ศาสตร์รักนอกตำรา

ตอนที่ 12 สั่งเสีย

ว่ากันว่าสนามรบนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงนิสัยของผู้คนได้จากหน้ามือเป็นหลังมือจากจิตใจที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นโหดเหี้ยม จากคนที่ยึดถือคุณธรรมอาจเปลี่ยนแปลงไปกลายเป็นคนชั่วช้าสามาน สนามรบนั้นคือสถานที่ผู้คนสามารถปลดปล่อยสัญชาตญาณดิบของตนเองได้อย่างแท้จริงการกระทำตัวที่ชั่วช้านั้นเป็นเรื่องที่สุดแสนจะธรรมดาภายในสถานที่แห่งนี้ ผู้ที่โอนโยนและอ่อนต่อโลกนั้นมีแต่ถูกเหยียบย่ำแล้วก็ตายลงไป คุณเหลียงตั้งแต่มาใช้ชีวิตภายในสถานที่แห่งนี้นั้นทำให้ตัวของเขาค้นพบกับสัจธรรมแห่งชีวิตตั้งมากมาย

“อย่านะ นี่มันคือของดูต่างหน้าของลูกเมียข้า เอาคืนข้ามา แคล๊ก แคล๊ก” ผู้ที่นอนส่งเสียงร้องโหยหวนอยู่กลางสนามรบนั้นมันคือทหารของฝ่ายศัตรูมันส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนาในยามนี้นั้นตัวของมันกำลังเอามือกุมสร้อยคอของตนอย่างรัดแน่นนี่ถือสิ่งของแทนใจที่เมียของมันได้มอบให้ไว้สวมไว้กับคอ สภาพอาการของมันในยามนี้นั้นย้ำแย่สาหัสนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นส่วนบรรดาสหายของมันคนอื่นๆไม่มีเวลามากพอที่จะช่วยเหลือเพราะตัวของพวกมันเองก็ยังแทบเอาตัวไม่รอด

“คล๊อก ถุย!! เจ้ามันก็เป็นเพียงแค่เศษเนื้อที่มีชีวิตก็เท่านั้นอีกไม่นานก็จะไปโลกหน้าแล้วของแค่นี้จะหวงทำไมว่ะ” ชายผู้ที่มีจิตใจสุดแสนจะหยาบช้าเช่นนี้นั้นเป็นหนึ่งในพลทหารเช่นเดียวกันกับคุณเหลียงตั้งแต่ตัวของมันเข้าร่วมศึกสงครามก็ปล้นแย่งชิงสิ่งของมีค่าเป็นจำนวนไม่น้อยจากฝ่ายศัตรู ตัวของมันถุยน้ำลายใส่ด้วยความดูถูกเหยียดหยามที่สุดตัวของมันเองต้อยต่ำมาทั้งชีวิตแต่นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่ตัวของมันอยู่เหนือผู้อื่นนี่ก็ถือว่าเป็นเวลาอันดีที่ตัวของมันจะได้ปลดปล่อยอารมณ์

“เอาของข้ามา เอาของข้ามา” ถึงแม้ว่าทหารของฝ่ายศัตรูนายนี้จะถูกถุยน้ำลายใส่ แต่มันก็ขอร้องความเมตตาเพื่อที่จะส่งมอบสิ่งของแทนใจกลับมาที่มัน มันอยากที่จะโอบกอดของสิ่งนี้ไว้ใบจนวาระสุดท้ายของมัน

ฉวบ…มันค่อยๆเอามีดเสียบแท่งไปที่ร่างของทหารนายนี้อย่างช้าๆ ร่างของมันถึงกับสั่นกระตุกไม่มีหยุดแววตาสุดท้ายของมันจ้องมองสิ่งของแทนใจของเมียรัก หลังจากนั้นไม่นานสติของมันก็เรือนหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล

“กร๊าก…ฮ่า ฮ่า ไอ้สะว่ะนี่มันตายไปแล้วว่ะ ตายง่ายชะมัดไม่สนุกเลย” มันหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่สามารถย่ำยีศักดิ์ศรีของคนอื่นได้ หลังจากนั้นมันค่อยๆก้มหัวลงไปเพื่อที่จะไปเก็บสิ่งของมีค่านี้อย่างช้าๆ

ฉั่ว….ในขณะที่ตัวของมันกำลังเผลอเพื่อที่จะเก็บสิ่งของมีค่า ที่ส่วนหัวของมันถึงกับขาดกระเด็นด้วยฝีมือของทหารฝ่ายศัตรูในสภาวะศึกสงครามเช่นนี้นั้นเป็นอะไรที่ชุลมุนวุ่นวายเป็นอย่างมาก หากพลั้งเผลอย่อมหมายถึงจุดจบของชีวิตของตน

“ว้าวว แม่เจ้าโว้ย..ทหารหญิงนางนี้สวยชะมัด น่าเสียดายที่ตัวของนางนั้นตายไปแล้วแต่ไม่เป็นไรตัวข้านั้นสามารถที่จะเล่นสนุกกับศพของนางได้ พวกเจ้าคนไหนสนใจที่จะร่วมสนุกกับข้าบ้างจงรักษาสภาพศพของนางให้ดีอย่าให้บอบช้ำมากกว่านี้เป็นอันขาด” ทหารนายหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหื่นกระหาย ตัวของเขาในยามนี้นั้นอยากเหลือเกินอยากที่จะเอาหนอนน้อยของตนเข้าไปชวนไชไปในร่างของนาง

“ข้าเอาด้วย แม่นี่สวยจริงๆด้วยว่ะ ฮ่า ฮ่า สนามรบมันดีอย่างนี้นี่เองของดีมีเต็มไปหมด” พลทหารนายอื่นกล่าวออกมาด้วยความสนใจถึงแม้ว่าพวกมันทั้งสองจะไม่เคยรู้จักหรือเคยพบเห็นมาก่อนแต่ตัวของพวกมันนั้นมีอุดมการที่หื่นกระหายเหมือนกัน ที่จะย่ำยีซากศพของทหารสาวนางนี้ ภาพเหตุการณ์ที่โหดร้ายป่าเถื่อนนั้นสามารถที่จะพบเห็นได้ทุกวันภายในสนามรบและเกี่ยวกับเรื่องนี้เองแม่ทัพนายกองเองก็รู้เรื่อง แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นพวกมันก็ไม่คิดที่จะห้ามปรามถือว่าเป็นรางวัลพิเศษให้กับพลทหาร อย่าว่าแต่ฝ่ายพวกเขาเลยแม้แต่ฝ่ายของพวกศัตรูเองพวกมันก็ทำเช่นนี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าตัวของคุณเหลียงจะพบเห็นเรื่องราวเหล่านี้อยู่ทุกวันตัวของเขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เพราะตัวของเขาเองก็เป็นเพียงแค่พลทหารตัวเล็กๆ หากทำอะไรเกินหน้าเกินตาเกรงว่าตัวของเขานั้นจะถูกสั่งประหารได้ จริงอยู่ที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาตัวของเขาสามารถดับชีวิตของศัตรูได้เป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วนแต่เขาก็ไม่เคยแย่งชิงสิ่งของของผู้ใด และไม่เคยทำเหมือนว่าชีวิตของผู้อื่นนั้นเป็นของเล่น

และแล้วสงครามภายในวันนี้นั้นก็จบลงด้วยดีโดยที่ทางฝ่ายของแม่ทัพเฟยเมียวเป็นฝ่ายได้เปรียบอีกไม่กี่วันก็คาดว่าจะมีชัยเหนือกว่าของฝ่ายผู้เป็นศัตรูเป็นแน่

“หืม…มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากัน ลี่ถัง” คุณเหลียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตื่นตกใจไม่น้อยเพราะร่างของเจ้าลี่ถังนั้นถูกนำมารวมกับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสถานหนักมองดูจากสภาพของมันแล้วตัวของมันอาจที่จะอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นาน

“ข้าดีใจที่เจ้ายอมพูดคุยกับข้า คุณเหลียง” มันพูดออกมาด้วยความยากลำบากเล็กน้อยลมหายใจของมันในยามนี้นั้นเริ่มที่จะแผ่วเบาลงทุกที

“มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่ทำไมตัวเจ้าถึงมีสภาพเช่นนี้” คุณเหลียงกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด จริงอยู่ที่ตลอดหลายวันมานี้ตัวของเขาจะไม่ได้พูดคุยกับลี่ถังเลยแต่แท้ที่จริงแล้วจิตใจส่วนลึกก็แอบเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

“ข้าขอโทษคุณเหลียง ข้าหักห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆข้ารักเจ้า ข้าขอโทษสำหรับทุกๆเรื่อง” ลี่ถังกล่าวออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของเขาเต็มไปหมด

“ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน เจ้าคือสหายรักที่ดีที่สุดของข้า” คุณเหลียงนั้นรักลี่ถังแบบสหาย แต่สำหรับลี่ถังแล้วมันไม่ใช่ความรู้สึกที่มีให้กับคุณเหลี่ยงนั้นมันมากกว่านั้น

“ข้าฝากลูกเมียของข้าด้วย” นี่คือคำพูดสุดท้ายของลี่ถังที่ต้องการจะกล่าวกับคนที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่ทราบเช่นกันว่าหากภรรยาของลี่ถังรู้ว่าสามีของตนนั้นแอบมีรสนิยมไม้ป่าเดียวกันตัวของนางจะบังเกิดความรู้สึกเช่นไร ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามความรักนั้นมันเป็นสิ่งที่สวยงามที่ไม่อาจจะห้ามจิตใจของตนได้

“วางใจเถอะ ข้ารับปากเจ้าข้าจะช่วยดูแลพวกเขาให้เอง” คุณเหลียงให้คำสัญญาว่าตนนั้นจะช่วยดูแลครอบครัวของลี่ถังเป็นอย่างดีเสมือนกับครอบครัวของตัวเอง แต่ในเรื่องรสนิยมทางเพศของลี่ถังนั้นตัวของเขาไม่มีวันที่จะเปิดเผยครอบครัวของเขาให้รับรู้เป็นอันขาด เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรที่จะถูกเปิดเผยและมันจะเป็นความลับเช่นนี้ไปตลอดกาล

ถึงแม้ว่าสงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นจะมีความดุเดือดมากมายสักเพียงไหนสงครามก็ย่อมมีวันที่จะสิ้นสุดลงจากเหตุการณ์สงครามในครั้งนี้นั้นทำให้กองกำลังทั้งสองฝ่ายต้องสูญเสียกำลังพลไปเป็นจำนวนนับหมื่นคน แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นทางฝั่งของแม่ทัพเฟยเมียวก็สามารถที่จะมีชัยเหนือกว่าจนได้ ตัวของเขานั้นได้สร้างชื่อเสียงของตนเองอย่างยิ่งใหญ่จากสงครามในครั้งนี้มีผู้คนมากมายที่ต้องจบชีวิตลงเพื่อที่จะส่งเสริมความก้าวหน้าของเขาส่วนพวกทาสหรือบรรดาทหารอาสาก็ได้รางวัลผลตอบแทนและเงินรางวัลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น