ใต้อาณัติหมอพังคี

บทที่ 2

ใต้อาณัติหมอพังคี บทที่ 2

"ใครอยู่ข้างหลังลูก"

"ไม่มีใครนี่ครับ"

"แต่แม่เห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ข้างหลัง"

"หลบไปสิ" พังคีกระซิบบอกให้เธอรีบหลบไปก่อนที่แม่ของเขาจะเดินเข้ามาถึง

"จะให้ฉันหลบไปไหนล่ะ"

"ไปแอบอยู่ท้ายรถก่อน"

"ไม่ต้องหลบไปไหนทั้งนั้นแม่เห็นแล้ว..ออกมา"

ฝ่ายหญิงเลยต้องขยับออกมาช้าๆ

"ผมไม่รู้จักกับเธอนะครับแม่"

"ทำไมต้องโกหกแม่ด้วย" ตอนที่แม่เขาพูดประโยคนี้พังคีและเธอคนนั้นหันมองหน้ากัน "ถ้าเรามีแฟนอยู่แล้วทำไมถึงไม่บอกแม่"

"มีแฟน? แม่เข้าใจผิดแล้วครับ เธอแค่ขอติดรถมา"

"ไอ้ลูกคนนี้ แม่ก็บอกแล้วไงว่าถ้าเรามีแฟนให้พามาแนะนำให้แม่รู้จักได้เลย อย่ามายืนคุยกันข้างนอกเลยดึกดื่นขนาดนี้เข้าบ้านกันก่อนดีกว่า ตามแม่มาสิหนู"

เธอกำลังจะเดินตามท่านไปแต่พังคีพูดหยุดเธอไว้ก่อน "เธอตามแม่ฉันไปไม่ได้นะ"

"แต่แม่คุณเชิญฉันเข้าบ้านนี่คะ"

"ท่านแค่เข้าใจผิด"

"แม่บอกให้ตามมาไง เราก็เอารถเข้าไปเก็บด้วย" นางเห็นว่าฝ่ายหญิงถูกลูกชายห้ามไม่ให้เข้าบ้านเลยเดินกลับมาจูงแขนเธอให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน

เกิดเรื่องจนได้ ..เขาเลยต้องรีบกลับมาเอารถแล้วขับเข้าไปจอดที่โรงจอดรถก่อน

ลงจากรถได้พังคีก็รีบเดินตามเข้าไปในบ้านและตอนนี้ก็เห็นว่าแม่ให้แม่บ้านเอาน้ำเอาท่ามาต้อนรับเธออย่างดีเลย

"หนูไปงานแต่งเป็นเพื่อนพี่เขามาใช่ไหมลูก"

"ไม่ใช่ครับแม่" เดินเข้ามาทันตอนที่แม่กำลังถามเธอพอดี

"เจ้าลูกคนนี้มีอะไรไม่ค่อยบอกแม่หรอก ขนาดมีแฟนยังไม่พามาแนะนำให้แม่รู้จักเลย"

ขณะที่พังคีไม่รู้จะอธิบายให้แม่เข้าใจได้ยังไง พ่อที่นอนอยู่ชั้นบนเห็นว่าภรรยาไม่กลับขึ้นไปสักทีเลยเดินลงมาดู

"คุณลงมาก็ดีแล้วค่ะ มานี่ก่อนสิคะ" รสรินเรียกสามีให้เข้ามาหาเพื่อจะแนะนำลูกสะใภ้ให้รู้จัก "คุณมารู้จักกับ.. หนูชื่ออะไรนะลูก"

"จันทร์เจ้าขาค่ะ"

"ชื่อน่ารักจังเลย"

"แล้วตกลงหนูคนนี้เป็นใคร"

"แฟนเจ้าหมอไงคะ"

"แม่ครับผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่แฟน"

"ต่อไปนี้วัยเกษียณของเราจะไม่เหงาอีกแล้วนะคะ ถ้าตาหมอมีแฟนอีกหน่อยก็คงมีหลานให้เราอุ้ม"

"คุณจะข้ามขั้นตอนไปไหม ต้องให้เด็กเขาแต่งงานกันก่อนสิ"

"จริงด้วยถ้างั้นแต่งพรุ่งนี้เลยดีไหม ถ้าสองคนนี้มีลูกด้วยกันคงจะน่ารักน่าเอ็นดูนะคะ"

พังคีทนฟังอีกต่อไปไม่ได้แล้ว เขาเลยปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้อยู่กับแม่แล้วตัวเองก็เดินขึ้นบ้านไปเฉยเลย

"ดูลูกของคุณสิ"

"ลูกผมคนเดียวที่ไหนล่ะ พูดเหมือนว่าผมคลอดมันออกมาได้งั้นแหละ"

จันทร์เจ้าขาที่นั่งอยู่กับแม่ของคุณหมอทำตัวไม่ถูกแล้ว แต่ทำไมพวกท่านดูใจดีจัง ถ้ามีแม่มีพ่อที่ใจดีแบบนี้ก็คงจะดี

เธอนี่สิตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่ตัวเองเป็นใคร โตมากับลุงกับป้า ทั้งสองคนหนึ่งติดเหล้าคนหนึ่งติดการพนัน ชีวิตเธอผ่านมาได้แต่ละวันก็ถือว่าบุญหัวมากแล้ว และไอ้ที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะถูกป้าหลอกให้ขึ้นรถกับเสี่ย แถมมันยังพาเข้าโรงแรมอีกโชคดีที่หลบขึ้นรถของคุณหมอทัน

เช้าวันต่อมา..

"?" พังคีลงมาข้างล่างก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นยังอยู่บ้านของเขาอยู่เลย "ทำไมเธอยังไม่กลับอีก"

"คุณหมอคะฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอหรอกนะ"

"ฉันไม่ได้เล่น ฉันขออยู่ที่บ้านคุณก่อนได้ไหมคะ"

"เธอจะบ้าเหรอ"

"ไม่ได้บ้าค่ะ ให้ฉันทำงานบ้านให้ก็ได้ค่ะ"

"แม่บ้านที่นี่เยอะแล้ว"

"ฉันเห็นว่าแม่คุณอยากได้หลานฉันสามารถท้องให้คุณได้นะคะ"

"เธอ?!" พังคีรีบหันมองซ้ายมองขวากลัวว่าแม่ของเขาจะมาได้ยิน "ตามฉันมานี่" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินนำหน้าออกไปที่รถ

มาถึงรถเขาก็บอกให้เธอขึ้น

"ไม่ค่ะ"

"ฉันจะกลับไปส่งเธอที่เดิม"

"ฉันจะอยู่ที่นี่"

"เธอจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร"

"ไม่รู้.."

"ป่านนี้พ่อแม่เธอไม่ตามหากันแย่แล้วเหรอ"

"ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอก"

"เกิดจากกระบอกไม้ไผ่หรือไงถึงไม่มีพ่อไม่มีแม่" แต่พอพูดคำนี้ออกมาก็เห็นดวงตาของเธอเศร้าลง

พังคีเลยล้วงเอาเงินสดในกระเป๋าออกมาวางใส่มือให้กับเธอ

"คุณให้ฉันทำไมคะ"

"เอาเงินนี่แล้วก็ออกไปจากบ้านฉันซะ"

จันทร์เจ้าขามองเงินแบงค์พันประมาณ 5-6 ใบที่อยู่ในมือ แล้วก็ยอมเดินออกมาจากบ้านของคุณหมอแต่โดยดี ถ้ามีโอกาสเธอค่อยหาเงินมาคืนให้เขาแล้วกัน ถ้าไม่ตายซะก่อนนะ

ตอนที่เธอเดินถึงมุมทางโค้งที่เขาจอดรถเมื่อคืน พังคีก็ขับรถผ่านเธอไป จังหวะที่ขับรถผ่านเขาก็มองกระจกหลังดูเธอเล็กน้อย รู้แบบนี้เอาเงินให้ตั้งแต่แรกก็ดีจะได้ไปๆ สักที

🖋ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่