คุณตัวเล็กสะดุ้งเฮือก พยายามต่อต้านกับสิ่งที่มองไม่เห็นที่กำลังครอบงำเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับกาย ไม่ให้ส่งเสียง ในใจตะโกนเรียกชื่อสามีซ้ำๆ หวังว่าเขาจะได้ยินและมาช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนี้
“ชะเอม”
เฮือก!
“พี่ขุน ฮึก ใครไม่รู้เข้ามาในห้องนอนเรา ฮึก”
“ใจเย็นๆ ไม่เห็นมีใครเลย”
“เอมไม่ให้พี่ไปไหนแล้วนะเอมกลัว ฮึก ฮื่อ เอมกลัว” ชะเอมกอดเขาแน่นทันที่เห็นหน้า สะอึกสะอื้นร้องไห้จนเขาต้องกอดปลอบลูบหลังอยู่พักใหญ่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกลับเข้าห้องมาก็เห็นคนตัวเล็กดิ้นไปมาอยู่เป็นเตียงท่าทางทรมานจนต้องเรียกเสียงดัง
“ดีขึ้นหรือยัง เป็นอะไรไหนเล่าให้ฟังซิ”
“มีผีอยู่ในห้องค่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วมองไปตรงประตูอย่างหวาดระแวง
“เชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”
“เอมไม่รู้แต่เอมคิดว่าไม่ใช่คนแน่นอน” แอร์ในห้องเย็นฉ่ำแต่ใบหน้าหวานเปียกชุ่มเต็มไปด้วยเหงื่อ “พี่ขุนไม่เชื่อเอมเหรอคะ เอมไม่ได้โ
