อ้อมกอดลินลดา

“เรื่องนี้ท่านผอ.จะตัดสินใจยังไงคะ?” คำถามทลายความเงียบดังขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศน่าอึดอัดภายในห้องประชุม สมาชิกที่เข้าร่วมรวมหกชีวิตนั่งประชันหน้ากัน โดยมีผู้อำนวยการวัยใกล้ปลดเกษียณนั่งในตำแหน่งประธาน ตรงกันข้ามกับหญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ ที่นั่งอยู่อีกฟากโต๊ะ “ครูลินลดามีอะไรจะอธิบายไหม” ชายมากวัยสบตาครูสาวผู้รับหน้าที่ดูแลเด็กอนุบาลและชั้นประถมต้น เธอยืดหลังตรงและมองตอบกลับอย่างแน่วแน่ “ฉันยืนยันคำเดิม ว่าฉันไม่ทราบว่าเงินพวกนั้นมาอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานฉันได้ยังไง” ลินลดายืนกรานเสียงแข็ง “หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ครูยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ” ครูฝ่ายปกครองเอ่ยแย้งอย่างเอาเรื่อง ทำให้คนฟังถึงกับตกใจ “ไม่ว่าครูประสานจะพูดยังไง ฉันก็ยังยืนยันว่าไม่ทราบ แต่ถ้าท่านผอ. และทุกคนคิดว่าฉันทำจริง จะไล่ฉันออกก็ตามใจ เพราะยังไงฉันก็ยังยืนยันคำเดิม” ลินลดาโต้กลับ เธออยู่โรงเรียนนี้มาเกือบสองปี ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องราวอย่างนี้เกิดขึ้น อยู่ดีๆ ก็มีอาจารย์ฝ่ายการเงินไปแจ้งผู้อำนวยการว่าเงินค่าลงทะเบียนของเด็กกลุ่มหนึ่งหายไป เป็นจำนวนเกือบสามแสนบาท แล้วเงินก้อนที่ว่านั้นดันถูกพบในลิ้นชักโต๊ะทำงานของเธอ “ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมคงต้องไล่คุณออกนะครูลินลดา” ผู้อำนวยการกล่าวมติการประชุมตามเสียงข้างมากที่เชื่อว่าลินลดาเป็นคนยักยอกเงินไป แม้เขาจะนึกเสียดายครูสาวคนสวยที่มากความสามารถคนนี้ “ถ้าท่านผอ.ตัดสินใจอย่างนั้นฉันก็ไม่ขัดค่ะ แต่ฉันขอยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองว่าฉันไม่ได้ทำ มีคนตั้งใจใส่ร้ายฉัน” ลินลดาไล่สายตามองหน้าทุกคนในห้องประชุม ไม่เกรงกลัวแม้จะได้รับสายตาตำหนิกลับมา “หุบปากไปเลยนะ” เสียงแหลมของครูทิพย์ ฝ่ายบริหารวัยสามสิบปีขัดขึ้นเสียงดังอย่างหยาบคาย “ขี้ขโมยแล้วยังไม่ยอมรับอีก ลูกกำพร้าก็แบบนี้แหละ” “มันจะมากไปแล้วนะครูทิพย์” ได้ยินดังนั้นลินลดาก็แทบจะเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที ทุกคนรุมกล่าวหาเธอในเรื่องที่เธอไม่มีส่วนรู้เห็นโดยไม่คิดจะตามหาความจริงก่อนไม่พอ ยังมีคนอย่างครูทิพย์มาพูดจาขยี้ปมในใจเธออีก “ก็มันจริง สงสัยพ่อแม่จะเป็นขโมย ลูกออกมาก็เลยเป็นขโมย ชิ” ครูทิพย์เห็นว่าตนยั่วโมโหอีกฝ่ายได้ก็ลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้สาอะไร โดยที่คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้กล่าวห้ามปรามแต่อย่างใด คงเพราะเชื่อไปแล้วว่าครูที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนเป็นหญิงสาวขี้ขโมยไปแล้วจริง ๆ คงไม่มีใครคิดอยากปกป้องคนที่ขโมยได้แม้กระทั่งเงินของเด็กตาดำ ๆ หรอก แต่เธอไม่ใช่คนทำ และไหน ๆ มติก็ออกมาแล้วว่าให้เธอออก เพี๊ยะ!!! เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นจนทุกคนผงะ เมื่อฝ่ามือเล็กฟาดลงที่ใบหน้าคนปากร้ายเข้าเต็มแรง จนรอยฝ่ามือแสดงให้เห็นผ่านเครื่องสำอางขึ้นมาอย่างชัดเจน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องดังลั่นห้องประชุม เกิดการตะลุมบอนขึ้นเมื่อครูทิพย์พุ่งเข้าไปหมายจะฟาดลินลดาคืน ครูคนอื่นเห็นท่าไม่ดีจึงปรี่เข้ามาแยก ใช้วาจาน่ะไม่เท่าไร แต่หากมีการทำร้ายร่างกายแล้วเกิดเป็นเรื่องใหญ่กว่านั้นขึ้นมา ชื่อเสียงของโรงเรียนคงเสียหายไม่น้อย ครูผู้ชายในห้องช่วยกันจับทั้งสองคนแยกออกไปยืนคนละฝั่งเพื่อให้สงบสติอารมณ์ “ครูลินลดา ครูทิพย์พอได้แล้ว” ผู้อำนวยการเอ่ยเตือนทั้งสองที่สาดอารมณ์ใส่กันเมื่อครู่จึงได้เงียบเสียงลง ชายมากวัยตบโต๊ะ มองครูฝ่ายบริหารอย่างตำหนิ “ครูทิพย์ คุณเป็นครูแต่ความคิดและคำพูดเมื่อครู่มันสะท้อนถึงจิตใจที่ต่ำช้า เป็นสิ่งที่ไม่ควรมีกับคนที่เป็นแบบอย่างให้กับเยาวชน ผมขอติดทัณฑ์บนครูทิพย์หนึ่งปี หากได้ยินว่าครูยังไม่เลิกนิสัยชอบดูถูกคนอื่นอีก ผมจะไล่คุณออก” คำประกาศิตดังสายฟ้าฟาดทำเอาหล่อนถึงกับหน้าถอดสี “ส่วนครูลินลดาก็ตามมติที่เราเห็นชอบกันเมื่อครู่ แต่เห็นถึงคุณความดีที่คุณเคยสร้างให้แก่โรงเรียนของเรา ส่งเด็กเข้าประกวดได้รับมาหลายรางวัล ผมจะให้คุณเขียนใบลาออกด้วยตัวเองไม่ใช่การเชิญออก เพื่อที่คุณจะได้มีโอกาสไปสมัครงานที่อื่นได้” ผู้อำนวยการวัยใกล้เลขหกหันไปบอกกับครูสาวอย่างนึกเสียดาย เธอเป็นเด็กสาวน่ารัก เรียบร้อย ตั้งใจขยันทำงานมาโดยตลอด และเขาเองก็ไม่เชื่อว่าครูลินลดาจะขโมยเงิน แต่ในเมื่อหลักฐานมันมัดตัวเธอ เขาจึงต้องจำใจทำตามกฎของโรงเรียนอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ขอบคุณท่านผอ.มากค่ะ” ลินลดายกมือไหว้ผู้อำนวยการอย่างนอบน้อม แล้วหันไปยกมือไหว้ครูสูงวัยอีกคนที่ไม่ได้มีท่าทีตั้งแง่ใส่เธอเช่นครูคนอื่น พวกเขารับไหว้แล้วคลี่ยิ้มบางคล้ายให้กำลังใจ ก่อนที่ลินลดาจะจัดการเอกสารลาออกให้เรียบร้อยแล้วหมุนตัวจะออกจากห้องประชุมไป “แกช่วยหางานให้ฉันหน่อยสิ” ลินลดาต่อสายหาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เสียงหวานส่งไปตามสายโทรศัพท์ ในใจก็นึกหงุดหงิดแกมสงสัยว่าใครกันที่เป็นตัวการใส่ร้ายเธอจนถึงขั้นต้องออกจากงานแบบนี้ “ทำไม ลาออกแล้วเหรอ ไหนว่าที่นี่งานดีไง” แพนเค้กเอ่ยถาม ก่อนหน้านี้เธอเคยชวนลินลดาไปเป็นครูพี่เลี้ยงตามบ้านแล้ว ทั้ง ๆ ที่เงินดีกว่าแต่เพื่อนสาวของเธอกลับไม่สนใจ เอาแต่บอกว่าทำที่โรงเรียนนั้นดีอยู่แล้ว “อืม ช่วยฉันหางานหน่อยนะ ทำตามบ้านก็ได้ ถ้าได้กินอยู่กับนายจ้างยิ่งดีเธอจะได้ลดภาระเรื่องที่พัก” “แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน ออกมาเจอกันหน่อยมั้ย พอดีวันนี้ฉันว่างนะ” แพนเค้กเสนอ เพราะฟังจากน้ำเสียงของเพื่อนดูเครียดมาก “ฉันยังอยู่หอพักครูจนถึงสิ้นเดือนนี้น่ะ วันนี้ไปเจอแกก็ดีเหมือนกัน อยู่ห้องแบบนี้ฉันต้องเป็นบ้าตายก่อนแน่ ๆ” สองสาวนัดแนะเวลาและสถานที่เรียบร้อย ลินลดาจึงเตรียมตัวเพื่อที่จะออกไปเจอเพื่อนสาว @สถานบันเทิง ยามราตรี “ทางนี้ ๆ” แพนเค้กตะโกนเรียกเพื่อนสาวเสียงดัง ทำเอาคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว “เสียงดังไปได้ อายเขา” ลินลดารีบเดินมาที่โต๊ะ เอ่ยตำหนิเพื่อนเสียงเบา “ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิ มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของแกตอนนี้” แพนเค้กถามพลางยื่นน้ำสีอำพันส่งให้ ระหว่างที่ลินลดาเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น แพนเค้กยังคงทำหน้าที่รินแอลกอฮอล์เติมให้เธอได้เป็นอย่างดี ยิ่งเติมให้รสชาติก็ยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนสาวสบถอย่างมีน้ำโหเมื่อฟังเรื่องเล่ามาจนถึงจุดที่เพื่อนโดนตัดสินให้ออกจากงาน โดยที่ยังไม่ทันได้มีการสืบสวนอย่างจริงจังก่อนเสียด้วยซ้ำ “แกคิดดู ชีวิตฉันมันบัดซบขนาดไหน ขยันตั้งใจทำงานอย่างดี แต่มาเจอเรื่องแบบนี้ฉันละพูดไม่ออกเลย...” เสียงยานครางของคนเมาที่ครองสติไม่อยู่ “อืม... ฉันว่าต้องมีคนอิจฉาแก เลยหาเรื่องใส่ร้าย” แพนเค้กเสนอความคิดเห็น วันนี้เธอดื่มไม่เยอะเพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า แต่อยากให้เพื่อนหายเครียดเลยรับหน้าที่เป็นนางชง ชงให้เพื่อนเข้ม ๆ ไปเลย “แกช่วยฉันหางานด้วยนะ เพราะเดี๋ยวอีกไม่กี่วันแม่ต้องมาตามเอาเงินกับฉันอีกแน่” ลินลดาพูดอย่างเบื่อหน่าย เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกชายหญิงคู่หนึ่งรับไปเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเด็ก ๆ พ่อบุญธรรมดูแลเธออย่างดี ชอบซื้อของเล่นให้และพาเธอไปเที่ยวบ่อย ๆ ต่างจากแม่บุญธรรมที่ไม่ค่อยจะสนใจเธอเท่าไรนัก แต่เมื่อเธออายุสิบห้าปีพ่อบุญธรรมก็เสียไปด้วยโรคร้าย ทิ้งเงินประกันไว้ส่วนหนึ่ง เธอคิดว่านั่นคือเงินที่พ่อบุญธรรมทิ้งไว้ให้เธอเป็นค่าเล่าเรียน แต่เงินก้อนนั้นกลับไม่เคยตกมาถึงมือเธอ เพราะแม่บุญธรรมเอามันไปถลุงกับการพนันทุกรูปแบบ แล้วยังติดเหล้าเมามายจนเสียผู้เสียคน ผ่านไปไม่ถึงปีเงินทองที่มีก็มลายหายไป ลินลดาในวัยย่างเข้าสิบหกปีต้องหางานทำเพื่อเอามาจ่ายค่าเล่าเรียน เธอรับจ้างทำงานทุกอย่าง แต่ไม่วายก็ถูกแม่บุญธรรมมารีดไถเงินไม่หยุด