ลินลดาส่งแพนเค้กขึ้นรถแท็กซี่กลับไป เธอยืนรออีวานมารับอยู่ริมถนน ที่อยู่ห่างออกมาจากร้านที่นั่งไม่ไกล เธอมารอต้องจุดที่เขามาส่งเธอเมื่อเช้าแต่ตอนนี้บริเวณนี้มืดมากเพราะร้านค้าปิดกันหมดแล้ว มีเพียงแสงไฟสลัวเท่านั้น เธอจึงมายืนรอในจุดที่ดูจะสว่างที่สุด
“จะกลับแล้วเหรอคนสวย” เสียงทุ้มดังมาทางด้านหลัง ลินลดาหันไปมองตามเสียงถึงรู้ว่าเป็นผู้ชายสองคนที่ทำให้เธอและเพื่อนต้องรีบกลับกัน
“...” เธอไม่ตอบอะไร แต่ยังคงยืนมองหารถของอีวานที่บอกว่ากำลังมารับ
“ให้ผมไปส่งก็ได้นะ แถวนี้รถแท็กซี่หายากด้วย” คนชื่อปลื้มเดินเข้ามาคุยด้วย ส่งยิ้มหวานที่มองดูก็รู้ว่ามีอะไรแอบแฝง
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยังคงรักษามารยาทพูดจาดีด้วย ถึงแม้ในใจจะหวาดกลัวอยู่ก็ตาม
“ไปเถอะน่า อย่าเล่นตัวมาก” คนชื่อติสพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเดินไปดึงแขนให้เดินตามไป
“ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร” เสียงหวานร้องขึ้นอย่างตกใจ พยายามจะร้องใ
