UntitledThe Silence That Killed Me (Yanna’s POV)
1459 Words
Sabi nila, masakit ang mga salita. Pero hindi totoo ‘yon.
Mas masakit ang kawalan ng salita.
Mas masakit ang katahimikan.
Kasi kahit anong lakas ng t***k ng puso mo, kung hindi ka marinig ng taong mahal mo… wala. Parang sumisigaw ka sa loob ng isang vacuum—paos, walang makarinig, walang sasagot.
At ‘yon ang ginawa ni Brian sa’kin.
Tatlong araw mula nang makuha ko yung tawag ng dean. Tatlong araw mula nang tuluyang bumagsak lahat. Tatlong araw mula nang marinig ko mula kay Brian na… hindi na siya sigurado kung kaya pa niyang lumapit sa’kin.
Pero ayokong sumuko.
Nag-send ako ng message.
> Yanna: “Brian, please. Just talk to me. Hindi ako yung nasa picture. Kilala mo ako.”
Seen.
Walang reply.
Kinabukasan:
> Yanna: “I need you. Kahit isang sagot lang. Please.”
Seen ulit.
Walang kahit isang typing indicator.
Para akong hinahampas ng malamig na hangin sa mukha.
Gabi. Nasa kwarto ako, hawak ang phone. Tinawagan ko siya. Isang ring. Dalawa. Tatlo.
“Please, Brian… sagutin mo naman.” bulong ko, kahit ako lang nakakarinig.
Call ended.
Tinawagan ko ulit. This time, “The number you dialed is busy.”
Blocked.
Parang literal na bumagsak ang phone mula sa kamay ko.
Bumabalik-balik sa isip ko yung mga araw na kami pa yung hindi mapaghihiwalay.
“Yan, kapag nagka-problema ka, tawagan mo lang ako ha? Kahit 3 a.m. pa, promise ko sagot ko.”
‘Yan yung sabi niya noong high school, habang kumakain kami ng fishball sa kanto.
“Bestfriends don’t leave, okay?”
‘Yan yung sabi niya noong college entrance results, habang sabay kaming tumatalon sa tuwa.
At ngayon? Wala. Bestfriend ba talaga kung ganito kabilis kang bitawan?
Hindi ko na kinaya. Kinabukasan, hinanap ko siya sa library. Nakita ko—naka-upo, may kasama.
“Brian,” tawag ko.
Napatingin siya, pero agad umiwas.
Lumapit ako. “Brian, kahit saglit lang. Pakinggan mo ako.”
Biglang sumabat yung kasama niya, si Kyle. “Bro, tara na. Baka madamay pa tayo.”
At tumayo si Brian. Tumalikod. Wala man lang salitang iniwan.
Doon ako tuluyang gumuho.
Pag-uwi ko sa dorm, hindi ko na kinaya. Binagsak ko bag ko, nahiga ako sa sahig. Hindi sa kama—kasi pakiramdam ko hindi ko deserve ang kahit anong comfort.
Naka-stare lang ako sa kisame, umiiyak nang walang tunog. Hindi na sigaw, hindi na iyak na may kasamang hagulgol.
Iyak na parang naubusan ka na ng lakas.
Tahimik. Pero mas malupit.
Tanging tunog lang sa kwarto: notification sounds ng phone ko. Mga bagong mentions.
“Slut.”
“Deserve mo yan.”
“Dapat drop out ka na.”
Pinatay ko phone ko. Pero kahit wala na siyang ilaw, ramdam ko pa rin yung apoy na nilalagay ng mga tao sa sugat ko.
Sa sobrang sakit, kinuha ko notebook ko. Sinulat ko yung hindi ko masabi kay Brian:
> “Brian, hindi ako ‘yon. Hindi ko ginusto lahat ng ‘to. Ang sakit kasi ikaw yung una kong naisip na tatayo sa tabi ko, pero ikaw din yung naunang lumayo. Kung totoong bestfriend tayo, bakit ganito kabilis mo akong i-give up? Hindi mo lang ako iniwan. Tinanggal mo yung huling pag-asa ko na may maniniwala sa’kin.”
Pero hindi ko iyon sinend. Dahil alam ko, mababasa lang niya at… baka i-seen ulit. At hindi ko na kayang masaktan nang gano’n ulit.
Kinabukasan, habang nakatingin ako sa salamin, halos hindi ko na makilala sarili ko.
Puffy eyes. Sobrang dry lips. Walang gana kumain.
“Is this me now?” bulong ko.
Dati, ako yung masipag, masaya, laging may pangarap. Ngayon, para akong multo na naglalakad.
At kung may pinaka-nakakabaliw?
Hindi yung mga trolls online.
Hindi yung pagkawala ng scholarship.
Kundi yung pagkawala niya.
Kasi si Brian ang home ko. At kapag iniwan ka ng tahanan mo—saan ka pa uuwi?
That night, habang lahat ng dormmates ko may kausap sa phone—mga boyfriend, girlfriend, pamilya—ako tahimik lang. Walang tumatawag. Walang nagte-text.
Hawak ko pa rin yung phone, parang umaasang may darating na notification mula kay Brian. Kahit “okay” lang, kahit “ingat.”
Pero wala.
At doon ko natutunan…
Na minsan, hindi kailangan ng goodbye para masaktan ka.
Minsan sapat na ang katahimikan.
At yung katahimikan niya… siya na yung pumatay sa’kin.
Sabi nila, trabaho ang sandalan kapag nawalan ka ng lahat. Pero paano kung pati trabaho, kinuha rin?
Tuesday. Dapat shift ko sa café from 3 p.m. to 9 p.m. Naka-uniform na ako, kahit namamaga pa yung mata ko sa kakaiyak. Pinilit kong ngumiti nang pumasok ako.
“Good afternoon po,” bati ko sa manager kong si Ate Liza.
Pero imbes na ngiti, buntong-hininga ang sinalubong niya.
“Yanna… we need to talk.”
Kinabahan ako. “Ate, kung tungkol ‘to sa scandal—”
Tumango siya. “Exactly. Corporate called. May mga nagme-message sa page natin, sinasabing bakit daw may ‘immoral’ na staff. Threatened silang mag-boycott.”
“Pero Ate!” halos maiyak ako agad. “Fake ‘yon! Hindi ako ‘yon!”
She sighed. “I believe you. Pero hindi na lang ako ang may decision. The owners said… you’re terminated effective today. PR issue daw.”
Parang binuhusan ako ng yelo.
“Terminated? Ate, please. Kailangan ko ‘tong trabaho. Tuition ko, panggastos ng pamilya—”
“Yanna, I’m sorry.” Hinawakan niya balikat ko. “Alam kong unfair. Pero wala akong magagawa.”
Huminga ako nang malalim, pinilit huwag bumagsak. “So… ganun na lang? Just like that?”
“HR will send the clearance. For now, please… you have to leave.”
Paglabas ko ng café, andun yung dalawang regular na customer na madalas kong kausap. Narinig ko pa:
“Siya yung sa scandal, diba?”
“Baka kaya siya na-fire.”
Naiwan akong nakatayo sa harap ng café. Uniform pa rin, wala nang trabaho. Parang eksena sa pelikula kung saan ikaw yung bida… pero hindi ka tinulungan ng scriptwriter.
Pag-uwi ko, nakita ko si Mama, may hawak na papel. Notice of disconnection sa kuryente.
“Mama…” mahina kong tawag.
Tinago niya agad yung papel. “Wala ‘to.”
Pero nakita ko na. Due in three days.
“Ako na lang, Ma. Ako na lang maghahanap ng paraan.”
She forced a smile. “Anak, hindi mo kasalanan ‘to.Magpahinga ka na muna anak. Huwag mo ng alalahanin to.”
Pero ramdam ko: kung wala akong trabaho, wala na kaming pambayad. Kung wala akong scholarship, wala na akong tuition. Unti-unti nang hinihila ng mundo ang pamilya ko… at ako yung dahilan.
Kinagabihan, tumawag ako kay Ate Liza.
“Ate, please. Kahit tagahugas lang ako ng pinggan. Kahit back office. Hindi ako makikipagharap sa customers.”
Tahimik siya saglit. “Yanna, gusto ko. Pero may order na talaga from above. You’re bad PR daw. Kung ipilit kita, baka ako naman mawalan ng trabaho.”
Doon na tuluyang bumagsak yung luha ko. “So wala na talaga?”
“Wala na.”
Nag-message ako sa GC ng mga part-timer din sa café.
> Yanna: “Guys, tanggal na ako. Ingat kayo.”
May nag-reply agad.
> Marga: “Grabe, sorry Yanna. Pero to be honest, buti na lang. Ang dami kasing nagcocomment na baka hindi safe pumunta sa café habang andun ka.”
Parang tinuhog yung puso ko. “Hindi safe?” bulong ko mag-isa.
Safe ba ako sa kanila? Safe ba ako sa mundo?
Hatinggabi, narinig ko si Papa at Mama nag-uusap.
“Wala na siyang scholarship. Wala pa siyang trabaho. Paano na tayo?” si Papa, boses puno ng pagod.
“Hindi kasalanan ng bata. Hindi niya ginusto.” si Mama, pinipilit itaas boses niya.
Tahimik ako sa kwarto, nakikinig. Gusto kong lumabas, sumigaw, magsabi na lalaban ako. Pero paano, kung wala na akong bala?
Naglakad ako palabas ng bahay, nakaupo ako sa kalsada sa tapat. Gabi, walang tao. Tinitingnan ko yung bituin.
“Lord, bakit ganito?” bulong ko. “Lahat na lang ba mawawala?”
Tinignan ko phone ko. No new messages. Wala si Brian. Wala si Ate Liza. Wala kahit sino.
Tanging tunog lang: sariling hikbi.
At doon ko naramdaman, hindi lang sakit ang naiwan. May galit na rin.
Galit sa mundo.
Galit kay Brian.
Galit sa lahat ng tumalikod.
At higit sa lahat… galit sa taong hindi ko pa man nakikita nang personal, pero alam kong may kinalaman sa lahat ng ito.
Kairo Valencia.
Kinabukasan, nagising akong wala nang trabaho, wala nang scholarship, at unti-unti nang nawawala pati pamilya ko sa kakayahan kong alagaan sila.
At sa gitna ng kawalan, alam kong isang araw… may darating. Hindi bilang tagapagligtas, kundi bilang halimaw.
At kapag dumating siya, wala akong choice kundi harapin siya.
- Writer
