Risking Chances

RISKING CHANCES Maingay na paligid, nagsisigawang mga tao at kasiyahang walang-humpay. Ganito lagi ang eksena ko tuwing kaarawan ko. Kasama ang mga taong hindi ko kila at madalas ay hindi ko pa natatandaan ay nagbubunyi kami sa panibagong taon ng buhay ko. Pero sa mata ko isang tao lang ang nangingibabaw. Parang spot light na sa kanya lang nakatutok, at bawat galaw niya'y sinusundan. "Happy birthday, East!" Nakakabinging sabay-sabay na sigaw ng mga tao sa stadium. Mga tawanan, iyakan at walang humpay na pagmamahal ang pinaparamdam nila sa akin, tuwing kaarawan ko. Nakakatuwa lang tingnan na ilang taon na kami sa industriyang ito pero parang hindi man lang sila nagsasawa sa amin. Masaya at masarap sa pakiramdam ang kasikatan at pagmamahal na binibigay nila. Pero madalas nakakasakal din. Matututo kang itago o ipagdamot sa kanila ang buhay na meron ka dahil karamihan sa kanila ay hindi masaya sa desisyong ginagawa mo. Kadalasan pa ay nasasaktan ang mga taong mahal mo at mahalaga sa'yo. Nang namatay ang ilaw at tumigil ang pagtugtog namin ay nagpasya akong puntahan ang babaeng nakaupo sa harap namin. Mataman itong nakatingin sa amin habang nakangiti, pero bago pa ako makababa ng stage ay muli nila akong tinawag. "Another set daw, birthday mo naman," sigaw ni West. Gusto kung magtanong at magprotesta pero hindi ko na magawa ng muling bumukas ang ilaw sa entablado at pumailanlang ang tunog ng gitara. "Salamat po sa lahat ng nag-abala at naglaan ng oras para sa amin ngayong araw na ito. Gusto ko po kayong pasalamatang lahat ng buong puso." Mapait akong napangiti ng pinuno nilang lahat ang buong stadium ng sigawan. Pero gusto kung humingi ng tawad dahil sasaktan namin silang lahat. Dahil ngayong gabi nagdesisyon na kaming magkakaibigang sabihin ang balitang hindi nila inaasahan. Nilingon ko ang mga kaibigan kung nasa likod ko at isa-isang tumabi sa akin. Isang tapik mula sa balikat ang binigay nila, hudyat na kailangan ko ng bitawan ang isang masamang balita. "Mula ngayong gabi... mag-uumpisa po ang huli naming world tour." North started. Dumfbfounded, shocked, stunned were written all over their faces. "This was all planned long ago. Hope you understand us." I added. I can't look at them in the eye, seeing how broken they are from our statement. "Sana sa ilang buwang mananatili kami para magpaalam sa inyo ay hayaan niyo kaming makaalis sa industriyang ito ng payapa at baon ang lahat ng pagmamahal niyo." South said. "We dedicate this song to all of you!" I started strumming on my guitar. Today were making the biggest decision in our life. Decisions that we all going to changed our life. Hoping one day it can lead us to our happiness. "Congrats..." sinalubong kami ni Aura paglabas namin ng backstage. She's wearing a ripped jeans, a black shirt top and white sneakers. "Kakain na ba tayo? Gutom na kami." Reklamo ni West ng sumalampak sa isang upuan sa dressing room namin. "Oo. Nakahanda na 'yon van sa labas. Nag-umpisa na pala ang distribution of foods inside the stadium. Wag na kayong sumilip kasi baka magkagulo pa." Paalala niya agad. As always acting as the tough and kind manager. "Ayos ka lang?" agad kung tanong ng mapansin kung parang panay ang hawak niya sa braso niya. "Yeah, I'm good. I just need some rest." "Bakit may sakit ka?" South ask. "Dapat nagpahinga kana kung masama pala ang pakiramdam mo. Lagi ka nalang pagod dahil samin." Dagdag ni North bago inabotan ito ng isang bote ng tubig. Gusto ko mang mag-react sa ginawa niya pero hindi ko magawa. Dahil ako itong walang ginagawa... ako itong nag-aantay mahulog ang grasya sa harap ko. "Gusto ko na rin sanang magpaalam sa inyo na baka hindi na ako umabot sa tour niyo." Sabay-sabay namin siyang nilingon at awang ang mga labi habang nagtatakang nakatingin sa kanya. Hindi... hindi pwede. Iyon agad ang naisip ko. Hindi siya pwedeng umalis. Ngayon pa kung kailan nagdesisyon na akong panindigan ang nararamdaman ko sa kanya. "W-why?" I stutter and lost my thoughts on what I heard. She smiled timidly. "Gusto ko lang magpahinga," bago pa kami muling makapagtanong ay nagpaalam na siya at naunang lumabas. I can't lose her. I can't ignore this sign that she might runaway from me for good. "Ano tatayo ka nalang diyan?" napatingala ako sa sinabi ni North. "Bro, kapag pinalagpas mo pa ang pagkakataong 'to. Baka wala ka na talagang aasahan." West added. "Minsan may mga bagay na kailangan mong bitawan para maabot mo ang gusto mo. Wag mo ng gayahin si North." Banat din ni South bago tinapik-tapik ang balikat ko. Dali-dali kung kinuha ang jacket ko at lumabas. Hindi ko na siya naabotan sa hallway kaya nagmamadali akong tumakbo palabas ng back door para maabotan siya. Iyon ang laman ng puso ko ang pagbabakasakaling maabutan ko siya. "Auraaa..." I called her. She was patiently waiting for her car. Pero gaya ng mga desisyon ko sa buhay na sa huli ay pinagsisihan ko, ay hindi rin pala naiiba ang tagpong 'to. Nilingon niya ako at ngumiti. Handa na akong tumakbo palapit sa kanya, pero bumukas ang pinto ng sasakyang huminto sa harap niya. At iniluwa doon ang lalaking laging nasa tabi niya at matiyagang nag-aantay. At ngayon ito pa rin ang nasa tabi niya imbes na ako. Nang oras na 'yon pakiramdam ko ay nag slowmo ang buong paligid ko. Unti-unting bumagal ang oras at pagalaw ng lahat. Kaya kitang-kita ng lumapit ito sa kanya at bigyan siya ng halik sa pisngi. Napahawak ako sa dibdib ko ng makaramdam ako ng kirot doon hanggang sa naging mas masakit ito. Para bang unti-unti itong nadudurog sa loob ko. Iyong sakit na ni minsan ay hindi ko pa naramdaman. Ang akala ko na wala ng sasakit doon ay nagkamali ako. Dahil ng muli siyang lumingon ay muli itong ngumiti sa akin kasabay ng pagpatak ng mga luha sa pisngi niya. Mga ngiting nagpatigil sa akin dahil para itong ngiti ng pasasalamat, at pamamaalam. Mga luhang alam ko kung para saan pero saglit na pinatigil ang paghinga ko at sinasaktan ako. Kasabay nang mga tanong ko at pagsisisi ay naglaho na siya sa harap ko. Kung kailan handa na akong bitawan ang lahat ang kapitan siya. Kung kailan handa na akong isakripisyo ang lahat ng isinasaalang-alang ko noon para lang makasama siya. Maybe chances were not given to all. Dahil ang mga tao ay masyadong maraming isinasa-alang-alang bago magdesisyon. Pero bawat oras o pagkakataon na nagkakaroon tayo ng pag-aalinlangan, hindi natin napapansin marami na rin palang nawawala sa atin. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko. Pero isa-isang pinapaala sa akin ang mga sinabi ng mga kaibigan ko, kaya tinakbo ko ang sasakyan kung nakaparada di kalayoan at sinundan ang sinasakyan ni Aura. Halos liparin ko ang kalsadang iyon maabotan ko lang ito. Dahil kapag pinalagpas ko pa ang oras na ito... Baka wala na akong isa pang pagkakataon. Baka gaya ng iba... pagsisisi at panghihinayang nalang ang maiwan sa akin. Right now I'm risking all the chances I've got just to be happy. But I guess, I was too late to realize what I feel that's why I missed it.