Shara's POV
"Amarah... Amarah... anak..." paulit- ulit na tawag sa akin ni Mama.
Ang dilim ng buong paligid, si Mama lang ang nakikita ko sa harapan ko. Sobrang kinakabahan ko dahil binabalot ng dilim ang bawat sulok. Napapawi lang ito dahil natatanaw ko si Mommy sa malayo. Naglakad ako palapit sa kanya.
"Mommy... saan ka pupunta? Bakit mo ako iiwan dito sa gitna ng kadiliman? Ang dilim dilim Mommy, I'm so scared. Huhu..." iyak ko sa kanya.
Lumuhod si Mom sa harapan ko kaya magkapantay na kami ngayon saka niya dahan- dahang pinunasan ang mga luha ko sa mga pisngi ko.
"Di ba sabi mo noon matapang ka?"
"Opo Mommy... pero hindi ko po kaya kapag nawala ka huhu"
"Baby, lagi mong iisipin na mahal na mahal kita. Wag na wag mong kakalimutan yan ok? Ikaw ang pinakamatapang na batang nakilala
