อ้อมกอดลินลดา

หนอนผีเสื้อ

วันต่อมา

หลังจากที่เธอได้พักผ่อนเต็มที่ร่างกายเธอก็พร้อมที่จะลงมาสอนหนูน้อยไบรอัน เช้านี้เธอรีบลงมาบอกมะลิว่าจะเตรียมอาหารเช้าให้ไบรอันเอง วันนี้เธอทำเมนูอาหารเป็นข้าวปั้นรูปกระต่ายห่อด้วยสาหร่าย มีเครื่องเคียงเป็นไข่ดาวรูปหัวใจและผักต้มที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม

ส่วนอาหารเช้าของเธอเป็นฝีมือของมะลิ เพราะเธอเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย มีอะไรเธอก็กิน

“มากินข้าวด้วยกันซิคะ วันนี้ครูทำข้าวปั้นพี่กระต่ายด้วยนะ” ร่างบางเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่สดใส

“ไม่” ยังไม่ทันได้มองจาน เสียงเล็กของเด็กเอาแต่ใจอย่างไบรอันก็ดังขึ้น

“ไม่เป็นไร หิวก็มากินนะ” พูดจบเธอก็ตักข้าวเข้าปากตัวเอง กินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่หันไปมองเด็กน้อยแก้มยุ้ยที่ยืนกลืนน้ำลาย

เธอกินเสร็จก็ทำเหมือนเดิม ยกถ้วยจานของตัวเองไปเก็บ ยกเว้นจานข้าวของไบรอันที่วางไว้ที่เดิม เมื่อไม่มีใครอยู่ไบรอันถึงเดินมานั่งมองจานอาหาร ไบรอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเลือกที่จะเดินไปทางอื่นโดยไม่แตะต้องอาหารในจาน ลินลดารู้สึกเสียใจแต่เธอก็ทำได้เพียงหยิบจานมาเก็บไว้ในครัว

ลินลดาเตรียมอุปกรณ์สีน้ำที่เหมาะสมกับเด็กวัยสามขวบ ชวนหนูน้อยไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน ไบรอันเดินตามแต่โดยดี เพราะอยากรู้ว่าครูคนใหม่จะทำอะไร

“วันนี้เรามาเล่นระบายสีกันนะคะ คุณหนูช่วยครูเก็บดอกไม้ ใบไม้ที่หล่นตามพื้นที่ยังสวยอยู่มาให้ครูได้มั้ย”

“ไม่”

“งั้นเดี๋ยวครูไปเก็บมาให้ แล้วเรามาช่วยกันทำนะ” ลินลดาเดินไปเก็บของที่ว่าเอง ไม่กี่นาทีก็กลับมานั่งที่เดิม

“เดี๋ยวเราจะทาสีลงบนใบไม้ แล้วเอามาแปะใส่ในกระดาษใบนี้กันนะ” ลินลดาอธิบายแต่ดูว่าไบรอันจะไม่สนใจ เธอจึงพูดและอธิบายขั้นตอน ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอพูดไปไบรอันจะตอบปฏิเสธหรือทำเป็นไม่สนใจ แต่เธอก็พูดและอธิบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณหนูลองทำด้วยกันซิ สนุกนะ ทำเป็นรูปผีเสื้อ หรือเป็นรูปสัตว์ตัวอื่นๆ ก็ได้” ลินลดาหว่านล้อมต่างๆ นานา จนในที่สุดมือเล็กของไบรอันถึงเอื้อมไปหยิบเอาใบไม้หน้าตรงหน้ามาทาสี

แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันทำงานศิลปะจากใบไม้ ดอกไม้จนได้ออกมาเยอะแยะมากมาย หลังจากนั้นลินลดาจึงพาไบรอันไปเดินดูแมลง

“ว้าวว...นี่มันหนอนผีเสื้อ” ลินลดาร้องเสียงดังเมื่อเธอเห็นหนอนผีเสื้อที่กำลังกัดกินใบไม้อย่างเอร็ดอร่อย เธอเดินไปหยิบแก้วน้ำพลาสติกใสที่เตรียมมาแล้วยังเหลือ จับหนอนผีเสื้อใส่เข้าไปในแก้วสองตัวและใบไม้อีกจำนวนหนึ่ง

“คุณหนูรู้มั้ยว่านี้คืออะไร” มือเรียวยื่นไปตรงหน้าของหนูน้อย

“ไม่” ถึงจะตอบแบบไม่สนใจ แต่ดวงตาใสไร้เดียงสาก็มีความอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย

“นี้เรียกว่าหนอนผีเสื้อ 7-8 วันมันจะกลายเป็นดักแด้ แล้วรออีก 2-3 สัปดาห์ มันจะกลายเป็นผีเสื้อแสนสวยที่พร้อมจะโบยบิน” เมื่อพูดจบแววตาของเด็กน้อยเริ่มเป็นประกายด้วยความสนใจ นี่คือเรื่องใหม่สำหรับเขา

“นับจากวันนี้เรามาช่วยกันเลี้ยงเจ้าดักแด้น้อยกันนะ แล้วมาดูว่าเจ้าผีเสื้อสองตัวนี้จะมีลวดลายสวยงามขนาดไหน” ลินลดาเอ่ยอย่างมีความสุข เธอเดินถืออุปกรณ์เข้ามาในบ้าน โดยมีหนูน้อยไบรอันช่วยถือแก้วพลาสติกที่ใส่หนอนผีเสื้อ

“คุณหนูไปเอาอะไรมาค่ะ” มะลิร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าไบรอันมีอะไรบางอย่างถือติดมือกลับมา

“แค่หนอนผีเสื้อนะ ไม่มีอะไร” ลินลดาเอ่ยบอกกับมะลิ เพราะเห็นท่าทีเธอดูตกใจไม่น้อย

“คุณหนูไม่กลัวเหรอคะ” มะลิย่อตัวลงในระดับเดียวกับไบรอัน และหันไปมองครูสาวที่ยืนข้างกัน

“ไม่กลัว” ไบรอันเอ่ยตอบ

“พวกเราจะช่วยกันเลี้ยงเจ้าหนอนผีเสื้อ” เสียงหวานของครูลินลดาบวกกับรอยยิ้มและท่าทางที่อ่อนหวานทำเอาหนูน้อยไบรอันรู้สึกเขินหน้าแดง

“ทำอะไรกัน” เสียงทุ้มของใครบางคนดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่หันไปมองพร้อมกัน

“แด๊ด...กลับมาแล้วเหรอครับ” หนูน้อยไบรอันรีบเดินเข้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อตัวสูงใหญ่ ในมือยังถือแก้วใส่หนอนผีเสื้อ

“นั่นอะไร” สายตาคมมองตามมือเล็กตรงหน้า

“หนอนผีเสื้อครับ” เสียงใสตอบเสียงดังฟังชัด

“ใครเก็บให้ครับ” ตาคมมองไปที่ร่างบางที่ยืนก้มหน้ามองพื้น

“ครูเก็บให้ วันนี้ผมเอาดอกไม้กับใบไม้มาระบายสีด้วย” เด็กน้อยอวดผลงานของตัวเองให้พ่อดูอย่างภูมิใจ ทุกคนในบ้านต่างตกใจที่เห็นคุณหนูของบ้านที่สุดแสนจะเอาแต่ใจวันนี้ดูพูดเยอะและน่ารักกว่าทุกวัน

เช้าวันใหม่

วันนี้เป็นวันหยุด แต่ลินลดายังคงลงมาทำอาหารให้ไบรอันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเพิ่มอีกหนึ่งคน คืออีวานที่อุ้มไบรอันลงมาที่ห้องอาหาร

“ทำอะไร” อีวานเดินไปซ้อนหลังของร่างบาง ขณะที่เธอกำลังจัดเรียงจานอาหารคุณหนู ที่วันนี้เธอทำเป็นรูปเสือ ตกแต่งด้วยผักนานาชนิดแบบที่เธอชอบทำ

“อุ๊ย!” เสียงหวานตกใจหันเอียงตัวไปตามเสียง แต่นั่นทำให้หน้าของเธออยู่ห่างจากหน้าของอีวานแค่คืบ ลินลดาตกใจค้างราวกับต้องมนต์

“ฉันถามว่าเธอทำอะไร” เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้ง โดยที่เขายังคงจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้ขยับหรือถอยห่างออก

“อ เออ...ทำอาหารให้คุณหนูค่ะ” หลังจากที่ได้สติ เธอขยับตัวออกจากเขา เพราะในห้องครัวยังมีมะลิและสาวใช้คนอื่นอยู่ด้วย และการกระทำของเขาทำให้สาวใช้มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

“ทำเผื่อฉันด้วยซิ” เสียงทุ้มขยับตัวยืนนิ่ง เหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เออ...กิ่งกับมะลิกำลังเตรียมให้คุณอีวานอยู่ค่ะ” ร่างบางหันไปมองสาวใช้ในห้องครัว

“แต่วันนี้ฉันอยากกิน ฝีมือเธอ” เขาเน้นย้ำคำว่า ‘อยากกิน’ เหมือนจะสื่อถึงอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่อาหาร

“เออ...ให้ฉันทำเหรอคะ” ลินลดาถามย้ำอีกครั้ง อีวานพยักหน้าเพื่อยืนยันความต้องการ

“ได้ค่ะ รอสักครู่” ลินลดาอยากให้เขาออกจากในครัวเร็วๆ จึงรีบตอบตกลง

ใช้เวลาไม่นานลินลดาและกิ่งสาวใช้ยกอาหารออกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ โดยมีเมนูง่ายๆ สำหรับผู้ใหญ่คือแกงจืดเต้าหู้หมูสับ บล็อกโคลี่ผัดกุ้ง และไข่ข้นกุ้งสับ

“นี่ของคุณหนูค่ะ ข้าวผัดอเมริกัน” ลินลดาวางจานอาหารให้กับไบรอัน แต่วันนี้เธอไม่ได้ยินคำพูดว่า ‘ไม่’ ออกจากปากเล็กๆ นั่น

“มาทานด้วยกันซิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปทานในครัว” ลินลดาพูดจบรีบหันหลังกลับเข้าไปในครัว

“กิ่ง...ตักข้าวให้ครูลินลดาด้วย” เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้ร่างบางถึงกับหยุดเดินแล้วหันกลับมามองคนตัวใหญ่ที่นั่งยกยิ้มมุมปากอยู่ที่หัวโต๊ะ

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมมานั่งทานข้าวบนโต๊ะกับคนเอาแต่ใจ ภาพบรรยากาศภายในห้องอาหารไม่ต่างกับพ่อ แม่ ลูกที่นั่งทานข้าวด้วยกัน เป็นภาพที่ดูอบอุ่น ทั้งสาวรับใช้ในบ้านรวมไปถึงจิระเองก็มองด้วยความปลื้มใจที่เห็นรอยยิ้มจากใบหน้าเล็กของคุณหนูไบรอัน และรอยยิ้มบางของเจ้านายหน้านิ่ง

“วันนี้แด๊ดจะพาออกไปเที่ยวข้างนอกดีมั้ย” อีวานหันไปถามลูกชาย แล้วเหลือบไปมองใบหน้าหวาน

“เย้ๆๆ ไปครับ”

“คุณก็ไปด้วยนะ” อีวานหันไปบอกกับร่างบาง

“อ อ่อ ค่ะ”

@สวนสัตว์

“ที่นี่ที่ไหนครับแด๊ด” เสียงใสเอ่ยถามอย่างสงสัย

“สวนสัตว์ครับ”

“สวนสัตว์เหรอ?”

“ในนี่จะมีสัตว์เยอะแยะเลย ไม่ว่าจะเป็นเสือ สิงโต ม้าลาย ยีราฟ” เสียงหวานของครูลินลดาอธิบายเพิ่มเติม

“ผมอยากดูสิงโตครับ” ไบรอันหันไปบอกกับผู้เป็นพ่อ

“ได้...พวกนายรออยู่นี่แหละ ไม่ต้องตามเข้าไป” อีวานตอบรับลูกชาย และหันไปสั่งกับลูกน้องที่ตามมาดูแล

ทั้งสามคนเข้าไปในสวนสัตว์ ไบรอันดูตื่นเต้นกับสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ข้างใน เพราะตั้งแต่เกิดมาไบรอันไม่เคยได้ออกไปไหนเลย

อีวานอุ้มไบรอันดูเสือ สิงโตและสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ภายในสวนสัตว์ ส่วนลินลดาคอยเดินตามหลังสองพ่อลูก ดูความเป็นธรรมชาติของไบรอันที่เริ่มฉายแววความเป็นเด็กน้อยได้อย่างสมวัย ไม่ได้ทำตัววางมาดเหมือนกับผู้ใหญ่ ส่วนอีวานก็มีมุมที่ดูอบอุ่นมากกว่าความนิ่งเงียบ ที่แสดงออกมา

“ครูครับ ดูนั่น ผีเสื้อ” เสียงใสของไบรอันทำให้ลินลดาได้สติ มองตามนิ้วเล็กๆ ที่ชี้ขึ้นบนฟ้าตามผีเสื้อที่บินไปมา

“ว้าวว ผีเสื้อเต็มไปหมดเลย” ลินลดานั่งย่อลงข้างไบรอัน ดวงตาเป็นประกายของไบรอันและครูสาวตัวหอม ทำให้อีวานต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ได้หลายภาพ

อีวานเดินเข้ามาอุ้มไบรอันแล้วยกกล้องถ่ายรูปถ่ายเซลฟี่

“เดี๋ยวฉันถ่ายให้ค่ะ” ลินลดาผลักตัวออกจากกล้อง เมื่อเห็นว่ามีตัวเธอติดอยู่ในภาพนั้น

“ถ่ายด้วยกันซิ” อีวานหันไปบอกกับหญิงสาว ทำเอาเธอถึงกับทำตัวไม่ถูก อีวานอุ้มไบรอันให้อยู่ตรงกลาง และมีลินลดายืนอยู่ข้างๆ ภาพนี้ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นภาพครอบครัว พ่อ แม่ลูกกันแน่นอน