ศาสตร์รักนอกตำรา

ตอนที่ 16 พบเจอ

ยิ่งตัวของเขาในยามนี้นั้นผ่านหรือพบเจอประสบการณ์ที่เลวร้ายมากสักเพียงไหน มันก็ยิ่งทำให้ความฝันของเขานั้นชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น เขาเกิดและโตในฐานะทาสไม่มีความฝันและไม่มีอนาคต แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นก็นับว่าสวรรค์ยังเมตตาต่อเขาบ้างที่บัดนี้นั้นตัวของคุณเหลียงไม่ใช่ทาสอีกต่อไปแล้ว เขาเกิดและโตในฐานะตัวตนที่สุดแสนจะต่ำต้อยที่สุดนี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณเหลียงเข้าใจหลักและเหตุผลความเป็นจริงของชีวิตว่า แท้ที่จริงแล้วมนุษย์เรานั้นหาได้เคารพนับถือกันที่คุณงามความดีไม่ แต่คนเรานั้นจะเคารพนับถือกันที่กำลังทรัพย์ซะมากกว่ายิ่งมีทรัพย์สินเงินทองที่มีจำนวนมากก็ยิ่งจะได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนมากเท่านั้นต่อให้คนผู้นั้นจะมีลักษณะนิสัยที่ชั่วช้าต่ำทรามก็ตามก็ยังคงได้รับการนับถืออยู่ดี แต่ถ้าหากเป็นคนที่มีจิตใจดีแต่ขาดกำลังทรัพย์ก็จะได้รับแต่การดูถูกถากถางเท่านั้น

“ตัวข้านั้นไม่ได้ป่วยแต่โลกใบนี้ต่างหากที่มันป่วย ดีในเมื่อเป็นเช่นนั้นตัวข้าก็จะเดินตามวิถีแห่งสวรรค์เอง” คุณเหลียงตั้งมั่นกับตัวเองว่าชีวิตเขาต่อแต่นี้ไปจะไม่เป็นไอ้กระจอกอีกต่อไปแล้ว สักวันหนึ่งเขาจะต้องเป็นบุคคลที่ได้รับการเคารพนับถือให้จงได้ ตลอดช่วงระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมาตัวของเขาในยามนี้นั้นยังคงหลงวนเวียนอยู่ใจกลางป่าลึก นับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเขาอย่างแท้จริงที่จะเดินทางออกไปจากสถานที่แห่งนี้

“เจ้าหนุ่ม เจ้าหนุ่ม” ในระหว่างที่ตัวของคุณเหลียงจะหาทางออกไปจากผืนป่าแห่งนี้นั้นก็ได้ยินเสียงร้องเรียกของชายผู้แก่ชราผู้หนึ่งที่กำลังร้องเรียกเขามาจากสถานที่ไกลๆ คุณเหลียงมองไปที่ต้นต่อของเสียงก็พบว่าเป็นชายแก่ผู้หนึ่งที่ดูท่าทางไม่ได้มีพิษภัยอะไรจึงทำให้ตัวเขาในตอนนี้นั้นเกิดความเบาใจยิ่งกว่าเดิมหลายส่วน

“นี่เจ้ากำลังจะไปไหน สถานที่แห่งนี้ช่างห่างไกลผู้คนนักเจ้าใช่กำลังหลงทางหรือไม่” ชายผู้แก่ชรากล่าวถามต่อชายหนุ่มร่างยักษ์ด้วยความเป็นห่วง

“ท่านผู้เฒ่าตัวของข้านั้นต้องการที่จะเดินทางไปยังหมู่บ้านสายหมอก เพราะสถานที่แห่งนั้นเป็นหมู่บ้านของสหายข้าผู้หนึ่ง” คุณเหลียงกล่าวต่อชายชราด้วยความนอบน้อม

“ฮ่า ฮ่า เจ้านับว่าโชคดีนักตัวข้านั้นเป็นคนของหมู่บ้านสายหมอก ข้ากำลังเดินทางกลับไปที่หมู่บ้านอยู่พอดี มีไม่บ่อยนักที่จะมีบุคคลภายนอกเดินทางมาที่หมู่บ้านของพวกเรา” ชายชราหัวเราะอย่างดีใจดูเหมือนว่าตนจะพบเข้ากับเพื่อนร่วมทางโดยบังเอิญแล้ว ทางด้านตัวของคุณเหลียงเองก็ไม่คิดไม่ฝันเช่นกันว่าตัวของเขานั้นจะมาพบกับผู้คนของหมู่บ้านสายหมอกด้วยความบังเอิญนับได้ว่าเป็นความโชคดีของเขาอย่างแท้จริง

“ท่านผู้เฒ่าสิ่งของที่ตัวท่านกำลังแบกหามอยู่นั้นน้ำหนักดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเลย ตัวข้านั้นจะช่วยท่านเอง” คุณเหลียงอาสาที่จะช่วยชายชราขนของที่อยู่ตรงหน้า เพื่อแลกกับการที่จะให้เขานำทางไปสู่หมู่บ้านสายหมอก แน่นอนการที่มีคนอาสาจะช่วยขนของนั้นมีหรือที่ตัวเขานั้นจะปฏิเสธ เพราะน้ำหนักของมันนั้นไม่ใช่น้อยๆเลย

“นี่คือเนื้อสัตว์ที่ตัวข้านั้นออกล่ามาได้ ภายในหมู่บ้านของเราในยามนี้นั้นกำลังประสบปัญหาในเรื่องการขาดแคลนอาหารอย่างถึงที่สุด ข้าจำเป็นที่จะต้องออกล่าที่นอกหมู่บ้าน” ชายชรานั้นได้บอกเหตุผลต่อคุณเหลียงที่ตนเองทำไมถึงออกเดินทางมาที่ด้านนอกหมู่บ้าน ตัวของเขานั้นใช้เวลาออกล่าสัตว์อยู่หลายวัน ยิ่งคนทั้งสองพูดคุยกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งบังเกิดความรู้สึกสนิทสนมมากขึ้นเท่านั้น ชายชราถึงขนาดที่จะเชิญชวนคุณเหลียงไปที่บ้านพักของตนเมื่อเดินทางไปถึง ตัวของเขานั้นขออาสาที่จะดูแลต้อนรับชายหนุ่มเป็นอย่างดี

หลังจากที่เวลาผ่านไปหลายชั่วยามนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่แสงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้าแล้ว แต่โชคยังดีที่คนทั้งสองเดินทางมาถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้กันซะก่อน ก่อนที่ท้องฟ้าจะมืดลง

“สถานที่แห่งนี้หรือหมู่บ้านสายหมอก” คุณเหลียงอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา เพราะสถานที่แห่งนี้นั้นมันแร้นแค้นกว่าที่ตัวเขาจะคาดคิดเอาไว้ซะอีก ทางด้านทางเข้าหมู่บ้านนั้นก็มีเพียงแผ่นป้ายไม้ผุๆบานหนึ่งเท่านั้นที่ด้านหน้าทางเข้ามีชายฉกรรจ์อยู่สองถึงสามคนที่มีหน้าที่เฝ้าเวรยามด้านหน้าหมู่บ้าน

“ท่านลุงตงซิว ตัวท่านหายไปซะหลายวันพวกเราก็คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับท่านซะแล้ว” ชายฉกรรจ์ผู้ทำหน้าที่เฝ้าหมู่บ้านกล่าวทักทายต่อชายชราอย่างเป็นกันเอง ดูเหมือนว่าผู้คนภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นจะรู้จักกันหมดเพราะมีประชากรเป็นจำนวนที่ไม่มากนัก

“เห้อ..หมู่บ้านของเรานั้นแห้งแล้งจนเกินไปสัตว์ป่าก็หนีหายไปหมดทำให้ตัวข้าต้องออกเดินทางไกลอยู่ไม่น้อย” ชายชรากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน

“โห…ทำพูดเป็นเล่นไปดูเหมือนว่าในครั้งนี้ตัวท่านจะออกล่าได้เป็นจำนวนไม่น้อยเลยนะ ท่านช่วยขายให้ข้าบ้างซิ” ชายฉกรรจ์ผู้ที่ทำหน้าที่เฝ้าหมู่บ้านต้องการที่จะซื้อเนื้อสัตว์จำนวนหนึ่งต่อชายชรา

“ได้สิ ข้าจะขายให้เจ้าไปในจำนวนหนึ่ง” ทางด้านตัวของคุณเหลียงเองก็คอยฟังอย่างเงียบๆดูเหมือนว่าเรื่องอาหารการกินนั้นภายในสถานที่แห่งนี้นั้นจะมีค่าเป็นอย่างมาก และผู้คนที่อยู่ภายในสถานที่แห่งนี้เองก็ฐานะการเงินก็ถือว่าไม่ค่อยจะดีนัก พวกมันแต่ล่ะคนล้วนแล้วแต่สวมเสื้อผ้าที่ฉีกขาด การแต่งตัวของพวกมันแต่ล่ะคนนั้นไม่ต่างอะไรไปจากเขาตอนที่ยังเป็นทาสอยู่เลย นี่แสดงให้เห็นว่าความเป็นอยู่ของผู้คนภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ยากลำบากเป็นอย่างมาก

“ที่ข้างกายท่านใครกันอย่างงั้นเหรอ ข้าไม่เห็นคุ้นหน้าเลย” ชายผู้ทำหน้าที่เฝ้าหมู่บ้านกล่าวถามชายชราด้วยความแปลกใจเมื่อพบเห็น คุณเหลียง

“ข้าพบเขาโดยบังเอิญภายในป่าลึก และตัวเขาเองก็ต้องการเดินทางมายังภายในหมู่บ้านแห่งนี้ข้าเลยชวนเดินทางมาด้วยกันซะเลย” ชายชราตอบไปตามตรง

“หมู่บ้านสายหมอกของพวกเรายินดีต้อนรับ” ชายฉกรรจ์กล่าวต้อนรับคุณเหลียงอย่างเป็นกันเอง ตัวของมันนั้นคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวของคุณเหลียงนั้นจะพักอาศัยอยู่ที่นี่เพราะดูเหมือนว่าภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นจะขาดแรงงานชายเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณ” ทางด้านตัวของชายหนุ่มเองก็ตอบรับด้วยความนอบน้อมเช่นกัน เขาคาดคิดไม่ถึงเลยว่าหมู่บ้านที่ห่างไกลเจริญเช่นนี้แต่ตัวเขานั้นกับได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีเช่นนี้ ทำให้ตัวของคุณเหลียงเองเกิดความประทับใจอยู่ไม่น้อย และไม่แน่ว่าตัวของคุณเหลียงนั้นอาจจะคิดที่จะอยู่ภายในหมู่บ้านแห่งนี้ขึ้นมาจริงๆเขาเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าตัวของเขานั้นจะต้องตั้งตัวภายในหมู่บ้านแห่งนี้ได้อย่างไม่ยากเย็นมากนักโดยที่ตัวของเขานั้นจะต้องหาความต้องการของผู้คนให้เจอเสียก่อน