บทที่ 3
831 Words
ใต้อาณัติหมอพังคี บทที่ 3
"อีจันทร์!"
ได้ยินเสียงตะคอกเรียกจันทร์เจ้าขาถึงกับสะดุ้ง คิดว่าป้าจะยังไม่กลับบ้าน เพราะถ้าไม่ถึงสองหรือสามวันก็คงไม่ออกจากวงไพ่
"มึงไปไหนมา"
"ฉัน.."
"กูให้มึงไปกับเสี่ยแล้วมึงทำไมต้องหนี"
"เสี่ยคนนั้นมีลูกมีเมียอยู่แล้ว"
"กูไม่ได้ให้มึงไปเป็นเมียเสี่ยสักหน่อย"
"ป้าก็ไปกับเสี่ยเองสิ"
"มึงรู้ไหมว่าถ้าเสี่ยพึงพอใจในตัวมึงพวกกูก็พลอยสบายไปด้วย"
"ตอนนี้ฉันได้งานทำแล้ว"
"ม.ปลายก็ยังเรียนไม่จบแบบมึงใครเขาจะรับเข้าทำงาน"
"ฉันเป็นแม่บ้านที่โรงพยาบาล"
"กูไม่เชื่อ"
"ไม่เชื่อป้าก็ดูนี่สิ" จันทร์เจ้าขาล้วงเอานามบัตรออกมาให้ป้าดู ตอนที่เขาลงไปยืนฉี่เธอลองเปิดลิ้นชักรถดูอยากรู้ว่าเขาเป็นใครและเธอก็เห็นนามบัตร แถมยังแอบหยิบติดกระเป๋ามาด้วยใบหนึ่ง
"แม่บ้านจะได้เงินเท่าไรเชียว"
"โรงพยาบาลนั้นใจดีมากเลยนะ นี่ไงเห็นไหมว่าเขาให้เบิกเงินมาก่อนได้" นาทีนี้มีวิธีไหนเอาตัวรอดได้เธอต้องรีบฉวยโอกาสนั้นไว้ จันทร์เจ้าขาเลยล้วงเงินที่คุณหมอให้ไว้ออกมาให้ป้าเห็น
"แกมีเงินแล้วเหรอ เอามาให้ฉัน"
"ป้าจะเอาไปหมดไม่ได้นะ"
"กูเลี้ยงมึงมาทำไมกูจะเอาหมดไม่ได้"
"เอาคืนมาให้ฉันก่อน" เธอแย่งคืนมาได้แค่ใบเดียว ที่เหลือเข้ากระเป๋าป้าจนหมด
"กูได้ยินว่ามีเงินอยู่ไหนวะเอามาให้กูด้วยสิ" พอได้ยินว่ามีเงินลุงก็โผล่มาจากไหนไม่รู้
"มึงจะเอาไปทำไม"
"อ้าวอีนี่หลานกูก็เลี้ยงมาเหมือนกันนะ"
"เอาไปแค่นี้พอแล้วมึงน่ะ" เพื่อตัดปัญหาป้าเอาเงินแบงค์ร้อยที่ตัวเองมียื่นให้กับสามีแล้วก็ออกจากบ้านไปก่อน
"กูเห็นแบงค์พันในมือมึงมีเยอะเลยแบ่งมาให้กูด้วยสิวะ" แต่สามีไม่ยอมแพ้ยังเดินตามออกไป สภาพแบบนี้แหละที่เธอเติบโตมา เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันพวกปล่อยเงินกู้ทำไมถึงกล้าปล่อยให้ป้ากับลุงของเธอ สภาพแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย
"เจ้าขา" คล้อยหลังของป้ากับลุงเพื่อนเธอที่ยืนรออยู่หน้าบ้านก็เข้ามาหา
"ญาดา"
"ฉันมีงานมาให้แกทำ"
"งานอะไร"
"ก็งานจัดมอเตอร์โชว์ไง เขาขาดพริตตี้แกจะไปทำกับฉันไหม"
"ไปสิวันไหน" งานพิเศษแบบนี้แหละที่ยังต่อลมหายใจของเธอได้
"พรุ่งนี้"
"ถ้างั้นพรุ่งนี้แกมารับฉันหน่อยนะ"
"ได้สิ"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้าไปนอนกับแกที่บ้านเลย" ถ้าคืนนี้เธอนอนบ้านไม่แน่ป้าอาจจะให้ไอ้เสี่ยนั่นมาเอาตัวเธอไปอีกก็ได้
เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพอได้ใส่จันทร์เจ้าขาก็ออกมาจากบ้านพร้อมกับญาดา
สภาพบ้านของญาดาก็ไม่ได้แตกต่างจากจันทร์เจ้าขามากนักหรอก ญาดาอาศัยอยู่แค่กับยาย แม่ไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อเสียไปในสนามรบเธอรู้แค่นี้
"ป้าแกคงไม่มาอาละวาดอีกนะ" เห็นหน้าจันทร์เจ้าขามาที่นี่ทีไรยายก็รู้สึกเสียวไส้ เพราะป้าเคยมาจิกหัวหลานกลับบ้านแถมด่ากราดไปทั่ว
"ไม่มาหรอกยาย" ได้เงินจากเธอไปตั้งห้าพันแล้วนี่
เช้าวันต่อมาทั้งสองก็รีบนั่งรถวินมอเตอร์ไซค์ออกมาที่งานมอเตอร์โชว์ เพราะต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งตัวที่นี่
"เพื่อนที่ฉันบอกว่าจะเอามาช่วยงานอีกคนค่ะ"
"สวย" ว่าญาดาสวยแล้วเพื่อนของญาดายิ่งมีออร่ามาก คนที่รับจัดงานเลยให้เธอยืนอยู่รถคันแรก คนที่เดินเข้ามาในงานต้องเห็นเธอก่อน
"ถ้างั้นน้องใส่ชุดนี้เลยนะ"
"โอ้โหต้องใส่โชว์ขนาดนี้เลยเหรอ" จันทร์เจ้าขาหันไปกระซิบถามญาดา
"แกหุ่นดีอยู่แล้ว ใส่อะไรก็สวย เดี๋ยวฉันจะขอเงินเพิ่มให้"
"ถ้างั้นโอเค" ได้ยินว่าจะได้เงินเพิ่มจันทร์เจ้าขาเลยยอมรับชุดนั้นมาใส่
>>{"ออกมาหรือยังวะ งานใกล้จะเปิดแล้วนะเนี่ย"}
{"ไม่มีกูงานมึงเปิดไม่ได้หรือไง"}
>>{"อย่าบอกนะว่ามึงจะเบี้ยว"}
{"กูกำลังออกไป"}
>>{"ถ้างั้นเดี๋ยวกูรอ"}
เวลาเดียวกันนั้นที่ลานจอดรถของมอเตอร์โชว์
"งานนี้เหรอ"
"ใช่ครับเสี่ย ป้าเธอบอกว่าเธอมาเป็นพริตตี้งานนี้"
"ครั้งนี้พวกมึงอย่าให้พลาดอีกล่ะ"
🖋ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- Writer
