บทที่ 3 ความบังเอิญ (1)
1835 Words
ไอริณนั่งหน้าตื่นอยู่ในห้องทำงานของท่านประธานใหญ่ที่เดินทางมาอย่างกะทันหัน พอมาถึงก็เรียกประชุมบอร์ดบริหารทันที เธอคิดลบไปต่างๆนานา ทั้งยังสั่งรื้อค้นเอกสารการเงินย้อนหลังไปอีก คงไม่คิดว่าเธอมีเอี่ยวอะไรในเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่ระดับท่านประธานจะเรียกพนักงานระดับหัวหน้าแผนกตำแหน่งเล็กๆ อย่างเธอมาหาถึงห้อง หรือว่าเธอต้องเจอปัญหาอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่เธอก็ทำงานโปร่งใส และทำงานอย่างซื่อสัตย์ตามวิสัยทัศน์ของบริษัทมาตลอดนะ คงไม่มีอะไรหรอกมั่ง เมื่อสั่งตัวเองคิดบวกได้ก็โล่งใจ แล้วท่านประธานจะอยากพบเธอไปทำไม.....นี่คือประโยคคำถามในใจ?
แกรก!
เสียงประตูห้องทำงานเปิดออก ไอริณเงยหน้าขึ้นไปดูทันที
เทพบุตร เทวดา ซาตาน บอกลูกทีว่าลูกไม่ได้เป็นลมแล้วขึ้นสวรรค์
ไอริณเพ้อในใจเธอมองหน้าอันหล่อเหลาของท่านประธานค้าง...เสมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง
“อะแฮม! คุณไอริณครับ”
อีวานกระแอมไอให้ไอริณรู้สึกตัว เมื่อเห็นหญิงสาวมองเจ้านายตาค้างนานพอควร
“ขอโทษค่ะท่านประธาน ไอริณไม่ได้ตั้งใจจ้องนะคะ”
เมื่อไอริณรู้สึกตัวรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่ หน้าตาของเธอก็ยิ่งซีดลงไปอีก
เธอรู้มาว่าท่านประธาน เป็นคนนิ่งไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า ไม่ค่อยพูด เดาใจยาก และที่สำคัญไม่ชอบให้ใครจ้องหน้าเป็นเวลานานๆ ที่สำคัญไม่ค่อยจะแคร์ใครสักเท่าไหร่ ดารา นางแบบที่เขาเคยควงออกงานในแต่ละครั้งไม่ซ้ำหน้าสักครั้ง และไม่คิดจะสานต่อความสัมพันธ์กับใครคนใด ในวงการธุรกิจ เขาได้ชื่อว่า หมาป่าในเงามืด เป็นม้ามืดในวงธุรกิจ ฉลาด แกมโกง และไร้จุดอ่อน ทำให้เขาได้กุมบังเ**ยนแทนพ่อตั้งแต่อายุ 25 ปี
“บอสอยากทราบว่า คุณไอริณ รู้จักกับคุณชญาภาด้วยหรือครับ”
อีวานตั้งคำถามแรกทันที เพราะดูจากท่าทางนายของเขาแล้วน่าจะอยากรู้มากแต่เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดกับใครมากนักก็ต้องเป็นหน้าที่มือขวาอย่างเขา แต่ถ้าหากเขาไม่ถามให้ละเอียดคงจะโดนรังสีอำมหิตที่ฉายออกจากตาของนาย ยิงเขาตายเป็นแน่
“คะ? อ๋อค่ะ น้องเอวาเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ ไอเห็นว่าเธอเรียนเก่ง ทำงานดีเลยชวนมาฝึกงานที่นี่ค่ะ”
ไอริณตอบคำถามอีวานแล้วหันไปยิ้มให้ท่านประธาน พอนึกขึ้นได้ก็ก้มหน้าหลบทันที
“.........”
ฟรานซิสเงียบ..แต่แอบส่งสายตาเร่งให้อีวานถามต่อ
“แล้วคุณให้เธอเริ่มฝึกงานตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไอยังไม่ได้อ่านเอกสารของเธอเลยค่ะ เพราะเพิ่งได้รับมาเมื่อสักครู่ แต่เหมือนเอวาบอกไว้ว่าเริ่มเดือนหน้าเพราะน้องเค้าจะต้องกลับบ้านที่เชียงใหม่ก่อนค่ะ”
“กลับเชียงใหม่!?”
เสียงทุ้มๆของฟรานซิสเอยออกมาเป็นประโยคแรกด้วยความที่ไม่พอใจเล็กน้อย
“คะ?”
ไอริณตกใจเอามือกุมอก ก็อยู่ๆ ท่านประธานพูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยพอใจ จากที่หน้าดุอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวไปใหญ่ ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดหูไปใช่ไหมเนี่ย เอวาคงไม่ได้รู้จักท่านประธานเป็นการส่วนตัวหรอกนะ....ไอริณได้แต่คิด
“หมดธุระแล้วเชิญออกไปได้ครับคุณไอริณ รบกวนเอาเอกสารนักศึกษาฝึกงานให้คุณทิพย์ด้วยนะครับ”
อีวานเห็นท่าทางของเธอเหมือนจะเป็นลมให้ได้ จึงเชิญไอริณออกห้องไปก่อนและไม่ลืมที่จะขอเอกสารทิ้งไว้ที่เลขาหน้าห้องเพื่อไม่ให้ไอริณสงสัยมากไปกว่านี้
ไอริณเดินออกจากห้องไปอย่างงงๆ ในใจมีแต่คำถามเต็มไปหมด ทำไมท่านประธานต้องถามถึงรุ่นน้องของเธอด้วย? และเรื่องนักศึกษาฝึกงาน ระดับบอร์ดบริหารส่วนใหญ่ไม่ได้เข้ามาดูแลงานบุคคลโดยตรง? ถ้ามีปัญหาจริงๆ ผู้จัดการแผนกบุคคลต้องบอกเธอซิ? คำถามมากมายมีอยู่เต็มหัวไปหมด
ไอริณบอกตัวเองเลิกคิดและเดินกลับแผนกอย่างเร็ว เพราะมีคำสั่งให้รื้อเอกสารการเงินย้อนหลังอีก 5 ปี หลังการประชุมผู้บริหารเสร็จ
“อีวาน ให้เธอเริ่มงานภายใน 2 วัน”
ฟรานซิสสั่งเขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก ดูซิเธอจะหนีเขาไปไหนพ้น
“ได้ครับนาย”
“โทรบอกเจสด้วยว่าไม่ต้องมาแล้ว ที่นี่ฉันอยู่เคลียร์เอง บอกเธอด้วยว่าแม่คิดถึงให้เจฟกลับไปด้วย กำชับเธอว่าอย่าให้เจฟอยู่ห่างจากเธอนานมันไม่ปลอดภัย”
ฟรานซิสสั่งประโยคสุดท้ายและก้มหน้าทำงานต่อด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นหลังจากคิดถึงใบหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงร้านกาแฟ
“คุณทิพย์ครับ..ผมขอเอกสารที่คุณไอริณฝากเมื่อสักครู่ครับ”
อีวานเดินออกจากห้องทำงานของนายและแยกออกไปทำงานของตัวเอง
“อะไรนะ! กลับไม่ได้แล้ว...อะไรกันวา พี่มารับเรากลับบ้านนะ แต่เราดันมาบอกพี่ว่าต้องเริ่มฝึกงาน ทั้งๆ ที่มหาลัยให้เริ่มเดือนหน้านะ”
ชวินทร์โวยวายทันทีที่น้องสาวบอกเขาว่ากลับบ้านด้วยไม่ได้แล้ว เธอต้องอยู่ฝึกงานต่อที่นี่ อีก 3 เดือน
“ก็พี่ที่วาฝึกทำงานเค้าเพิ่งโทรมาบอกวานี่คะพี่อ้น..นะคะพี่อ้น เดี๋ยววาโทรคุยกับพ่อเลี้ยงเอง แล้ววันหยุดยาววาจะกลับไปหา”
ชญาภาใช้ท่าไม้ตายออดอ้อนพี่ชายทันทีที่เห็นเขาเริ่มหงุดหงิดใจ ถ้าเธอใช้ลูกอ้อนแล้วไม่ว่าพี่ชายหรือพ่อเลี้ยงจะใจอ่อนทันที เพราะเธอใช้มันเป็นเครื่องมือมาตลอดเวลาอยากได้อะไร
“พี่บอกวาแล้วให้กลับไปฝึกงานที่บ้าน”
น้ำเสียงชวินทร์อ่อนลงทันทีที่เจอลูกอ้อนของน้องสาว
“ใครจะอนุญาตคะพี่อ้น...ฝึกงานกับที่บ้านตัวเอง เซ็นผ่านตั้งแต่ยังไม่เริ่มน่ะซิคะ”
“โอเค โอเค งั้นวันหยุดยาว เรากลับบ้านไปหาพ่อเลี้ยงด้วยนะ เดี๋ยวงอน”
“จ้าพี่ชาย จุ๊บ”
ชญาภากระโดดหอมแก้มพี่ชายอย่างออดอ้อนด้วยความดีใจ ความจริงเธอยังไม่อยากกลับ อยากเที่ยวต่อให้สนุก
“อย่าไปทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหนนะถ้าไม่ใช่พี่กับพ่อเลี้ยง”
“ค่า...คุณพ่อคนที่ 2”
“เดี๋ยวเถอะเรา!”
เย็นวันนั้นชญาภาและชนิดาไปส่งชวินทร์ขึ้นเครื่อง ก่อนกลับชวินทร์ยังกำชับว่าห้ามหนีเที่ยวบ่อยเพราะมันอันตรายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กแบบพวกเธอและวันหยุดต้องกลับเชียงใหม่ และอีกหลายๆ คำสั่ง จนชนิดาตัดบทว่าจะดูแลชญาภาเองไม่ต้องห่วง จนทางสายการบินประกาศตามผู้โดยสาร 3 คนสุดท้าย เขาจึงโบกมือลาน้องสาวแล้ววิ่งเข้าประตูไป
“พี่อ้นไม่อยู่...เอวาก็ร่าเริง คิคิ เราไปฉลองกันเถอะเอม”
“เอวา! นี่พี่ชายแกเพิ่งขึ้นเครื่องไปไม่ถึงนาทีนะ!!"
ชนิดาแกล้งตกใจ..แต่ก็ยิ้มกว้างอย่ารู้ใจเพื่อนสนิท
"หรือแกจะบอกว่าเซโนล่ะ"
"ปะ!ไปซื้อชุดใหม่กัน”
“โธ่..ไอเราก็นึกว่าจะปฏิเสธ แต่วันนี้ย้ายร้านนะ ไม่เอาร้านเพื่อนพี่อ้น เดี๋ยวหูชาอีก”
ชญาภาพูดแล้วกดโทรศัพท์หาพีรภาทเพื่อนชายอีกคนทันที
“พีทคืนนี้เจอกันที่ XxX ผับนะ ชวนนานาไปด้วย...โอเคแล้วเจอกัน บาย”
“ฉันชวนพี่วีวี่ด้วยดีกว่า”
ชนิดากดโทรศัพท์ชวนผู้จัดการส่วนตัวด้วยอีกคนทันท
จากนั้นทั้งสองคนก็แวะห้างเพื่อช็อปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้วกลับคอนโดของชญาภานอนเก็บแรงรอเวลาออกท่องราตรี
“นายครับ..คุณกรชวนนายทานข้าวคืนนี้ครับ”
อีวานเข้ามาแจ้งนายเมื่อได้ข้อความจากเพื่อนของเจ้านาย
“บอกไปฉันไม่ว่าง”
ฟรานซิสตอบกลับทันที เขาอยากจะกลับบ้านไปนอนมากกว่า ช่วงนี้เขาไม่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มนัก เพราะเพิ่งเคลียร์งานของคาสิโนที่ถูกคู่อริลอบวางระเบิดเมื่อ 2 เดือนก่อน
“เฮ้ย! ไอ่ฟรานไอ่หมายิ้มยาก นานๆ พวกเราจะครบแก๊งนะโว้ย แกจะไม่ไปเจอพวกฉันหน่อยเหรอวะ”
กรกันต์ เดินเข้าห้องของเขามาโดยที่ไม่เคาะประตูก่อน
“แกหัดเป็นคนไร้มารยาทตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ่กร”
“เอาน่า...ไปไหมวะ วันนี้มีสาวเด็ดๆ ตั้งหลายคน ไรอันต์หามาต้อนรับแกเลยนะโว้ย”
“.......”
ฟรานซิสมองหน้ากรกันต์แต่ไร้ซึ่งคำตอบ
“แล้วเจอกันนะมึง!”
กรกันต์ไม่สนใจคำตอบเช่นกัน เขาโบกมือลาแล้วเดินออกห้องไป
ผับ XxX
“เฮ้ย!! ไอ่คุณฟรานซิส ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วซะอีก”
ไรอันทักทายเพื่อนรักทันทีที่เห็นเขาเดินขึ้นมาโซน VIP ห้องรับรองแขกส่วนตัวของเขา ซึ่งเขาสร้างขึ้นมาเพื่อรับรองเพื่อนๆของตัวเอง
“กว่าจะมาได้..กูต้องไปตามถึงบริษัทนะโว้ย”
กรกันต์ตะโกนมาจากห้องข้างเดินโอบกอดสาวหุ่นสวยมาสองคน
“ถ้ามึงจะสด มึงกรุณาขึ้นไปข้างบนนะครับคุณกร คุณไรอัน เดี๋ยวเมียกูรู้ กูได้นอนนอกห้องคืนนี้”
ไรเซลผู้ชายในกลุ่มเพียงคนเดียวที่สละโสดไปเรียบร้อยแล้วบอกด้วยน้ำเสียงหวาดๆ เมื่อนึกถึงภรรยาของเขา
“แต่งงานไม่ทันไร...มึงกลัวเมียแล้วเหรอวะ”
ฟรานซิสนั่งลงพร้อมกันนั่นอดที่จะแซวไรเซลเล่นไม่ได้ แค่คิดถึงเมียเพื่อนหัวก็จะปวดแล้ว
“ฮ่าๆ มึงก็เป็นพ่อบ้านใจกล้าหน่อยซิวะ”
กรกันต์หัวเราะยุยงไรเซลที่ทำท่าจะปาแก้วไปทางเขาแต่ก็ได้แค่ขู่เท่านั้น
“เอ่อ! ขอให้พวกมึงมีเมียก่อนแล้วจะรู้สึก”
ไรเซลสาปแช่งพวกเขาแทนทำร้ายร่างกาย
“ไอ่สัส! กูไม่มีวันนั้นหรอกโว้ย เจ้าสำราญอย่างกูไม่ตายรังที่ไหน ขอชื่นใจบนหน้าอกสาวๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ว่ะ ฟอด!!”
ไรอันพูดจบก็เอาหน้าซุกเข้ากับหน้าอกสาวๆ ข้างกายทันที
กลุ่มเพื่อนของฟรานซิส มีสมาชิกทั้งหมด 4 คน กลุ่มของเขาได้ชื่อว่าเป็นหมาป่าปีศาจ
กรกันต์เจ้าของสายการบินสกายบลูไทยแลนด์
ไรอันเจ้าของผับ บาร์ และโรงแรมหลายสาขาทั่วโลก
และไรเซล บริษัทยักษ์ใหญ่ที่ส่งออกอุปกรณ์รถยนต์ออกทั่วโลก พวกเขาทั้ง 4 เป็นหุ้นส่วนในธุรกิจคาสิโน การค้าข้ามชาติและธุรกิจมืดอื่นๆ ที่ยังไม่มีการเปิดเผยต่อสาธารณะ
*****
- Writer
