Defne’den
Ablamın başına gelen onca şey yetmezmiş gibi, bir de babamın gölgesi gibi peşimize düşmesiyle ben de nasibimi aldım. Resmen başımda dikildi, işe beni kendi elleriyle bıraktı. Sanki ilkokula yeni başlayan çocuğuyum da ilk günümde sınıfa bırakıyor. İçim içimi yiyor, aklım hâlâ Mert’te. Poliklinikte işler biraz durulunca soluğu hastane kafeteryasında aldım.
Köşedeki masada onu gördüm. Ama yalnız değildi. Ayperi ve Toprak tam karşısına geçmiş, hararetli bir tartışmanın ortasındaydılar. Sesler düşük ama yüz ifadeleri gergindi. Kaşlar çatılmış, eller havada konuşuyorlar. Ne olduğunu anlamak için hızla yanlarına yaklaştım.
“Ne haber gençlik, mevzu ne?” diyerek gülümsemeye çalıştım, ortamı biraz yumuşatırım sandım. Ama ağzımdan çıkan o masum cümle, saniyeler içinde pişmanlıkla boğazım
