ชะเอมยังอยู่ในอาการตกใจ ตัวสั่นและปิดปากเงียบ อาการของเธอน่าเป็นห่วงจนสามีต้องพากลับบ้านและอยู่ด้วยตลอดเวลา
“ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับเธอบ้าง”
“เธอแค่ถามชื่อค่ะ” ชะเอมยังอยู่ในอาการตกใจ ท่าทางไม่ดีจนสามีต้องขยับเข้าไปใกล้แล้วโอบกอด ปลอบให้เธอหายกลัว
“ขวัญเอ๊ยขวัญมา”
“เอมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เอมกลัว” ยอมรับว่าเมื่อก่อนไม่เชื่อเรื่องแบบนี้แต่พอได้สัมผัสก็รับไม่ได้ พยายามปลอบใจตัวเองว่าผีกับคนอยู่ร่วมกันไม่ได้แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นแบบที่คิดเอาไว้
“เธอเป็นเมียฉัน จะไปอยู่ที่อื่นได้ยังไง”
“พี่ขุนไม่ได้รักเอมเหมือนที่เอมรักพี่ เอมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว มีแค่ป้านวลเท่านั้นที่คุยดีกับเอม”
“ชะเอม ตั้งสติหน่อย” เป็นเพราะของต่ำที่ผีจำปาเอามายื่นให้ ทำให้สติไม่อยู่กับที่ขวัญไม่อยู่กับตัว
“ตอบมาสิคะว่าพี่ไม่ได้รักเอม”
“แน่ใจว่าเธออยากรู้จริงๆ”
“ค่ะ”
“อย่าร้องก็แล้วกัน”
“อื้อ” ริมฝีปากหนาทา
