#ScandalGirl (Yanna’s POV)
1487 Words
Walang mas nakakabingi kaysa sa tunog ng cellphone na hindi tumitigil sa notification. Akala ko dati, masaya ‘yon—ibig sabihin maraming nag-aalala o naghahanap sa’yo. Pero ngayong gabi, ibang klaseng buzz ang gumising sa akin. Isang buzz na sisira sa lahat ng pinaghirapan ko.
2:13 a.m.
Ding!
Napapikit ako sa ilaw ng phone screen. May message sa GC namin: “Check niyo Twitter. #ScandalGirl”
Napakunot noo ako.
Pagbukas ko ng app, halos mahulog yung phone ko.
Trending. Number 3 nationwide. Hashtag: #ScandalGirl
At sa bawat scroll ko, isang pamilyar na mukha ang nakikita ko.
Ako.
Yung picture—blurred pero halata. Nasa loob ng motel, may kasamang lalaki.
Pero hindi ako ‘yon. Hindi talaga ako ‘yon.
Ding ding ding ding ding!
Sunod-sunod na messages pumasok:
Marga: “Yanna… ikaw ba ‘to? Pls tell me it’s not.”
Leo: “Bro… WTF. Kayo ba ni prof?!”
Random Classmate: “Shet girl. Ang wild mo pala.”
Napakapit ako sa dibdib ko, parang hindi ako makahinga.
“Hindi ako ‘to,” bulong ko, paulit-ulit.
Pero kahit ako, natakot. Kasi ang galing ng pagkaka-edit. Parang totoo. Parang ako talaga.
Sinubukan kong tawagan si Brian.
Ring. Ring. Ring.
“Please, please, sagutin mo,” dasal ko.
Finally, narinig ko boses niya. “Hello?”
“Brian!” halos pasigaw kong sabi. “Hindi ako ‘yon. Please, maniwala ka. Fake ‘yung picture.”
Tahimik siya sa kabilang linya. Mahabang katahimikan.
“Brian? Please say something.”
“Yanna…” bulong niya. “…don’t go online. Just… stay low. I’ll talk to you tomorrow.”
Click.
Naputol yung tawag.
Para akong iniwan sa gitna ng dagat, walang sagwan.
Paglabas ko ng kwarto kinabukasan, ramdam ko agad ang mga mata. Yung mga tingin na parang may alam sila na hindi ko. Yung mga bulungan na hindi nila kayang itago.
“Siya yung sa Twitter, diba?”
“Grabe, scholarship holder pa naman.”
“Sayang, mukha pa namang mabait.”
Pinilit kong hindi umiyak. Pero bawat hakbang ko sa hallway, parang may bigat na tinatali sa paa ko.
Pagpasok ko sa classroom, huminto lahat ng usapan.
“Guys…” mahina kong sabi. “Hindi ako ‘yon. Fake ‘yung photo.”
May tumawa sa likod. “Sure ka? Ang linaw kaya.”
“Kung fake, bakit hindi ka mag-post ng proof? Or baka guilty ka lang.”
“Pati si Brian hindi nagpo-post. Baka alam niya rin.”
Napatingin ako kay Brian. Nasa likod siya ng classroom, naka-yuko, hindi man lang tumingin sa akin.
At doon nagsimulang mabasag yung mundo ko.
Pumasok ako sa CR at saka bumigay.
“Hindi ako ‘to…” bulong ko habang pinagmamasdan yung sarili sa salamin. Pulang-pula yung mata ko, nanginginig yung kamay ko.
Sa dingding, may graffiti na bago lang:
“SCANDAL GIRL”
Tila sinampal ako ng realidad. Hindi lang online. Dito na rin sa totoong mundo.
Pagbalik ko sa dorm, may email notification galing sa admin:
Subject: Scholarship Under Review
Body: “Due to recent concerns regarding student conduct and public image, your scholarship status is temporarily suspended pending investigation…”
Doon ako napaupo sa sahig.
All my hard work. All my sleepless nights. Lahat ng sakripisyo ng magulang ko. Lahat mawawala dahil sa isang pekeng larawan.
Nag-chat ako kay Brian:
Me: “Brian… pls tell me you believe me.”
Seen 4:58 p.m.
No reply.
Tinawagan ko siya ulit. Rinig ko yung ringtone sa kabilang linya. Saglit, umasa ako.
Pero hindi niya sinagot.
At doon ko na-realize: minsan, hindi kailangan ng suntok o sigaw para masaktan ka. Minsan, sapat na ang katahimikan.
At sa gitna ng lahat, isa lang ang sigurado:
Ang mundo hindi ako pinapakinggan.
At baka pati siya—si Brian—hindi na rin.
That night, I cried until my pillow drowned with me. At doon ko naramdaman kung paano unti-unting gumuho ang isang pangarap. Hindi dahil sa totoo. Kundi dahil sa kasinungalingan na mas piniling paniwalaan ng lahat.
Kung may pinakamabigat na araw sa buhay ko, ito na siguro ‘yon. Kasi paano mo ipapaliwanag sa mga taong dapat naniniwala sa’yo, kung hindi ka na nila kayang pakinggan? Paano kung ang mga pinto na buong buhay mong pinangarap, kusa na lang nagsara sa harap mo?
9:07 a.m., habang kumakain ako ng lugaw sa canteen, biglang nag-ring phone ko. Unknown number.
“Hello?” mahina kong sagot.
“Good morning, Ms. Yanna Cruz? This is the Office of Student Affairs.”
Kinabahan agad ako. “Yes po, ako po ito.”
“We need you to come to the dean’s office within the hour. It’s regarding your scholarship.”
Napakagat ako ng labi. “Pero—pwede po bang malaman kung ano—”
“I’m sorry, Ms. Cruz. We’ll explain when you get here.”
Click.
Walang kahit anong explanation. Pero ramdam ko na. Parang may mabigat na bato na naka-upo sa dibdib ko.
Habang papunta ako sa admin building, ramdam ko yung tingin ng mga tao. May mga nakangiti nang peke, may nakapamewang, may bumubulong.
“Uy, siya yung sa scandal.”
“Grabe, wala nang future yan.”
“Sayang, bright pa naman daw.”
I tried to keep my head high, pero nanginginig yung tuhod ko. Each step felt like a thousand pounds.
Pagpasok ko, andun si Dean, dalawang professors, at isang staff. Formal ang atmosphere, parang hearing sa korte.
“Ms. Cruz,” simula ng dean. “We’ve received multiple complaints regarding your alleged misconduct.”
“Pero ma’am,” halos pumutol ako. “It’s fake! Hindi ako yung nasa picture.”
The dean sighed. “Whether or not the picture is authentic, the damage is already done. Our institution values reputation.”
Parang gumuho lahat sa akin.
“Ma’am… please. I worked so hard for this scholarship. My family depends on this. Kung tatanggalin niyo po, wala na akong choice kundi huminto.”
Nagkatinginan yung professors. Yung isa, umiwas ng tingin. Yung isa, nag-cross arms. Wala ni isa man lang nagsalita para ipagtanggol ako.
“We’ll deliberate further,” sabi ng dean. “But for now, your scholarship is suspended effective immediately.”
“Suspended?” nanginginig kong tanong. “So… hindi na ako makaka-enroll?”
“Until cleared, yes.”
Boom. Para akong pinutulan ng hininga.
Paglabas ko ng opisina, nahabol ko yung isa kong professor.
“Sir, please,” halos luha na ako. “Alam niyo namang hindi ako ganun. Hindi niyo ba ako mapagtatanggol?”
He avoided my gaze. “I’m sorry, Yanna. I can’t get involved.”
“Pero sir…”
He shook his head. “Focus ka muna sa paglilinaw ng issue. Hindi ko kayang makialam, baka madamay ako.”
At doon ko na-realize—hindi lahat ng tinatawag mong mentor, tatayo sa tabi mo.
Kinahapunan, pumasok ako sa klase para sa group project meeting. Pag-upo ko, biglang nagsalita si Marga.
“Yanna, sorry ha… pero we think it’s best na hindi ka muna sumali sa group namin.”
Nabigla ako. “What? Bakit?”
“Sensitive kasi ‘yung topic natin, tapos… ayaw namin madamay sa issue mo.”
“Madamay?” halos matawa ako sa sakit. “Marga, friends tayo. Kilala mo ako. Ni minsan hindi ako gumagawa ng kalokohan—”
“Yanna…” putol niya. “I’m sorry.”
Tumayo siya, at sunod-sunod ding tumayo yung iba. Iniwan nila akong mag-isa sa mesa.
Pagbalik ko sa dorm, sinilip ko ulit ang phone ko. Trending pa rin ang #ScandalGirl.
“Deserve niya mawalan ng scholarship.”
“Pa-demure pero malandi pala.”
“Good riddance. Mas maraming mas deserving na estudyante kesa sa kanya.”
Parang bawat comment, kutsilyong sumasaksak.
Nag-type ako ng draft tweet:
“Hindi ako yung nasa picture. Please stop spreading lies.”
Pero bago ko pa ma-post, naisip ko: may makikinig ba? Or dagdag laitin lang ang makukuha ko?
So I deleted it.
Hapon na nang naglakas loob akong puntahan si Brian. Nakaupo siya sa bench sa may court, nagbabasa ng notes.
“Brian,” tawag ko, mahina.
Tumingin siya saglit, pero walang ngiti.
“Hindi ako ‘yon. Please, say something.”
Tahimik siya. Tapos, “Yanna… kahit maniwala ako sa’yo, hindi ko mababago ang nakikita ng iba.”
“Pero Brian, ikaw lang ang kailangan kong maniwala!”
Napayuko siya. “Hindi ko alam kung kaya ko pang lumapit sa’yo. Sorry.”
Parang lahat ng ingay sa paligid biglang nawala. Wala nang mas sakit pa kaysa marinig yun mula sa taong matagal mong pinaglalaban sa puso.
That night, I sat by the dorm window, staring at the city lights.
Wala na akong scholarship. Wala na akong professors na kakampi. Wala akong ka-grupo.
At ngayon, parang wala na rin akong Brian.
Sa isang iglap, lahat ng pinaghirapan ko, nawala dahil sa isang pekeng larawan. At mas masakit pa, yung mga taong akala ko kakampi, sila mismo yung unang nagbitiw ng kamay.
- Writer
