ตอนที่ 2 ความเลวไม่เข้าใครออกใคร

1711 Words

หลังจากที่จัดการคนเก่งไปแล้วเรียบร้อย รามิลก็พาร่างกายที่สบายตัวหลังจากปลดปล่อยออกมาจากห้องนอนของหญิงสาว จากนั้นก็เลือกที่จะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง เพื่อเช็คงานต่อ งานที่ว่าไม่ใช่งานบริษัทเหมือนอย่างคนอื่น แต่เป็นงานที่ดูแค่ยอดเงินเข้ามาเท่านั้น ไม่มีเงินออก เพราะตอนนี้อะไรที่เขาอยากได้ เขาสามารถเอามันมาได้แบบฟรีๆ รวมถึงคนเก่งที่เขาจัดการไปเมื่อกี้ด้วย “ขออนุญาตครับนาย” เวกัสเดินเข้ามาอย่างรู้เวลา ต้องรู้อยู่แล้ว เพราะเวกัสทำงานกับเขามานาน ทำมาตั้งแต่ที่เขาเริ่มรับหน้าที่นี้แทนพ่อตัวเองที่เสียไป เมื่อก่อนเขาเป็นรอง เพราะมีพ่อที่ใหญ่กว่าอยู่ แต่พอพ่อเสียเขาก็กลายเป็นคนที่ไม่เคยกลัวใคร แต่ถึงยังอยู่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขาอยู่แล้ว แค่พูดชื่อคนก็กลัวจนหัวหด “มึงจัดการเรื่องนั้นให้กูหรือยัง” ”เรียบร้อยแล้วครับ ผมพาเธอไปส่งไว้ที่เกาะ ปิดทางเข้าออกและทางเดินเรือทุกช่องทางตามที่นายสั่งเรียบร้อยแล้วครับ” “ดี กูรำคาญ อย่าให้กูเจอมันอีก” “ครับ” “มีไรก็ไปทำ” โบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทออกไป คล้อยหลังจากไล่ลูกน้องออกจากห้อง รามิลก็หยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ พลางพ่นควันออกปากอย่างผ่อนคลาย หลายเดือนแล้วเหมือนกัน ที่เขามัวแต่เสียเวลาไปกับการตามล่า พายุ (จากเรื่องเด็กดื้อของพายุ / จบแล้วมี Ebook) สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร แถมยังได้ศัตรูอย่างมันมาเป็นเพื่อนอีกต่างหาก ตลกดี ตอนแรกก็อยากได้บ่อน้ำมันของพายุ พอได้เห็นเมียมันก็เริ่มอยากได้เมียมันแทน แต่สุดท้ายแล้วก็กลับมามือเปล่า ไม่ได้เหี้ยอะไรเลย แต่ก็ยังดีที่ได้เชลยอย่างเธอเข้ามาแทน พอทดแทนกันได้ อย่างน้อยบริษัทของต้นตระกูลเธอที่เขายึดมา ก็สามารถทำเงินให้เขาได้อยู่หลายหมื่นล้าน ร่างบางที่เอาแต่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หลับตากลืนน้ำตาตัวเองกลับไป เธอพร่ำบอกตัวเองตลอดเวลาว่าอย่าอ่อนแอ อย่ายอมแพ้ ต้องมีสักวันบ้างแหละที่มันจะเป็นวันของเธอ เดิมทีเธอไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเข้มแข็งได้ตลอดเวลา มีบ้างที่ต้องแอบกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วกลับมานั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องนอน อยู่กับความมืดอยู่กับความเงียบที่ไม่มีเสียงอะไรมารบกวน เพื่อนเหรอ? อย่าถามหาเพราะไม่เคยมี แฟนเหรอ? อย่าได้คิดเพราะเธอเองก็ยังไม่เคยคิดที่จะมี ความสบายใจของเธอคือห้องมืดๆและความเงียบเท่านั้น ที่มันจะสามารถรักษาใจของเธอให้กับมาสู้ต่อได้ อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน เธอกำลังขังตัวเองให้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ตอนเขาออกไปเธอไม่รอช้าที่จะรีบลุกขึ้นมาล็อคประตู กันคนนอกเข้ามา ที่สำคัญคือกันคนเลวๆอย่างรามิลเข้ามาทำเรื่องน่าขยะแขยงกับเธออีกนั่นแหละ “เหนื่อย ไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาอีกแล้ว” “เบื่อโลก เบื่อคนรอบข้าง เบื่อการมีชีวิตมีลมหายใจ” “ตายได้ไหม ตายไปเลยได้ไหม” เสียงเล็กเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา สมองของเธอตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีแรงที่จะคิดทำอะไรต่อ อยากปล่อยตัวเองให้หลับไปเลยแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก แต่พรนั้นกลับไม่สำเร็จผล เพราะตอนนี้เธอได้ยินเสียงเหมือนมีใครกำลังไขประตูห้องเธอจากด้านนอก ร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วดันตัวเองไปชิดผนังห้อง มองดูคนที่กำลังเข้ามาอย่างหวาดระแวง สายตากวาดตามองรอบๆ มองหาอาวุธที่จะสามารถป้องกันตัวเองได้ จนเมื่อเห็นแจกันที่วางอยู่ข้างๆเตียง คนตัวเล็กไม่รอช้าที่จะเดินไปหยิบมันมาไว้ในมือ ตั้งท่ารอจัดการคนที่กำลังบุกรุกเข้ามา ถ้าเป็นรามิลเข้ามา เธอจะเขวี้ยงมันใส่เขาทันที เธอไม่กลัว ถ้าเขาไม่เป็นอะไรแล้วคิดจะทำร้ายเธออีก แต่ขอแค่ให้เขารู้บ้างว่าเธอไม่มีทางยอม ไม่มีทางอ่อนข้อให้เขาแน่นอน แกร๊ก!! บานประตูแกร่งเปิดออก เผยให้เห็นใครบางคนที่เธอไม่คุ้นหน้า หญิงสาวร่างเพรียวบางใบหน้าเศร้าหมอง เดินเข้ามาหาเธอด้วยสภาพอิดโรยไม่ต่างกัน น้ำเพชรลดมือที่ถือแจกันลง พินิจพิจารณามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เข้ามาทำไม” “มาตามคุณไปทานข้าวค่ะ” หญิงสาวตอบกลับอย่างคนกลัวตลอดเวลา ถ้าให้เดา คงโดนคนเลวๆอย่ารามิลรังแกมาแน่นอน แต่แค่สภาพเธอคนนี้ดูน่าสงสารกว่า “ฉันไม่หิว” “แต่คุณยังไม่ทานอะไรเลยนะคะ ลงไปทานหน่อยเถอะค่ะ ที่นี่ไม่มีใครยกอาหารขึ้นมาให้คุณ” “ฉันไม่กิน ฉันอยากอยู่คนเดียว” “ตะ แต่…” “ออกไป” เธอไล่หญิงสาวตรงหน้าให้ออกไป แม้จะรู้สึกสงสารแต่ก็ไม่อยากเสวนาด้วยนานๆ คนที่นี่ไม่น่าไว้ใจ ต่อให้ตกอยู่ในสภาพเดียวกับเธอก็เถอะ ในเมื่อคนที่ใหญ่สุดในบ้านยังเลวได้ขนาดนี้ คนอื่นๆไม่ต้องพูดถึงเลย คงเลวเหมือนกันหมด ไม่งั้นคงอยู่ร่วมกันไม่ได้ …ความเลวมันไม่เข้าใครออกใคร อย่าไว้ใจทางอย่างวางใจคน! พลอยใส เดินลงมาข้างล่างด้วยใบหน้าที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม แต่ก็นานแล้วแหละที่เธอไม่เคยยิ้มเลย นับตั้งแต่วันที่เธอโดนพรากทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไป “ทำไมเดินลงมาคนเดียว” เสียงเข้มเอ่ยถามใบหน้าหวานที่สั่งให้ขึ้นไปตาม “เอ่อ…คือ เธอไม่หิวค่ะ” เสียงเล็กตอบอย่างแผ่วเบา “อืม” รามิลไม่ได้สนใจ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน อย่าคิดว่าเขาจะเป็นห่วงเธอขนาดนั้น “มานั่งนี่” ตบที่ขาแกร่ง เรียกคนตัวเล็กให้มานั่งบนตัก พลอยใสลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินเข้าไปนั่งบนตักเขาอย่างว่าง่าย “ป้อนหน่อย” กินเองก็กินได้ แต่อยากให้คนป้อน อะไรที่ไม่ต้องทำเองใช้คนอื่นได้ก็ใช้ ไม่จำเป็นต้องขยันมากขนาดนั้น ทุกวันนี้ถ้าใครด่าว่าเป็นง่อยก็ไม่โกรธ เพราะชีวิตเขาสบายแบบนั้นจริงๆ แค่นอนกระดิกนิ้วแป๊บเดียว ก็ได้ทุกอย่างที่เขาต้องการแล้ว “นายครับ” เวกัสเดินเข้ามาหาผู้เป็นนายอีกครั้ง เพราะคราวนี้เขามีข่าวที่ต้องแจ้งให้ผู้เป็นนายทราบ “มีไร” ขณะที่คุยกับลูกน้องคนสนิท มือไม้ที่ว่างๆอยู่ก็เกิดกลัวการเป็นง่อยจริงๆขึ้นมา เลยใช้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตัก เป็นเครื่องในการบริหารร่างกาย มือหนาบีบเข้าบีบออกตรงบั้นทายงอนสวย ส่วนอีกมือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ แล้วบีบเค้นที่หน้าอกทรงหยดน้ำอันอวบอูมของเธออย่างเคยชิน พลอยใสได้แต่ก้มหน้าและพยายามดันมือเขาออก เพราะตอนนี้เขากับเธอไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน แต่ยังมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้อีกด้วย ถามว่าเขาแคร์ไหม ไม่เลย ไม่เคยแคร์ อะไรที่ทำแล้วสบายใจเขาก็จะทำ ไม่ว่าใครก็ขัดเขาไม่ได้ทั้งนั้น “จะดันมือออกทำเหี้ยไรวะ กลัวมันเห็นเหรอ ไม่ต้องกลัว เพราะถ้าฉันอยากให้คนอื่นเห็นสัดส่วนของเธอบ้าง ฉันก็พร้อมเปิดนมเธอโชว์ลูกน้องฉันตรงนี้” พึ่บ! ไม่ใช่แค่พูด แต่เขายกมือขึ้นมาเลิกเสื้อตัวบางของเธอขึ้น จนเผยให้เห็นหน้าอกอันอวบอูมของเธอเลย “อึก! คุณรามิล อย่าทำแบบนี้ค่ะ” พลอยใสน้ำตาร่วง เอ่ยขอเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา มือเล็กทั้งยื้อยุดทั้งดึงเสื้อตัวเองลง เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเห็นอะไรต่ออะไรเธอไปมากกว่านี้ เวกัสที่เห็นผู้เป็นนายทำแบบนั้น ก็นึกสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไม่ได้ แต่จะให้เข้าไปช่วยก็ทำไม่ได้เช่นกัน จึงได้แต่ก้มหน้าแล้วหลับตานิ่งๆ ไม่มองให้เธอต้องรู้สึกตกนรกไปมากกว่านี้ “จะไปไหนก็ไป น่ารำคาญฉิบหาย น้ำตาหมดตัวแล้วมั้งเอาแต่ร้องไห้ได้ทั้งวัน” มือหนาดันร่างเธอออกอย่างแรง จนเธอที่ไม่ได้ตั้งตัวล้มพับลงไปกองอยู่ที่พื้น พลอยใสยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพาร่างตัวเองกลับเข้าห้องของเธอไปทันที รามิลและเวกัสได้แต่มองตามหลังบางไปจนลับสายตา คนหนึ่งมองด้วยความสงสาร ส่วนอีกคนมองด้วยความสะใจพร้อมทั้งกระตุกยิ้มที่มุมปาก แค่นเสียงหัวเราะในลำคออย่างร้ายกาจ ช่วงสายของวันต่อมา รามิลกลับมาจากข้างนอกในช่วงสายของวัน เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน เพราะเบื่อบรรยากาศเดิมๆ เลยต้องพาร่างกายตัวเองออกไปหาเหยื่อรายใหม่ข้างนอก สำหรับเขามันไม่ยาก แค่มีเงิน ผู้หญิงก็พร้อมคลานเข้ามาหาเขาแล้ว “ไปตามเธอมาให้กู” “น้ำเพชรหรือพลอยใสครับนาย” เพราะตอนนี้มีอยู่สองคน เขาเลยไม่แน่ใจว่ารามิลจะให้ตามใครกันแน่ “ทั้งสอง” อยากจะขอลองทรีซัมสักหน่อย ไหนๆก็มีสองคนละ หึหึ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more