That Time In July

"So it's true? You know what? Forget it. Why do I even bother." I put my hands on the table to stand ng pigilan niya ako. "It's not that Alex-" "Then tell me Drake! Why can't you just accept it? Babayaran mo naman kapag nagka pera ka na." Humigpit ang hawak niya sa palapulsuhan ko. "Can you please lower your voice? Hindi yun okay? Nakakahiya na kasi. Ang dami mo nang naitulong. Hindi mo to problema, problema ko to. Let me fix it." He said pulling me down, back to my seat. "I wanted to help Drake. Alam kong hindi ko problema to, gusto ko lang tumulong." I said sofly. "Alex, I said it's not your problem. Let me handle this myself okay? Stop being stubborn." He said running his fingers through his hair. Stubborn? I remember what dad said ng humingi ako ng pera sa kanya. "What will you be doing with the money this time Alexandria?" "Oh dad, she's just going to lend it to her boyfriend. You know, the one with a sick mother." Andrea said playing with the tip of her hair. "I already told you not use the money I have given you to pity things Alexandria. Hindi ako nagtratrabaho rito pala lang ipamigay mo ng ganon ganon lang. This money belongs to my family, what I am earning is for them alone. Hindi para sa mga walang kabuluhan bagay na ginagawa mo." "I am not using it on pity things dad, I am trying to help someone who is in need." Andrea scoffs from behind. "I am giving you this as your allowance Alexandria. This year. I'll transfer it on your account. Next year ka na naman humingi ng pera sakin. End of discussion." Dad said as he march towards the study. Andrea looked at me intently bago umalis at sumonod. "Stubborn? Really Drake? I am trying to help you here!" "Stop it will you? That's not even your money Alex." Huminga siya ng malalim. "You know what? Umuwi ka na lang muna. I'll call when things are settled." "And when would that be Drake? You knew wala ka nang mapupuntahan. It's my pride I took to lend you some money, to help, to-" "No one if asking for your help Alexandria. Hindi ko problema kung nilunok mo yang pride mo. No one is asking for your help here. I did not ask for it." Nag lapag siya ng 500 bill at tumayo na. "Go home. I'll call when I can." With that, umalis na siya. I just sit there. For a couple of minutes, or an hour. I dont know. All I could think of is the effect of those words. Pain. Ang sakit, gusto ko lang namang tumulong. Am I being stubborn? Is it my fault if my intention is to just help? Kung hindi pa sa isang tawag hindi pa ako matataohan. "Where the hell are you? It's past 7 Alex. Bilisan mo. Wala pa sina Gina dito." Damn! I almost forgot. "I almost forgot. Damnit! I'll be right there." Hindi ko na hinintay si Claire na sumagot, at dali daling umalis sa snack house. Hindi naman malayo ang snack house sa University kaya wala pang 10minutes nakarating na ako. I don't have time to go emo. Ang dami kong hinahabol na oras. So I went through it, with a heavy heart but not with an emotional one. Wala pa sina Gina ng makarating ako kaya laking ginhawa. May punishment kasi agad ang malalate sa kada practice. I wonder anong event na naman to. May research pa akong kaylangan tapusin. Nakita ko si Claire sa isang bench malapit sa kabilang entrance. Nasa court kasi kami pansamantala dahil under renovation ang practice room. Buti na lang walang practice ang department players ngawon. "Saan ka ba galing? Mabuti't wala pa sina pres dito. Naku talaga Alex." Mataray niyang sinabi. "Nasa snack house ako kasama si Drake." Nilagay ko ang mga gamit sa bench malapit sa kanya. "Kanina pa yun nakauwing University ah? Bakit ngayon ka lang? Hindi niya tinanggap? Alam mo, totoo nga kasi yung balita balita Alex. Kasi kung hindi, tatanggapin niya yan. Alam mo namang wala na rin yang mapupuntahan." Mahaba niyang sinabi. Nilagay ko sa kanang balikat ang buhok kong nakatali na. "Sabi niya hindi raw Claire." "Oh, bakit hindi tinanggap? Naku, Alex! Ano nahihiya na siya? Bakit? Hindi naman binibigay sa kanya ng libre ah? Babayaran naman. Ang sabihin niya, totoo nga. Narinig ko pa nga kanina sabi ni Justin nakaschedule na raw ang operasyon. Tsaka kalahati na lang daw ang hindi pa nababayaran Alex. Saan siya kukuha ng ganong kalaking pera e alam naman nating walang income ngayon ang tatay niya?" Mahabang litanya ni Claire. Natahimik ako sa sinabi ni Claire. "Hindi niya sinabi sakin." "See?! Thats because it's true Alex!" I greeted my teeth. Justin is a close friend of Drake, kaya kung nasabi yun ni Justin sa kanila ni Claire ibig sabihin Drake is hiding something from me. Hindi ko maiwasang isipin ang mga sabi sabi sa section namin. If it is true why can't he just admit it to me? Bakit kaylangan pa akong pagsabihan ng mga masasakit na salita kanina? Isang salita naman galing sa kanyang ayaw niya na, titigil naman ako. Hindi ko rin naman kasi e pipilit pa. Marunong akong mag adjust. I've been doing it most of the time kaya hindi mahirap sakin. Dumating na sina Gina at unang ginawa ang pag disseminate ng mga information saming members. Nalaman naming para sa darating na foundation day. Malayo layo pa naman pero kaylangan na rawng mag handa. Walang naganap na practice dahil nag co-conceptualize pa sila. Which is good. "Claire, may gagawin ka? Papasama sana ako." Palabas na kami ng gym ng napagdesisyonan kong pumunta sa ospital kung saan naroon ang nanay ni Drake. "SIMH?" Taas kilay niyang tanong. Parang may nagbabara sa lalamunan ko kaya tumango na lang ako. She sigh. "Alright Alex. Where is your car?" Sabay kaming pumunta sa SIMH. I dont want to go alone. Feeling ko masyadong mabigat kung ako lang ang makakakumperma. She nags about how old my car is. It's not mine tho, sa mama ko. And no matter how consistent dad is on giving me enough money, I still save. Kasi kahit ganun, nauubusan rin ako ng pera. Hindi ko gustong humingi sa kanya, pero napapapunta pa rin ako, manghihingi kasi hindi ko rin maatim na nakatunganga lang habang may malapit saking nangangailangan. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nanghihingi sakanya, ang alam ko lang, ito na ang pinaka malaki kung hiningi. Lagpas na sa allowance ko. I sigh. "Wala pa Alex, makabuntong hininga to." Napansin niya pala. "Pero kung totoo nga, anong gagawin mo?" I honestly dont know. Hihintaying siya mismo umamin? O kukomprontahin? Either way, alam kong hindi ko muna gagawin ngayon. Siguro kapag humupa na ang init ng ulo naming dalawa. "I don't know Claire. All I know is, not now, kasi nasa problema pa siya." Tahimik naming tinatahak ang SIMH. Mga 15 minutes ride from University. Hindi naman traffic kaya walang kaproble-problema si Claire sa daan. Bumuntong hininga muna ako bago lumabas ng sasakyan. Hindi yun nakaligtas kay Claire. Kaya ng makalabas na rin siya at pareho na kaming papasok sa ospital, nagbilin siya sakin. "Ano man ang ma deskobre natin dito, mas mabuting atin-atin na lang muna. Alam kong iniisip mo ang kapakanan niya. Mahirap nga namang ang sitwasyon niya. Kaya tama namang ipagpaliban na lang muna. Pero sana man lang Alex, wag mong kimkimin. Nandito naman kami ni George. Isang tawag lang, alam na namin. Kung nasasaktan ka, sabihin mo." She smiled. Ngumiti ako sakanya at tumango. "I will Claire. Thanks." Pumasok na kami ng tuluyan sa loob. Una namin napansing si ate Sharlene ang naka duty sa counter. Hindi mahirap mangalap ng impormasyon kung ganoon. Lumapit na kami para makapag tanong. "Oh Claire, Alex. Bibisita ba kayo? Wala si George ah?" Patingin-tingin siya sa likuran namin. "Nauna na pong umuwi samin ate, tataposin pa raw po yung research niya. Tsaka nasa org pa po kami galing." Si Claire na panay tingin saming paligid. "Mabuti naman, ewan ko ba sa baklang yun. Laging busy sa org. Kung tinatanong ni mama hindi naman sumasagot ng maayos. Kaya minsan napapagalitan eh. Uh.. Claire, wala pa sila rito. Sina Anna pa lang ang nakita kong pumasok." Napansin niya sigurong patingin tingin si Claire sa paligid namin. Aligaga rin naman ako, kaya lang hindi ko na ipinahalata pa dahil baka mas pag dudahan pa kami rito. "Uh, ate Shar. Pwedi po bang magtanong ng ilang bagay?" Tanong ko. "Ano yon?" Inilipat niya ang tingin sakin. Lumunok ako at magsasalita na sana ng maunahan ni Claire. "Mag schedule na po ba si tita Carmella sa operasyon? Kelan daw po?" "Ah oo. Sa makalawa pa naman. Hindi ba nasabi sainyo ni Drake? Kahapun pa lang rin naman kasi nabigyan ng schedule." "Sino po nag bayad ate? Sila Drake ba?" Claire probe. Bumuntong hininga si ate Sharlene. "Alam niyo, dalawin niyo na lang si tita Carmella. Kay Drake na lang kayo mag tanong niyan Claire. Wala ako sa posisyon para makialam. Alex, pasensiya na." She looked at me. An emotion in her eyes, as if saying sorry. I shook my head. "Its okay ate. Pasensya na po." Humarap ako kay Claire. "Dalawin muna natin si tita bago umalis." Wala sina Anna sa loob. Ang sabi ni tita bumili raw ng pagkain saglit. Na guilty tuloy ako. "Dapat pala bumili muna kami ng pagkain bago pumunta rito. Pasensiya na po tita, wala kaming dala." Nahihiya kong sabi. "Okay lang yun hija. Mabuti't napadalaw kayo. Wala pa dito si Drake. Hindi ko nga nakita yun buong araw eh. Hindi ba kayo magkasama?" Tanong niya sakin. "Uh, h-hindi po tita. Galing pa po kasi kaming org, pumunta rito para mangumusta." Na hindi naman namin talaga planong pumunta rito kaya wala kaming dala. "Baka nasa bahay, kumukuha ng gamit. Nag hapunan na ba kayo? Kung wala pa, hintayin na lang natin sina Anna. Bumili yun ng hapunan." "Huwag na po tita. May gagawin pa rin po kasi kami. Dadalaw po kami ulit kapag may bakanteng oras na po." Agap ko. "O sige. Magiingat kayo. Gabi pa naman." Lumabas kami agad ni Claire. Ayoko ring maabotan ni Drake dito kaya laking irita ko ng mag sabing mag c-cr daw lang muna siya saglit. "Pag tayo naabotan ni Drake dito Claire, malilintikan ka sakin." "Saglit lang naman Alex. Hindi na mapigilan talaga. Nakalimitan kong mag cr kanina sa gym." Pumasok na siya sa loob. Pumasok na rin ako sa loob. Hindi naman ako naiihi kaya nag hugas na lang ako ng kamay. Ilang saglit pa lumabas na si Claire sa cubicle. "Heaven." Napairap ako. Lagot talaga tong babaeng to sakin kapag nahuli kami. "Dalian mo na Claire." Inis ko nang sabi sa kanya. "Sandali lang naman, oo." Naghuhugas pa siya ng kamay. Ng matapos na lumabas na kami ng tuluyan. Nauna siyang naglakad sakin. Hindi pa man kami tuluyang nakaliko, tumigil siya. "Bakit?" "Si Drake....at si Amara." Nabuhusan ako ng malamig na tubig. Humigpit ang hawak ko sa strap ng aking bag. Nasa bandang kanan kasi ang cr. Kaylangan pa naming dumaan sa corridor kung nasaan ang kwarto ni tita Carmen para maka punta sa exit. "I'll pay the other half tonight Drake." Ani ni Amara. "Salamat Amara. Naghapunan ka na? Pasok ka muna. Marami rami rin naman to. Hindi namin mauubos lahat." Drake said softly. "Tapos na Drake. Pero sige papasok ako sa loob. Andito na ba si Tito Charlo?" Hindi na namin pa narinig ang sagot ni Drake ng marinig namin ang pagsarado ng pintuan. Nanatili kaming nakatago duon. Inaabsorb ang narinig. "What the hell!?" Pabulong ngunit may diin na sabi ni Claire. Hindi pa man ako nakakabawi hinatak na niya ako. Akala ko lalabas na kami ng tuluyan pero tumigil kami sa tapat ng kwarto ni tita Carmella. Insaktong lugar kung saan sina Drake at Amara nagusap kanina bago pumasok sa loob. "Huwag na Claire. Tara na." Awat ko ng bubuksan na niya sana. "No Alex. After kung marinig yun, binabawi ko na ang sinabi ko sayo kanina. Lahat yun." Narinig namin ang halakhak ni tita Carmella sa loob. Tumingin ako sa kanya at umiling. Hinatak ko na siya paalis doon at tuluyan ng lumabas ng ospital. Ako na ang nag presentang magmaneho. "Ayos ka lang ba?" She asked. "Ayos lang naman Claire." Nag concentrate ako sa pag dradrive. Ehahatid ko pa si Claire sakanila. Huminga siya ng malalim. "Alex, wag mong kimkimin. No one will judge you if you shed some tears. Masakit. Ako yung nasasaktan para sayo." Tahimik lang ako. No. I don't want to cry. Not when Im with my friends. Not when I'm alone. "I'm okay Claire." Pilit akong ngumiti sa kanya. "You know. If you want to go clubbing, kahit hindi ka umiinom, we're just one call away. George and I will accompany you." "Thanks Claire, but I am really okay." Isang daanan lang naman kami ni Claire kaya ng mahatid ko siya, hindi rin nagtagal, nakarating na rin ako sa condo. Hindi malaki ang condo ko. Dalawang kwarto na may sariling banyo, living room na kasya sa anim na tao, a clean kitchen beside the window, a terrace. Small, but magical. It is my comfort zone. Pumasok ako, at ang una kong nakita ay ang pagkaing nakalatag sa maliit na lamisang nakapagitan sa living area at sa kitchen. I stood there, surprised. Isa lang ang may spare key ng condo ko. Mom. Naupo ako sa lamesa at nag hintay sa pag labas niya. Ilang minuto lang, lumabas na siya galing sa kwartong gagamitin niya. Nagsusuklay ng makita niya ako. "Gwen! Andito ka na pala." Matamis siyang ngumiti sakin. "Surprise!" She said extending her arms for me to run to. I look at her. Mag nagbago sakanya. Hindi na siya payat gaya ng huli ko siyang nakita, 5 years ago. Nagkalaman na ang kanyang katawan at masasabi kong naalagaan na niya ang kanyang sarili. What happened while she is away did good to her. She bloom. Tumingin ako sa mukha niyang kumikinang, naka bukas parin ang kanyang mga bisig at may hawak na suklay sa kanang kamay. "Mom." Hindi ko na napigilan pa ang mga luha kong pumatak na. The walls I tried to build after kong umalis sa bahay namin at tumira dito, those walls, they all came crashing down. I thought Im strong already. I never did cry after kong umalis, after mom left. Napagod na akong umiyak ng umiyak kaya I tried so hard to build that wall around me. Make it stable so it wont easily be destroyed. Right now I realized, I am far from what I have imagine myself to be. I am weak, I am lonely, I am sensitive. I am a wreak. Humagolgol ako sa kanyang bisig. She hug me tightly. It all came crashing on me. Lahat ng sakit na naramdaman ko sa araw na ito, ibinuhos ko sa bisig ng aking ina. I can't be weak sa harap ng ibang tao. But I can be a wreak in front of her, she wouldn't judge me. Because she is the who made me, she is my mom. She would understand. (Hi! Song recommendation is: Keep Your Head Up Princess by Anson Seabra!)