พ่อเลี้ยงกัมพู&มนต์พ่อเลี้ยงขุนเขา|SET

(สงสารมันเนอะ พ่อแม่ตายพร้อมกันแบบนี้จะอยู่ยังไง ญาติพี่น้องก็ไม่เหลือเลยสักคน) (นั่นสิ) (พ่อเลี้ยงคงไม่ปล่อยให้มันเป็นเด็กกำพร้าเร่ร่อนหรอกน่า พ่อแม่มันก็เป็นคนงานที่นี่ ทำงานในไร่มาก็นานนม) (เห็นแล้วสงสาร) เสียงซุบซิบของคนงานในไร่ดังถึงหูของ กัมพู เจ้าของไร่องุ่นวัยสามสิบปี เขาก็เพิ่งรู้ว่าคนงานทั้งสองที่เสียชีวิตไปมีลูกสาว พ่อเลี้ยงกัมพูจึงรีบสั่งเลขาคู่กายไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย “อย่าให้คนจับกลุ่มนินทาฉันได้” “ครับพ่อเลี้ยง ผมจะจัดการให้เร็วที่สุด” 3 ปีต่อมา “ขวัญข้าว ไปตลาดมาเหรอ” “ใช่จ้ะ วันนี้ขวัญจะทำฉู่ฉี่ปลาหมอให้พ่อเลี้ยงลองชิม วันก่อนพ่อเลี้ยงบ่นว่าอยากกิน” “เก่งนะเรา อายุแค่นี้รู้จักทำกับข้าวแล้ว” สาวน้อยในวัยสิบเก้าปียิ้มโชว์ฟันสวยให้กับป้าพรคนงานในไร่ที่มีน้ำใจทักทายเธอทุกครั้งที่เจอหน้า “ขวัญไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวพ่อเลี้ยงกลับมาแล้วจะหิว” “จ้า” ขวัญข้าวได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ได้เรียนหนังสือ มีห้องอุ่นๆ ให้ซุกหัวนอน มีข้าวกินครบทุกมื้อ บุญคุณครั้งนี้ขวัญข้าวจะไม่มีวันลืม จะทำทุกอย่างตอบแทนพ่อเลี้ยงที่ชุบเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ พ่อกับแม่จากโลกนี้ไป เรือน กัมพู จักรยานสีชมพูปั่นมาจอดหน้าเรือนใหญ่ ป้ายด้านหน้าเด่นชัดบ่งบอกว่าเจ้าของเรือนหลังนี้คือใคร “พ่อเลี้ยงกลับมาหรือยังจ๊ะพี่เขียด” “ยังเลย วันนี้จะทำอะไรกิน” เขียดยื่นหน้าและเหลือบตาลงต่ำมองวัตถุดิบในตะกร้าหวายของขวัญข้าว “ฉู่ฉี่ปลาหมอจ๊ะ พี่เขียดหิวมั้ย ขวัญจะทำเผื่อ” “พี่ก็ฝากท้องกับเอ็งทุกวันอยู่แล้ว” เขียดลูบท้องซ้ำๆ เมื่อได้ยินเมนูวันนี้จากเด็กสาว “ได้เลย แล้วพ่อเลี้ยงจะกลับกี่โมงจ๊ะ” “ยังไม่รู้เลยวันนี้เก็บองุ่นวันแรกด้วย” “คงค่ำแน่เลย ถ้าอย่างนั้นขวัญเอาข้าวไปส่งที่ไร่ ดีมั้ย” “ดีเหมือนกัน พ่อเลี้ยงทำงานไม่ค่อยใส่ใจปากท้องตัวเอง เอ็งก็รู้นี่” “ได้เลย เสร็จแล้วขวัญจะปั่นจักรยานเอาเสบียงไปส่งนะ” น้ำเสียงสดใสทำให้นายเขียดใจชื้นนึกว่ามื้อนี้จะต้องอดข้าวโหมงานหนักอีกเสียแล้ว เขียดกลับมาเอาเสื้อตัวใหม่ไปให้พ่อเลี้ยงเพราะตัวเก่าเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อไคล ทนใส่ต่อไม่ไหวเพราะผื่นแพ้จะกำเริบเสียเวลาไปหาหมอในเมืองอีก ช่วงนี้องุ่นในไร่ถึงฤดูเก็บเกี่ยวทำให้กัมพูต้องรีบเร่งเก็บผลผลิตส่งให้กับโรงงาน คนงานมีผลัดเปลี่ยนกันไม่ซ้ำแต่คนคุมก็ยังเป็นคนเดิมนั่นก็คือพ่อเลี้ยง กัมพู ที่ไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย “พ่อเลี้ยง เปลี่ยนเสื้อเลยมั้ยครับ” “ขวัญข้าวอยู่บ้านหรือเปล่า” “อยู่ครับ เพิ่งกลับมาจากตลาดกำลังจะทำกับข้าว บอกว่าจะมาส่งเสบียงให้พวกเราด้วยครับ” “อืม อีกสักครึ่งชั่วโมงก็ไปดักรอ นี่ก็ค่ำแล้วปล่อยให้มาคนเดียว อันตราย” ขวัญข้าวคือแม่ครัวประจำเรือนหลังใหญ่ คอยจัดแจงทุกอย่างภายในบ้านโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องจ้างแม่บ้านให้เปลืองเงินเลย ทำอาหารรสชาติถูกปาก ซักผ้าสะอาด บ้านเป็นระเบียบ เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกจริงๆ “พักบ้างนะครับพ่อเลี้ยง เดี๋ยวจะหมดแรงเหมือนคราวก่อน” “อย่ามารู้ดี ไปทำงานได้แล้ว” “ครับๆ” เขียดถูกไล่ให้ไปคุมคนงานที่กำลังยกลังองุ่นขึ้นรถ เมื่อเห็นว่าตะวันเริ่มลับขอบฟ้าแล้วลูกน้องข้างกายยังง่วนอยู่ตรงนั้น กัมพู จึงขึ้นควบมอเตอร์ไซต์วิบากที่ใช้วิ่งงานไร่ขับไปยังเรือนหลังใหญ่ ทางด้านขวัญข้าว กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมเสบียงตะกร้าใหญ่ไปที่ไร่องุ่น ข้าวสวยหุงสุกหม้อใหญ่ กับข้าวอีกสามอย่างในปิ่นโตสองเถาเผื่อพี่เขียดด้วยหนึ่งชุด “จะไปยังไง” ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องทำแบบนี้แต่เพราะครั้งนี้เธอทำเผื่อคนงานในไร่ด้วย ก็เลยลืมนึกถึงยานพาหนะที่จะพาไป เมื่อพึมพำกับตัวเองเสร็จ เด็กสาวก็รีบหาทางไปให้ถึงไร่องุ่นโดยเร็ว แต่ ปั่นไปยังไม่ถึงครึ่งทางก็ต้องร้องเสียงดัง “กรี๊ดดดด ไอ้มู่ ไอ้หมาบ้า” เจ้ามู่ หมาของกัมพูวิ่งตัดหน้าจักรยานสีชมพูของเด็กสาวจนทำให้เกิดเสียหลักพุ่งลงข้างทาง “ขวัญข้าว” “พ่อเลี้ยงช่วยขวัญด้วยค่ะ” “ไอ้มู่ เดี๋ยวกูก็ยิงตายห่า” ในใจของพ่อเลี้ยงนึกโกรธหมาที่อุตส่าห์เก็บมันมาเลี้ยงเพราะสงสาร คงเพราะขวัญข้าวเป็นคนให้อาหารมันก็เลยวิ่งดักทักทายจนเกิดเรื่อง “โอ๊ย เจ็บ!” “ลุกไหวมั้ย” กัมพูรีบจอดรถเตะขาตั้งลงจอดแล้วปรี่เข้าไปหาขวัญข้าวที่ร้องโอดโอยอยู่ในพงหญ้า “ขวัญเจ็บขา” เด็กสาวเอ่ยเสียงสั่นเพราะรู้สึกเจ็บมากจริงๆ “ทีหลังไม่ต้องหักหลบ ชนมันเลยเข้าใจมั้ย” “มันก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละค่ะ มู่มันคงดีใจที่เห็นขวัญ” “กลับบ้าน” “พี่เขียดคงหิวแล้ว ขวัญทำมาเผื่อคนงานด้วยนะคะ” “ค่อยให้เขียดมาจัดการ ฉันจะพาเธอกลับบ้านก่อน ไปทำแผลเดี๋ยวจะติดเชื้อ” “ก็ได้ค่ะ” กัมพูอุ้มหญิงสาวขึ้นจากพื้นแล้วพามาขึ้นมอเตอร์ไซต์คันสูงที่จอดอยู่ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกอีกแหละที่ขวัญข้าวได้ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์วิบากโดยมีพ่อเลี้ยงเป็นคนขับ “บอกว่าไง ซ้อนท้ายให้กอดเอว อยากตกรถเจ็บซ้ำหรือไง” “ค่ะ ขอโทษค่ะที่ไม่จำ” “ถ้าครั้งต่อไปต้องเตือนอีกจะจับนั่งหน้า” “ขวัญจะจำเอาไว้ค่ะ” ขวัญข้าวกลัวทุกครั้งที่ถูกดุ ในชีวิตเชื่อฟังคำสั่งพ่อเลี้ยงเพียงคนเดียวเท่านั้น บ้าน กัมพู “เจ็บค่ะ พ่อเลี้ยงทำเบาๆ หน่อยสิคะ ขวัญเจ็บไปหมดแล้ว แสบมากด้วย” “จะได้หายเร็วๆ ไง” เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ได้แผลกลับบ้าน “ไม่ได้หายเร็วหรอกค่ะ ช้ำมากกว่าเดิมน่ะสิ” “ฉันเลี้ยงเธอมากี่ปี” “3 ปีค่ะ” “รู้ว่าเจ็บ ทนเอาหน่อยเพราะฉันพยายามเบามือที่สุดแล้ว” เห็นน้ำตาเม็ดใหญ่หล่นเผาะก็อดสงสารไม่ได้ รู้ว่าเจ็บแต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยมันก็จะไม่หาย แต่เธอก็ร้องเจ็บอยู่ดี “ขวัญทนได้ค่ะ” “น้ำตาไหลไม่หยุดเนี่ยนะ พอๆ เลิกทำ ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้มากินข้าว” “ขวัญลืมบอกพ่อเลี้ยงค่ะ เมื่อวานมีจดหมายส่งมาเป็นภาษาอังกฤษ” กัมพูพยักหน้าแล้วโบกมือไล่ให้หญิงสาวขึ้นบ้านไปอาบน้ำจะได้ลงมากินข้าวเย็น --------------------