"อึก..." ไอเลิฟเอามือปิดหน้าตัวเอง เพราะทำอะไรไม่ถูก ปากเริ่มเเบะงอเเง เหมื่อนเด็กน้อยที่เเก้ไขปัญหาไม่เป็น
อึกทำไงดี...งื้อออออ~~~~~~~~~~~~~~~
พอลที่เห็นน้องเริ่มไม่ปกติ ก็เอ่ยทักขึ้น
"ไอเลิฟ "
"อย่าพูด....."ไอเลิฟเงยหน้าด้วยน้ำตาซึมๆ น้อยอกน้อยใจคนพี่ ที่ทิ้งเขามานั่งกินข้าวกับคนอื่นเเต่ก็พยามบอกกับตัวเองว่าคนพี่ก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างไม่ใช่อยู่กับเราตลอดเเละก็เป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่จะมากับผู็หญิงสวยๆ
"เลิฟร้องไห้ทำไม" พอลเริ่มหน้าเสีย เขาเลยชโงกหน้าไปมองข้างหลังน้องเพราะก่อนที่น้องจะดูเเปลกๆน้องหันไปมองข้างหลัง พอเขาเห็นก็ยิ้มขึ้นมาทันที หึๆไอ้ฟีฟ่า
พอลจึงย้ายฝั่งไปนั่งข้างๆไอเลิฟซึ่งตอนนี้ไอเลิฟก็ไม่ได้ว่าอะไรเเค่ตัวสั่นน้ำตาคลอ พอลจึงสบโอกาศใช้วงเเขนโอบไอ้เลิฟเอาไว้ไอเลิฟสดุ้งเล็กน้อยเเต่ก็ไม่ได้ขยับหนี
"น้องเลิฟเป็นอะไรครับหืม" พอลตั้งใจเรียกชื่อไอเลิฟเสียงดังเพื่อให้คนที่น
