Dangerously His (For Six Months)

The Boy Who Chose Silence (Yanna’s POV)

Ilang araw na mula nung pinutol ni Brian ang lahat ng sagot. Chat ko, seen lang o kaya hindi nabubuksan. Calls ko, laging “cannot be reached.” Sa campus, dumadaan siya na parang hindi ako kilala.

Pero ngayong gabi, hindi ko na kaya. Hawak ko yung phone ko, nanginginig yung mga daliri habang tine-type ko ang huling message na baka sakaling basahin niya.

> Me: “Brian, please. Just 10 minutes. Face to face. If you hate me, sabihin mo sa harap ko. Kung totoo man yung nasa picture, I deserve a chance to explain. Please.”

Napahiga ako sa kama, pinipigilan yung hikbi. Hindi ko alam kung nagdarasal ba ako o nagmamakaawa na lang sa hangin.

At nung mag-vibrate yung phone ko, halos mabaliw ako sa kaba.

> Brian: “Basketball court. Now.”

12 midnight. Tahimik ang buong campus. Naka-hoodie ako, halos nagtatago, kasi ayokong may makakita.

Paglapit ko sa court, andun siya. Nakaupo sa bleachers, nakayuko, hawak yung bola na parang wala lang. Para bang hindi gumuho yung mundo ko.

“Brian…” tawag ko, mahina, puno ng kaba.

Dahan-dahan siyang tumingin. Pero wala akong nakitang lambing, wala yung matagal ko nang kilala. Yung mga mata niya, malamig.

“Sabihin mo sa’kin na hindi totoo,” agad kong bungad, halos humahabol ng hininga. “Sabihin mo na kilala mo ‘ko. Na hindi ako ‘yon sa picture. Sabihin mo na hindi mo ko iiwan.”

Matagal siyang tumahimik. Tapos bigla niyang itinapon yung bola sa gilid. Tumayo siya, hinarap ako.

“Hindi ko na kayang magpanggap, Yanna.”

Parang gumuho lahat ng laman-loob ko. “Anong ibig mong sabihin?”

“Yung picture… yung mga tao… lahat sila, mali man o tama, hindi ko na kayang akuin.” Malamig yung boses niya. “Hindi kita kayang ipaglaban.”

“Pero Brian!” halos pasigaw ko. “Ako ‘to! Ako yung kasama mo since high school, ako yung nag-alaga sayo nung nilagnat ka, ako yung tumulong sa thesis mo—ako ‘yon! Hindi ba worth it kahit isang laban lang?”

Natahimik siya. Kita ko na nanginginig yung panga niya, pero hindi siya umiwas ng tingin.

“Hindi ko na kayang maging best friend mo.”

Boom. Para akong binaril sa tenga. Umiikot yung mundo ko, nanginginig yung tuhod ko.

“Brian… please,” halos lumuhod na ako. Hindi ko na iniisip yung pride ko. Pride ang pinaka-huling bagay na meron ako. “Kahit isang beses lang, maniwala ka. Hindi ako ‘yon. Huwag mo kong iwan. Huwag ikaw.”

Umiling siya. At sa bawat pag-iling, parang pinupunit yung puso ko.

“Kung totoo man o hindi… wala na ‘kong lakas para ipagtanggol ka. Kasi kahit ako… hindi ko na alam kung sino ka.”

Durog. As in durog na durog.

Naglakad siya palayo. Hinabol ko yung braso niya, mahigpit. “Brian, huwag ganito. Hindi ako makakahinga kapag nawala ka.”

Dahan-dahan niyang tinanggal yung kamay ko. Hindi siya nagalit. Hindi rin siya nag-iyakan. Yun ang mas masakit—yung calmness niya.

“Sorry, Yanna. Pero tapos na.”

At iniwan niya ako sa gitna ng court. Mag-isa.

Nakasubsob ako sa sahig, hawak pa rin yung braso kong hinawakan niya kanina, parang may iniwan siyang sugat na hindi kita pero ramdam na ramdam.

Naririnig ko pa rin sa ulo ko yung mga sinabi niya. “Hindi ko na kayang ipaglaban ka.” “Hindi ko na kayang maging best friend mo.”

Paulit-ulit, hanggang sa parang ako na rin mismo yung sumasaksak sa sarili ko.

Naiwan akong umiiyak, walang tunog, kasi kahit ang iyak ko, parang wala nang halaga.

Pag-uwi ko sa dorm, wala akong naramdaman kundi bigat. Parang wala nang saysay lahat.

Binuksan ko yung messenger. Tinitigan ko yung pangalan niya. Yung mga old chats namin—mga memes, mga “tara kape,” mga “ingat ka”—lahat nandoon pa rin. Pero ngayon, ghost na lang siya.

Nag-type ako ulit:

> Me: “Kahit isang sorry lang. Kahit fake lang. Please.”

Pero hindi na siya nag-reply. Seen lang.

At doon ko naintindihan na minsan, hindi yung strangers sa internet ang papatay sayo. Minsan, yung taong akala mong mundo mo—siya pala ang unang lalakad palayo habang duguan ka.

Sa gabing iyon, officially, nawala si Brian.

Hindi lang bilang best friend. Hindi lang bilang secret love.

Nawala siya bilang tao na nagbigay ng dahilan para lumaban pa ako.

At kung kanina, gumuho yung mundo ko, ngayong gabi… yung puso ko na mismo ang bumigay.

Hindi ko na alam kung paano ako nakauwi mula sa park. Hindi ko maalala kung nag-jeep ba ako o naglakad ng ilang kilometro. Basta ang alam ko, nung isinara ko yung pinto ng dorm room ko, parang may kumulong na katahimikan sa loob na mas malakas pa kaysa sa lahat ng sigawan ng internet laban sa’kin.

Ang roommate ko, si Denise, tumingin lang saglit. Wala siyang sinabi. Pero yung tingin niya, parang baril na bumaon sa noo ko. Yung tipong: “Alam ko. Lahat kami alam na.”

Nahiga ako. Nakatingin lang sa kisame. Ang daming tanong na paulit-ulit na sumisigaw sa utak ko.

Bakit siya agad naniwala?

Bakit hindi man lang siya nagtanong kung totoo?

Bakit ako agad yung madumi?

“Hindi ko na kayang maging best friend mo…” bumabalik-balik yung boses ni Brian sa isip ko. Ang dami kong gustong sigaw na sagot, pero sa park kanina, wala akong nasabi.

Bakit kasi ganun? Kapag pinaka-kailangan mong magsalita, doon ka nawawalan ng dila.

Pinikit ko yung mata ko. Humigpit yung yakap ko sa unan. Pero kahit anong piga, hindi ko matakpan yung sakit.

Alas-diyes na ng gabi. Nakahiga pa rin ako, hindi gumagalaw. Nakapikit, pero hindi natutulog. Ang mga mata ko, tuyo na sa kakaiyak pero mahapdi pa rin.

Biglang tumunog yung phone ko. Unknown number.

> Unknown: You fall beautifully, Yanna.

Napaupo ako bigla. Literal na parang kinuryente yung katawan ko. Sino ‘to?

> Me: Sino ka?

Ilang segundo lang, nag-reply ulit.

> Unknown: The one who gave you your scandal.

Nanlamig yung buong katawan ko. Napasinghap ako, nahulog yung phone ko sa kama. Nanginginig yung kamay ko habang pinipick up ulit.

> Me: Kairo Valencia?

Tumigil muna. Walang reply ng halos isang minuto. Tapos,

> Unknown: Meet me. Midnight. Hotel Solace rooftop. If you want answers.

Binasa ko ng paulit-ulit yung huling line. Midnight. Hotel Solace rooftop.

Bakit ko naman siya susundin? Alam kong delikado. Alam kong baka trap.

Pero… kung siya nga… kung siya talaga yung dahilan… kailangan kong malaman. Hindi na ako mapalagay hangga’t wala akong sagot.

O baka desperado lang akong may marinig kahit kanino. Kahit isang linya lang na nagsasabing hindi lahat kasalanan ko.

11:30 p.m. Nakatayo ako sa tapat ng salamin, naka-hoodie at black jeans. Para akong magnanakaw. Pero ang totoo, ako yung ninakawan. Ninakawan ng pangalan, ng kinabukasan.

Nag-hesitate pa ako ng tatlong beses bago ako lumabas ng dorm. Ilang beses kong pinindot yung doorknob. Ilang beses kong pinilit na bumalik na lang sa kama.

Pero andito pa rin ako, naka-taxi na papunta sa Hotel Solace.

Hindi ko alam kung anong mas nakakatakot: makita siya, o malaman na totoo ngang siya ang may gawa.

11:57 p.m. Nasa rooftop na ako. Malamig ang hangin. Nakikita ko yung mga ilaw ng siyudad, kumikislap sa ibaba. Ang ganda ng view, pero para sa’kin, parang bangkay na nilagyan ng makeup.

Tatlong minuto bago mag-midnight, dumating siya.

Kairo Valencia.

Black suit, walang tie, nakabukas ang dalawang butones ng polo. Ang buhok niya, parang hinipan lang ng hangin pero perfect pa rin. Ang lakad niya, mabagal pero punong-puno ng yabang — parang siya ang may-ari ng buong lungsod.

At oo nga pala — siya nga.

“Yanna.” Malamig yung boses niya. Amused. Parang nag-eenjoy.

“Kairo.” Nilunok ko yung kaba. “Ikaw ba talaga ang may gawa ng lahat nito?”

Naglakad siya papalapit. Hindi siya nagmamadali, parang nagtatamasa ng bawat segundo ng takot ko.

“Let’s say…” ngumiti siya, isang ngiting walang kaluluwa, “…I only lit the match. But darling, you’re the one burning beautifully.”

Nanlaki yung mata ko. “Bakit?!” halos pasigaw ko. “Wala naman akong ginawang masama sa’yo!”

Nag-angat siya ng kilay, parang nadadali-an siya sa tanong ko. “That’s exactly it. You’re too clean. Too perfect. Too… untouchable. People like you?” Yumuko siya saglit, titig sa mata ko. “Boring. But ruin you…” huminto siya malapit, halos magdikit yung mukha namin, “…now that’s entertainment.”

Tumulo yung luha ko. Hindi ko na napigilan. “Ginawa mo akong palabas?”

“Yes.” Simple lang sagot niya. Walang pag-aalinlangan.

Napakuyom ako ng kamao. Sinubukan ko siyang suntukin. Pero mabilis niyang nahawakan yung pulso ko. Ang higpit. Ang lamig.

“Don’t,” bulong niya. “You’re not built for rage. You’re built for tragedy.”

Para akong binuhusan ng yelo.

“Hindi ako laruan, Kairo,” madiin kong sabi. Kahit nanginginig yung boses ko, pilit kong pinatibay. “Hindi mo pwedeng wasakin yung buhay ko para lang sa aliw mo.”

Ngumisi siya ulit, pero malamig. “But I already did. And look at you — still breathing. Still fighting. That’s why I find you… interesting.”

“Interesting?” halos maubos boses ko. “Wasak na yung buhay ko. Nawalan ako ng scholarship, trabaho, dignidad—pati yung taong pinaka-mahalaga sa’kin iniwan ako.”

“At sino naman yun?” tanong niya, nag-aalangan pa pero halatang curious.

“Wala na siyang pakialam.” Kumirot yung dibdib ko. Ayoko na ngang banggitin si Brian.

Kairo tilted his head, parang naaliw. “Ah. The coward best friend. He walked away, didn’t he?”

Parang may sumaksak sa dibdib ko. “Shut up.”

Pero lalo lang siyang ngumiti.

“Anong gusto mo sa’kin?” tanong ko, halos desperado.

He pretended to think. “Good question. Maybe I just want to see how far you’ll fall. Or maybe…” Yumuko siya, halos madikit yung labi niya sa tenga ko. “…I want to own the ruins of you.”

Napaatras ako, nanginginig. “You’re sick.”

“And yet, you came.” Tinutok niya yung daliri niya sa dibdib ko. “Which makes you mine already.”

“Sabihin mo na lang kung gusto mo akong patayin,” pabulong kong sabi, halos sumuko na.

Pero tumawa lang siya. Yung tawa niya, mababa, malamig, parang tunog ng bakal na kumikiskisan.

“Death is mercy, Yanna. And I don’t do mercy.”

Tumalikod siya, naglakad papalayo. Pero bago siya tuluyang umalis, huminto siya saglit.

“Remember this night,” sabi niya. “It’s the first time you met the man who will decide how long you’ll stay broken.”

At umalis siya.

Naiwan akong tulala, luha ang tanging kasama.

At doon ko naintindihan… hindi lang ako biktima ng internet. Hindi lang ako iniwan ni Brian.

Ako ay laruan ng isang halimaw.

At ang halimaw na ‘yun, hindi niya ako papatayin — kasi mas masarap para sa kanya na panoorin akong dahan-dahang mamatay habang buhay pa.