Dangerously His (For Six Months)

Yanna’s World (Yanna’s POV) Ang mundo ko, simple lang dapat. Pero minsan, kahit gaano ka kasipag, isang iglap lang… pwedeng mawala lahat. “Yanna, gising ka na ba? Baka ma-late ka na naman!” sigaw ni Mama mula sa kusina. Nagpikit-pikit pa ako ng mata habang pilit na inaabot ang cellphone na nakasaksak sa tabi ng kutson. 5:15 a.m. pa lang. Oo, maaga, pero para sa’kin, normal na. Ganito ang buhay ng isang working scholar. Walang choice. “Gising na po!” sagot ko, kahit halos dikit pa yung mukha ko sa unan. Pagbangon ko, mabilis kong inayos ang maliit naming kwarto. Sira-sirang bentilador, lumang bookshelf na puno ng secondhand na libro, at isang lamesang halos di na kasya ang mga reviewer at laptop na binili ko sa hulugan. Simpleng mundo, pero ito ang lahat ko. Pagbaba ko sa kusina, naamoy ko agad ang tuyo na niluluto ni Mama. Sa gilid, nakasalansan ang mga bayarin: kuryente, tubig, at yung panghulog sa ospital ng lolo ko. Nakakapanikip ng dibdib. “Ma, ako na po sana,” sabi ko habang inaabot ang kawali. Pero ngumiti lang siya at umiling. “Anak, focus ka na lang sa klase mo mamaya. Huwag mong iisipin ang problema. Basta mag-aral ka, ha?” Tumango ako kahit alam naming pareho—hindi gano’n kadali. 6:30 a.m. Nasa jeep na ako, siksikan, halos walang hangin. May backpack ako sa likod at bitbit na iced coffee na binili ko gamit ang last 50 pesos ko. Habang tumatakbo yung jeep, tumitingin ako sa labas—billboards ng mga influencer, models, politicians. Iniisip ko, Paano kaya ‘yung buhay na walang iniisip na bayarin? Biglang nag-vibrate phone ko. Isang message galing kay Brian. Brian: “Good morning, sleepyhead. Don’t forget our review session later. Got you coffee.” Automatic, napangiti ako. Siya lang talaga ang reason bakit nakakaya ko araw-araw. Nag-type ako ng mabilis: Me: “Good morning, Mr. Perfect. Next time wag ka na bumili ng coffee, ang gastos mo. ” Agad siyang nag-reply. Brian: “Ikaw nga yung gastos. Lagi kang nagpupuyat. At saka… gusto ko lang.” Bumilis yung t***k ng puso ko. “Gusto ko lang.” Simple, pero para sa’kin, may bigat. Kung alam lang niya. Pagdating ko sa campus, halos sabay kaming dumating ni Brian. Siya yung tipong lalaki na kahit hindi niya gusto ng atensyon, hindi maiiwasang mapansin. Matangkad, may backpack na puno ng pins at keychains, at yung ngiti niya—yung tipong kaya mong paniwalaang ligtas ka. “Yanna!” sigaw niya sabay kaway. “Ano na naman? Ang aga-aga, ang ingay mo,” biro ko habang lumapit. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. “You didn’t sleep well, did you?” “Hindi ba obvious? Pero okay lang. Wala akong choice, eh.” Tumango siya at kinuha yung isang cup ng kape mula sa bag. “Drink. You’ll need it.” “Brian naman, sobra ka.” Ngumiti lang siya. “You always say that. Pero lagi mo ring inuubos.” At doon ko naramdaman na… kahit hindi niya alam, siya ang pahinga ko. Magkatabi kami sa library, surrounded by books and papers. Tahimik, pero ramdam ko ang bawat segundo. “Yanna, you okay? Kanina pa kita tinitingnan, parang lutang ka,” tanong niya habang nagsusulat ako ng notes. Napatingin ako sa kanya. Ang lapit niya. Ang seryoso ng mukha niya habang nakayuko sa libro. At sa isang segundo, naisip ko: Paano kung sabihin ko na ngayon? Paano kung aminin ko na mahal ko siya? Pero napangiti lang ako at umiling. “I’m fine. Ikaw lang iniisip ko—este, iniisip ko yung exam.” Nagtaas siya ng kilay. “Sure ka?” “Super sure,” sabi ko sabay tawa para matakpan ang kaba ko. Pagkatapos ng klase, sabay kaming umuwi. “Yanna, you ever think about the future?” bigla niyang tanong habang naglalakad kami. “Future? Like what?” “Like… five years from now. Where you wanna be.” Napaisip ako. “Honestly? Basta maiahon ko lang pamilya ko. Makapagtapos. Maging teacher. Simple lang.” Ngumiti siya. “Simple, pero ikaw yun. That’s what I like about you.” Parang huminto ang mundo ko. That’s what I like about you. Pero hindi ko na tinanong kung anong ibig sabihin. Natakot akong baka wala. Pagdating ko sa bahay, dumapa ako sa kama at tumingin sa kisame. Phone ko, hawak ko pa rin. Binasa ko ulit yung message niya kanina: “Gusto ko lang.” At doon ko naramdaman yung tiyak na totoo— na kahit anong mangyari, siya lang ang mundo ko. Siya lang ang hindi pwedeng mawala. O ‘yun ang akala ko. Kung may isang parte ng araw na gusto kong paulit-ulitin, ito ‘yung mga oras kasama si Brian. Kasi sa kanya, kahit simpleng bagay, parang espesyal. At kahit hindi niya alam, siya ang pahinga ko sa mundong hindi tumitigil sa pananakit. “Yanna! Over here!” sigaw ni Brian, sabay taas ng kamay na parang excited na bata. Nakahawak siya sa tray ng food—dalawang burger steak at dalawang iced tea. Tinignan ko siya at napataas ang kilay. “Hoy, bakit dalawa yan?” tanong ko habang umupo sa harap niya. “Para sa’yo, syempre.” “Brian naman, sabi ko sayo magtitipid ako this week.” He just shrugged. “I know. Kaya nga ako na bumili. Don’t worry, hindi ka lugi. You can pay me back… sa isang smile.” Napailing ako sabay ngumiti. “Corny mo.” Pero sa totoo lang, gusto kong sabihin: Salamat. Hindi mo alam kung gaano kahalaga ito para sa’kin. 9:47 p.m. Nasa dorm lounge kami, surrounded by books, laptops, and empty coffee cups. Ako, stressed. Siya, kalmado. “Yanna, you need to rest,” bulong niya habang pinapanood akong nagta-type. “Brian, hindi pwede. If I don’t finish this paper, bagsak ako.” He sighed, tumayo, tapos biglang inabot ang laptop ko. “Five minutes break. No negotiations.” “Brian!” halos pasigaw kong sabi habang sinusubukan siyang pigilan. Pero ngumiti lang siya at itinabi ang laptop. “Close your eyes. Five minutes lang.” Napatingin ako sa kanya, seryoso yung mga mata niya. Hindi ako makatanggi. So I did. Pumikit ako. At ramdam ko ‘yung init ng kamay niya habang nilalagay niya yung jacket niya sa balikat ko. “See? Better,” bulong niya. At doon ko naisip: Kung ganito palagi, baka kaya kong harapin lahat ng sakit ng mundo. Pagkatapos ng study session, sinamahan niya akong sumakay ng jeep pauwi. Konti na lang pasahero, malamig na hangin, at yung mga ilaw sa kalsada mabilis na lumilipas. “Brian,” mahina kong sabi. “Hm?” “Why do you always take care of me?” Napatingin siya sa akin, may ngiting hindi ko ma-decode. “Because you’re Yanna. And you deserve someone who will.” Parang kinuryente ako sa loob. You deserve someone who will. Pero hindi niya alam, ang taong ‘yon… siya mismo. Gusto kong sumagot ng I wish that someone is you. Pero nanahimik ako. Saturday night, nag-text siya: Brian: “G? Let’s go 7-Eleven. I’m craving slurpee.” Kahit pagod ako, umoo ako. Kasi kahit saan, basta kasama siya, okay lang. Nasa loob kami ng convenience store, nakapila, hawak niya dalawang slurpee. Biglang may lumapit na kakilala namin. “Uy Brian! Girlfriend mo?” tanong nung kaklase namin. Sabay-sabay kaming natahimik. Ako, kinabahan. Siya, ngumiti lang. “Bestfriend,” sagot niya agad. Bestfriend. Two syllables. Two daggers straight to my chest. Napangiti ako para hindi halata, pero sa loob-loob ko, gusto kong umiyak. Bestfriend lang pala talaga ako sa’yo. Isang gabi, nasa rooftop kami ng dorm. Stars above, tahimik ang paligid, at kami lang dalawa. “Yanna,” sabi niya bigla. “Hmm?” “Promise me something.” “Ano?” “No matter what happens, no matter how hard life gets… don’t ever stop chasing your dreams.” Napatingin ako sa kanya. “Brian, bakit parang goodbye yung sinasabi mo?” Ngumiti siya, malungkot. “It’s not. I just… I know you. You always put others first. Pero Yanna, I need you to fight for yourself too.” Gusto kong sabihin: Ikaw ang dream ko, Brian. Pero ang lumabas lang: “I promise.” Pag-uwi ko, binuksan ko ulit phone ko. May message siya: Brian: “Get home safe. Sleep well. Tomorrow again?” Me: “Always. Goodnight, Brian.” At doon ako napahawak sa dibdib ko. Ang bilis ng t***k ng puso ko. Ang sakit. Ang sarap. Kasi sa kanya, totoo lahat. Pero sa akin lang. At natatakot akong dumating ang araw na hindi na sapat ang pagiging “bestfriend.” Akala ko, unbreakable ang meron kami. Pero minsan pala, kahit yung pinakamatibay, kayang madurog ng isang scandal.