41
ขอโทษ..ทำไม?
ไม่รู้นานแค่ไหนที่ทั้งสามคนใช้เวลารวมกันภายในห้องเล็ก ๆ แห่งนี้ แต่ท้ายที่สุดพยาบาลก็เดินเข้ามาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้วจริง ๆ ทำให้ลิลิธจำต้องเดินออกมา แม้ว่าไม่อยากจากลูกชายไปไหนไกลเลยก็ตาม
ลานจอดรถ โรงพยาบาล ROMI
ลมเย็นพัดผ่านลานจอดรถที่เงียบสงัด มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ส่องผ่านกระจกของรถยนต์ ลิลิธยืนพิงรถของตัวเอง มือกอดอกแน่น เธอมองชายตรงหน้า ดราก้อนยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
"ฉะ...ฉันอยากจะขอโทษ" ดราก้อนเริ่มพูด น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่จริงจัง ราวกับคำพูดเหล่านี้ผ่านการไตร่ตรองมานับครั้งไม่ถ้วน
"ขอโทษ...สำหรับทุกเรื่องโง่ ๆ ที่ฉันเคยทำลงไปทั้งหมด" เขาพูดจบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
"ฉันมันเลว มันเหี้ยเองที่เห็นแก่ความสนุก หวือหวาชั่วคราวมัน..น่าลิ้มลองกว่าความสัมพันธ์ที่ยาวนานของเรา" เขารู้สึกจุกในลำคอ แต่ก็พยายามเค้
