ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ห้อง เธอตื่นนานแล้วแต่ไม่กล้าขยับตัวลุกเพราะมีลำแขนใหญ่พาดวางอยู่บนลำตัว สิ่งที่ทำได้คือพลิกตะแคงหันหน้าไปมองคนตัวสูงที่หลับขี้เซาไม่ยอมตื่นเสียที
เวลาที่เขาหลับดูไม่มีพิษไม่มีภัยน่ามองผิดกับตอนที่ตื่นลืมตา เปลี่ยนร่างเป็นคนละคนจนน่ากลัวไม่น่าอยู่ใกล้เลยสักนิด
น่าหยิกแขนให้เขียว หัดเข้าใจอะไรบ้างไม่ใช่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่
“ยิ้มอะไร เพี้ยนไปแล้วหรือไง”
“ปะ เปล่าค่ะ”
“แล้วยิ้มอะไร”
“แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ ค่ะ” ชะเอมไม่เคยคิดโกหกเขาเลยสักครั้ง เรื่องในอดีตทำให้เธอมีความสุขมากจริงๆ ในตอนนี้ก็เหมือนกันถึงจะอยู่ด้วยกันแบบไม่เข้าใจกันเธอก็ยังรักและหวังดีกับเขาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“เรื่องอะไร เรื่องที่ฉันเป็นไอ้โง่ตามดูแลเอาใจใส่เธอน่ะเหรอ”
“พี่ขุน เอมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ”
“คุยเรื่องนี้แล้วแม่งอารมณ์เสียว่ะ” เขากระชากแขนออกจากตัวเธออย่างแรงแล้วรีบลุกจากที
