“แม่ หนิมอยากไปพามงัว” สนิมซึ่งเคยรบเร้าให้แม่พาเข้าไปข้างใน แต่สุดท้ายก็ได้แต่มองรีบเขย่าแขนแม่ ไอศกรีมที่ถือไว้ในมือข้างหนึ่งเริ่มไหลลงมาตามแขน หน้าของเด็กน้อยเริ่มบิดเบ้ ตาเริ่มแดง เพราะขอแม่ไปเที่ยวทีไรแม่ก็ไม่เคยพาไป
“ไปเถอะมาลัย สงสารสนิม เด็กๆ จะได้เล่นกัน ลูกรักก็ติดสนิมด้วย” เฟย่าลูบหัวสนิม
น้ำตาเด็กน้อยไหลลงมาเงียบ จากนั้นก็อ้าปากกว้างโดยไม่มีเสียงอะไรดังออกมา
ลูกรักมองเห็นเพื่อนร้องไห้ก็ใจไม่ดี เด็กน้อยดึงมือของพยัคฆ์มา แล้ววางไอศกรีมใส่ลงไป ไอศกรีมที่นิ่มป้อดแป้ดอยู่แล้วหลุดจากไม้ละลายอยู่ในมือเขาตามสเตปของมัน ส่วนลูกรักก็เข้าไปกอดพี่สาวที่ตัวเล็กกว่า
“หนีม หนีม”
“ตกลงสนิม พ่อจะพาหนูไปส่งที่ฟาร์ม ให้อยู่กับน้องลูกรักทั้งวัน พอเลิกงานพ่อรับแม่เสร็จจะไปรับสนิมนะ” ชานนท์ก้าวมาบอกลูก
ตนกับภรรยาแทบจะไม่เคยพาสนิมไปเที่ยวที่ไหน เพราะต้องอดออมนำเงินไปใช้หนี้ธนาคารที่กู้มาปลูกบ
