“เคยนั่งรถไฟไหม” ทวดเขย่าลูกรักเหมือนจะพานั่งรถไฟ
“โน่ นี่ยดชาร์ค”
“ทวดพานั่งไหม”
“เยปก้ะ ปะนั่งยดพาย” ลูกรักจับแขนเหี่ยวย่น ชวนให้ทวดลุกเดินพาไปขึ้นรถไฟ
“โน่เด้อ” สุเมธพูดแบบลูกรัก จับมือสองข้างของเหลนมาวางบนบ่า “จับแน่นๆ นะ”
“เยปก้ะ” ลูกรักจิกรถฉลามลงไปบนบ่าของทวด ส่วนมืออีกข้างเกาะแน่นมาก
สุเมธไม่รู้ว่าตนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน อาจจะเพราะอาหารที่กินและยาที่กินครบมื้อในช่วงหลัง จึงทำให้เขาแข็งแรงขึ้น
“นับตามทวดนะ หนึ่ง สอง สาม”
สนิมซึ่งนั่งเล่นแมวอยู่แหงนหน้ามองด้วยความสนใจ
“หมึ่ง ฉอง ฉาม” ลูกรักนับตาม
สุเมธขยับขาสตาร์ตเครื่องรถไฟ จากนั้นก็เขย่า พาเอียงซ้ายเอียงขวา ในหัวของพยัคฆ์เตรียมได้ยินเสียงเพลงฉึกฉักปู๊นๆ
“รถไฟจะไปโคราช ตดดังป้าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถึงราชบุรี” คำว่าป้าดของสุเมธยาวมากและทำรถไฟเกือบตกราง
“ฮะๆๆๆ” ลูกรักแหงนหน้าหัวเราะอย่างชอบใจ
“คิกๆๆๆ” สนิมแอบหัวเราะ
“
