เด็กเชลยพ่ายรักรามิล (รามิล x น้ำเพชร)

ตอนที่ 5 ความเจ็บปวด

น้ำเพชรปิดประตูลง แล้วทิ้งตัวนั่งลงเอาหลังชนประตู สองแขนโอบกอดตัวเองผ่านเข่าทั้งสองข้าง ใบหน้าก้มลงฟุบไปกับขาแล้วปล่อยให้น้ำตาและความรู้สึกไหลออกไปอย่างเร็วที่สุด

คำว่าครอบครัว บ้านอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่เธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าทั้งชีวิตที่เกิดมา จนตอนนี้อายุเข้ายี่สิบแปดปีแล้ว ครอบครัวมันดีตรงไหน ครอบครัวมันสำคัญตรงไหน

เธอพร่ำบอกกับตัวเองว่าการที่เราเกิดมาได้ เพราะพ่อกับแม่สร้างเราขึ้นมา เขาเลี้ยงเรามาจนเติบโตได้ขนาดนี้เราทำได้แค่ตอบแทนบุญคุณ

แล้วไหนล่ะความรักที่เธอได้กลับมา คือการที่ส่งเธอมาตกนรกแบบนี้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารักเธอเลย เกลียดเธอไปเลยยังดีเสียกว่า

‘เพชร เพชรรู้ใช่ไหมว่าพ่อกับแม่รักเพชรมากแค่ไหน’

‘เพชรตอบแทนบุญคุณที่พ่อกับแม่เลี้ยงเพชรมาได้ไหม’

‘เพชรยอมเอาตัวเข้าไปใช้หนี้ไอ้รามิลแทนพ่อกับแม่ได้ไหม’

‘เพชรไม่สงสารพี่ชายกับน้องชายเราเหรอ สองคนนั้นต้องลำบากแค่ไหนเพชรเห็นไหม พวกเขาต้องนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเพื่อประทังชีวิตนะ เพชรจะทนเห็นเขาลำบากแบบนี้เหรอ’

‘แม่เลี้ยงเพชรมา ก็หัดตอบแทนบุญคุณแม่บ้าง’

‘เลิกเห็นแก่ตัวกับครอบครัวตัวเองสักที’

คำพูดของแม่เธอดังย้อนเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง ทั้งๆที่เธอพยายามลืมมันแทบตาย แต่พอวันนี้เธอกลับต้องมาเจ็บปวดกับคำพูดเหล่านั้นอีกครั้ง

เพราะมัน! เพราะมันคนเดียวที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ เพราะมันคนเดียวที่เข้ามาทำลายชีวิตเธอจนเธอต้องเป็นแบบนี้

“ไอ้รามิล คนอย่างแกไม่คู่ควรกับคนดีๆหรอก คนเลวๆ…

…ก็คงต้องคู่กับคนเลวๆ มันถึงจะศีลเสมอกัน!”

น้ำเพชรเงยหน้าขึ้นมา แล้วกัดฟันพูดด้วยความแค้นที่มี

เธอสัญญาและสาบานกับตัวเอง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะทำให้ผู้ชายที่ชื่อรามิลตกหลุมรักเธอ เธอจะทำให้เขาหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วพอถึงวันที่เขาลงหลุมพรางนั้นไปแล้ว เธอก็จะถมดินกลบฝังเขาให้จมลงไปด้วยมือของเธอเอง

แววตาของหญิงสาวเป็นดั่งไฟโลกันตร์ที่ลุกขึ้นอย่างโชติช่วง เชิดใบหน้าขึ้นแล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดนี้ ไหลออกมาเป็นครั้งสุดท้าย

เธอจะไม่นึกถึงมันอีก เธอจะเลิกคิดถึงคนที่ทำให้เธอกลายเป็นคนไร้ค่า ต่อจากนี้ไปเธอจะคิดถึงแค่การเอาคืน เอาคืนคนที่ทำให้เธอต้องตกนรกทั้งเป็น

แววตามุ่งมั่นมองขึ้นไปยังนาฬิกาติดผนังที่บ่งบอกเวลา อีกไม่นาน คนที่เธอกำลังรอก็คงจะเข้ามาหาเธอแล้ว วันนี้เธอไม่คิดสู้เขาอีกแล้ว เธอจะยอมเป็นแมวขี้อ้อนที่ล่อเขาให้งับเหยื่อตลอดทั้งคืน

ปึง!

น้ำเพชรมองไปทางประตูที่เปิดออก จนเผยให้เห็นร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามา

แกร๊ก!

ร่างบางเผยรอยยิ้มร้ายออกมาทันที เมื่อเห็นรามิลล็อคประตู พอเขาเดินอ้อมเข้ามาหาเธอ แล้วหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มือเรียวก็ดึงรั้งผ้าห่มที่คลุมปกปิดร่างกายตัวเองออก จนเผยให้เห็นชุดนอนไม่ได้นอนที่เธอหยิบออกมาจากตู้

รามิลมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจ แต่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มขึ้นมาแล้วรั้งตัวเธอให้ขึ้นมารับจูบจากเขา

จ๊วบ~~จุ๊บ

“เริ่มฉลาดขึ้นมาแล้วหรือไง” พลางใช้สายตาสำรวจชุดที่เธอใส่ แทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาซื้อชุดแบบนี้ไว้ติดตู้ให้เธอด้วย

“อืม ฉันลองมาคิดๆดูแล้ว ว่าทำไมที่บ้านฉันถึงส่งฉันมาเป็นเชลยให้นาย” น้ำเพชรส่งสายตาหยาดเยิ้มให้กับเขา เว้นช่วงพูด ก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้เขาจนปลายจมูกชนกัน “ฉันมันคงไร้ค่า จนเขาคิดอยากจะทิ้งฉันไปนั่นแหละ”

“หึ! เธอเลยคิดจะเอาใจฉัน เพราะคิดว่าฉันอาจจะเห็นค่าเธองั้นสิ” ใช้ปลายจมูกคลอเคลียลำคอเธอ มือก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่าง ยกขึ้นมาบีบเค้นที่นมของเธอไปพลาง

“แล้วได้ไหม นายช่วยเห็นค่าของฉันหน่อยได้ไหม…แค่บนเตียงก็ได้”

“เธอมีค่ากับฉันมากน้ำเพชร…เฉพาะเวลาที่เธอโยกให้ฉันอยู่บนเตียง” ใบหน้าสวยฝืนยิ้มบางๆให้กับคำพูดเขา

พลั่ก!

ร่างบางถูกรามิลผลักให้ล้มลงไปนอนที่เตียง จากนั้นเขาก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว

คนตัวเล็กชันตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือเล็กประคองใบหน้าของเขาขึ้นมาสบตา ใช้สายตามองสำรวจบนใบหน้าเขา แล้วไล่ลงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก

“แค่นั้นก็ได้ คืนนี้ถือว่าฉันไถ่โทษที่เคยปากดีใส่นายแล้วกัน” พูดจบก็ยื่นใบหน้าเข้าไปจูบเขาทันที

รามิลแอบยิ้มอยู่ในใจ พลางขำให้กับการจูบของเธอที่แทบจะไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ยากหรอก เรื่องแบบนี้เขาสามารถสอนเธอได้ เรื่องอื่นๆถ้าเกี่ยวกับบนเตียง เขาก็สอนเธอได้เช่นกัน แค่เธอเป็นเด็กดีแล้วคอยเชื่อฟังเขา คอยทำตามที่เขาบอกก็พอ

รามิลใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าเธอไว้ แล้วเอียงหัวตัวเองเพื่อที่จะได้จูบเธอได้ง่ายขึ้น ลิ้นเรียวสอดเข้าไปในปากเธอ ก่อนจะเกี่ยวเอาลิ้นเธอมาดูดเล่น พลางบอกให้เธอทำแบบที่เขาทำเธอกลับ เมื่อพอใจก็เริ่มที่จะละออกจากปากและความหอมหวานของน้ำสีใสในปากเล็ก

ปลายจมูกและลมหายใจอุ่นๆลดต่ำลงมาอยู่ที่ลำคอขาว จากนั้นก็ใช้ส่วนที่ไร้กระดูกเลียไล้ไปตามผิวหนังขาวนุ่มของเธอ ใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งของตัวเองดันเธอให้นอนลงไปที่เตียง แล้วขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้

มือเรียวเล็กเหมือนรู้งาน เธอเริ่มช่วยเขาปลดกระดุมเสื้อออก ก่อนทีละเม็ด เมื่อปลดเสร็จก็จับมันถอดออกจากร่างแกร่ง ขณะที่เขายังคงใช้ริมฝีปากขบเม้มตามผิวของเธออย่างเมามันส์

ถอดเสื้อเสร็จ มือเล็กก็เริ่มลดต่ำลงไปปลดกระดุมกางเกงให้เขา แล้วรูดซิบกางเกงเขาออก จนมันหล่นลงไปกองอยู่ที่ต้นขาแน่นๆของเขา

รามิลที่ได้อารมณ์เต็มที่แล้ว ชันตัวเองขึ้นมาก่อนจะจัดการกางเกงที่เหลือพร้อมกับดันเดอร์แวร์ตัวเก่งออกไป เมื่อเรียบร้อยก็โน้มใบหน้าลงไปยังหน้าอกของเธอต่อ

ก่อนหน้านี้เขาได้ใช้นิ้วเรียวของตัวเองเกลี่ยที่ยอดเม็ดบัวของเธอเล่น จนมันขึ้นเป็นไตแข็งเรียบร้อยแล้ว คราวนี้รามิลจึงได้ใช้ปากกว้างๆของเขาครอบไปที่ยอดดอกบัวตูมนั้นแทน

ลิ้นเรียวอุ่นๆทั้งเลียทั้งสะกิดจนคนใต้ร่างเผลอแอ่นอกป้อนเข้าปากเขาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้น้ำเพชรแค่รู้สึกเหมือนทั้งสมองของตัวเองขาวโพลนไปหมด จากที่คิดว่าคงไม่รู้สึกอะไรกับเขา แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนเธอคิดผิดที่เลือกใช้วิธีนี้ในการหลอกล่อ

นี่ขนาดเขาแค่ครอบครองยอดดอกบัวตูมเธอผ่านเนื้อผ้าบางๆนะ เธอยังรู้สึกเสียวจนรู้สึกถึงความแฉะด้านล่างรอเลย แล้วถ้าเขาทำโดยที่ไม่มีเสื้อผ้าอะไรกั้นเลยล่ะ มันจะเสียวมากกว่านี้สักแค่ไหน

เป็นครั้งแรกเลยที่น้ำเพชรแสดงอาการแบบนี้กับเขา ซึ่งรามิลเองก็พอใจเป็นอย่างมาก ที่ผ่านมามีแต่เขาที่ต้องรีบทำและรีบเสร็จ เพราะความเล่นตัวของเธอกว่าจะทำให้เธอสงบได้ก็เล่นเอาเหนื่อย แต่พอวันนี้เขากลับมองเธอแม่งโคตรน่ากินกว่าเดิม เพราะเธอให้ความร่วมมือกับเขานี่แหละ

เมื่อทนไม่ไหวจนเริ่มอยากเห็นผิวเนียนๆและนมเธอที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้า มือหนาจึงรั้งให้คนตัวเล็กใต้ร่างลุกขึ้นมา แล้วดึงชุดนอนผ้าซาตินตัวบางที่เป็นเพียงสายเดี่ยวออก ก่อนจะดึงมันจนพ้นหัวแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

“รามิล” น้ำเพชรเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวน ไม่พอเธอยังฆ่าเขาด้วยการแลบลิ้นออกมาเลียที่ริมฝีปากตัวเอง ให้เขาตกหลุมที่เธอตั้งใจวางเอาไว้

การกระทำของคนตัวเล็กทำให้เขากระตุกรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเริ่มรู้สึกปวดที่หัวจนแทบทนไม่ไหว จนต้องเอื้อมมือไปกอบกุมของรักของตัวเองไว้แล้วชักรูดพลาง

“โคตรน่าเ ย ฉิบหายเลยว่ะ ถ้ารู้ว่าจี้ใจดำแล้วเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้ ฉันด่าเธอนานแล้วน้ำเพชร”

**ยังไงนะรามิล??? แลดูคลั่งการด่าคนอยู่นะ!!**