เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว
รับเละนอนจุมปุ๊กหรี่ตามองเด็กๆ ก้าวเข้ามาในบ้าน มันทักทายด้วยการส่ายหางเบาๆ และร้องนิดหน่อยพอเป็นพิธี
“ยับเยะ” ลูกรักวิ่งเข้าไปหาเจ้าแมวอ้วน มันล้มเผละลงนอนหงายทันที
“น่ายักจัง ขอหนีมจับมั่งฉิ” สนิมเข้าไปนั่งข้างๆ ลูกรัก ลูบหัวเจ้าแมวที่หลับตาปี๋เบาๆ
“อ้าว มากันแล้วเหรอ” สุเมธใช้ไม้เท้าช่วยในการทรงตัวเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น โดยมีคนดูแลคอยเดินตามไม่ห่าง ก่อนจะแยกตัวไปเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวแก่นายจ้าง
“ทัวะเมะ ยูกยักเป็นหมูง้อยงบพะงาบผุดผุด” ลูกรักเดินไปเกาะเก้าอี้ที่สุเมธหย่อนก้นลงนั่ง
“ลูกรักสวยเหมือนแม่ก็ต้องได้ตำแหน่งอยู่แล้ว” สุเมธเอียงคอยิ้มให้กับหลานที่สวมมงกุฎมาหา
“ฉวยฉุบฉับผุดผุด” ลูกรักเสริม
“เอาๆ ฉุบฉับผุดผุดเลยนะ แล้วนั่นใครน่ะ” สุเมธพยักพเยิดไปทางเด็กสวมมงกุฎอีกคนที่ดึงเจ้ารับเละไปอุ้มนอนบนตัก
“ชื่อสนิมครับพ่อ เป็นลูกสาวของลูกจ้างที่ร้านป้าพร สนิทแ
