บทที่ 7 ยัยเด็กไร้หัวใจ
2513 Words
ลมหนาว
Rrrrrrrrrrr
ฉันมองโทรศัพท์ของฉัน ที่ตอนนี้มีคนโทรมาอยู่หลายสาย ฉันมองเบอร์คนที่โทรมาอย่างชั่งใจ
‘พี่เหนือ’
ใช่แล้วพี่เหนือโทรมาหาฉัน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดตัดสายทันที ขอโทษนะคะพี่เหนือถ้าลมหน้าเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วลมหน้าจะไม่จากพี่ไปไหนอีกเลย
“ทำไมไม่รับละ”
ฉันหันไปมองนายพีชที่ตอนพึ่งแต่งตัวเสร็จ หมอนั้นมองมาที่ฉันนิ่ง
“คือว่า……”
Rrrrrrrrrrrrr
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นอีกครั้ง นายพีชเดินมาหยิบโทรศัพท์ฉันก่อนจะส่งให้ฉัน
“รับสิ อาจมีเรื่องสำคัญก็ได้นะ เห็นโทรมาหลายสายแล้ว”
“ไว้ค่อยรับก็ได้ รุ่นพี่”
“เธอจะรับโทรศัพท์ดี ๆ หรือจะให้ฉันโยนมันออกนอกห้อง”
ฉันรับโทรศัพท์มาก่อนจะกดรับอย่างจำใจ มือถือเครื่องนี้นะเครื่องคู่ชีพของฉันเลยนะ!!!
“ฮะ..ฮัลโหลค่ะ”
(ลมหนาว รับแล้ว!!!)
พี่เหนือพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ ทันทีที่ฉันได้ยินเสียงของพี่เหนือฉันก็เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจเช่นกัน นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้ยินเสียงนี้ คิดถึงเหลือเกิน
(พี่ดีใจมากนะที่ลมหนาวยอมรับโทรศัพท์พี่!!! พี่ดีใจที่ได้ยินเสียงลมหนาวอีก พี่ดีใจจริง ๆ นะ)
“ลมหนาวก็ดีใจค่ะ”
ฉันเผลอพูดออกมาอย่างดีใจ ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นแรงมากเลย
(ลมหนาว…เราอยู่ไหนกลับมาหาพี่เถอะนะ)
รอยยิ้มของฉันหุบลงทันที จริงสิพี่เหนือคงทรมานอยู่แน่ ๆ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ฉันใช้มือปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะพยายาม ปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุด
(ว่าไงละลมหนาว ลมหนาวอยู่ที่ไหน รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรา ทำไมเราถึงทิ้งพี่ไปแบบนี้ เราไม่รักพี่หรอ ลมหนาว….)
รักสิ ลมหนาวรักพี่เหนือมาก ๆ รักแบบที่ไม่คิดว่าจะรักใครมากขนาดนี้มาก่อน พี่เหนือคือผู้ชายที่ดี ลมหนาวไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่สักอย่างแต่พี่ก็ยังมอบความรักนั้นให้ลมหนาว ขอโทษนะคะพี่เหนือ ที่ลมหนาวต้องทำแบบนี้
“ลมหนาวสบายดีคะ พี่เหนือ ฮึก…ช่วย…รอลมหนาวอีกนิดนะคะ ฮึก….”
ฉันร้องไห้ออกมา ตอนนี้ฉันลืมไปว่านายพีชกำลังจับตามองฉันอยู่ ทันทีที่หมอนั้นเห็นว่าฉันร้องไห้ นายพีชก็สวมกอดฉันทันที
“เป็นอะไร อย่าร้องสิ คนดี ใครโทรมาบอกฉันมันทำอะไรเธอเดี๋ยวฉันจะไปจัดการมัน ขอร้องละ เธออย่าร้องอีกเลยนะ”
นายพีชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
(ลมหนาว นั้นเสียงใครนะ เราอยู่กับใคร!!!)
เสียงของพี่เหนือดังออกมาจากโทรศัพท์ น้ำเสียงดูร้อนรน นายพีชดึงโทรศัพท์ฉันไปถือไว้
“ลมหนาวอยู่กับกู ไม่ว่ามึงจะเป็นใครกูขอเตือนถ้ามึงยังโทรมาทำให้เมียกูร้องไห้อีก กูสาบานเลยว่ามึงตายคาตีนกูแน่!!!”
นายพีชพูดออกมาก่อนจะกดตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ฉันไปที่โซฟา ก่อนจะผละออกจากฉัน พีชยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉันก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่าเบามือ
“ทำไมเมียฉันอ่อนแออย่างนี้เนี้ย อย่าร้องไห้บ่อยนักสิรู้ไหนสามีคนนี้มันปวดใจ ยัยเด็กบ๊อง”
นายพีชก้มลงหาฉันก่อนใช้ปลายจมูกของเขาถูกับปลายจมูกฉันไปมา อย่างน่ารัก
“รุ่นพี่จะไม่ถามหรอว่าใครโทรมา”
ฉันมองนายพีชด้วยสายตาสงสัย แต่นายพีชกับยิ้มออกมาแล้วใช้มือยีผมฉันเบา ๆ
“ไม่ละ ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นแฟนเก่าลมหนาวแน่ ๆ จริงไหม”
ฉันพยักหน้าให้พีช นายพีชมองฉันนิ่งก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียง เป็นอะไรของเขา ฉันเลยเดินไปนั่งข้าง ๆ เขา ก่อนจะใช้มือสะกิดที่ไหล่ของเขาเบา ๆ
“นี้ ๆ เป็นอะไร”
พรึบ!!!
ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัว นายพีชก็ล้มตัวนอนบนตักของฉันทันที พีชมองมาที่ฉันด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะใช้มือของเขามากุมมือฉันไว้
“ระหว่างฉันกับหมอนั้น เธอจะเลือกฉันใช่ไหม ฉันจะเป็นคนที่เธอเลือกใช่ไหม”
น้ำเสียงของพีชดูจริงจังมาก สายตาของเราสองประสานกัน นั้นทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวอย่าเป็นจังหวะ อะไรกันความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว
“ว่าไงละ ลมหนาวฉันใช่คนที่เธอเลือกหรือเปล่า”
ฉันมองพีชอย่างชั่งใจ พีชฉันขอโทษที่ต้องโกหกนายนะ ขอโทษที่หลอกให้ความหวังนาย แต่นายต้องเข้าใจ ว่ามันคือสิ่งที่นายควรจะได้รับ
“ใช่สิ ลมหนาว ต้องเลือกรุ่นพี่อยู่แล้ว”
คำตอบของฉันมันทำให้นายพีชยิ้มออกมาด้วยความดีใจ พีชจับมือของฉันไปทาบที่อกข้างซ้ายของเขา ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“ขอบคุณนะ คำตอบเมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันสามารถรักทั้งหัวใจจริง ๆ ลมหนาวฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เธอจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่รับความรู้สึกแบบนี้จากฉันไป พี่พีชรักลมหนาวนะครับ”
“ลมหนาวก็รักพี่พีช นะคะ”
ฉันยิ้มหวานส่งไปให้พีช
“แต่พี่รักลมหนาวมากกว่านะ รัก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ค่ะ ลมหนาวเชื่อแล้ว 5555”
“ลมหนาว….”
พีชเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง ฉันก้มลงไปมองหน้านายพีชเพื่อที่จะฟังประโยคที่เขากำลังจะพูด
“ลมหนาวรู้ใช่ไหมว่าที่ผ่านมาพี่เจ้าชู้ คบผู้หญิงไปทั่ว จนได้ฉายาว่า เสือ 100 เมีย”
ฉันพยักหน้า ใช่ฉันรู้ดี แล้วหมอนี้จะมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไม
“พี่จะพยายามนะ จะพยายามไม่ทำให้ลมหนาวเสียใจ พี่จะไม่สัญญาหรอกเพราะคนที่สัญญาคือคนโกหก พี่ไม่สัญญานะ แต่พี่จะพยายาม พยายามทำให้ลมหนาวเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้พี่เป็นสามี พี่จะพยายามเป็นผู้ชายที่ดีให้ลมหนาวภูมิใจ เชื่อพี่นะ”
คำพูดของนายพีช มันทำให้ฉันน้ำตาคลอ ฉันดีใจ แต่ทำไมละ ทำไมฉันต้องดีใจกับคำพูดพวกนี้ด้วย นายพีชยิ้มกวน ๆ มาให้ฉันก่อนจะกะพริบตาข้างเดียวให้ฉัน
“ฮั่นแน่!!! ซึ้ง ซึ้ง ไงสามีของเธอน่ารักใช่ไหมลา เฮ้ยแต่อย่าร้องไห้หนักนะ เดี๋ยวขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าสามีคนนี้ไม่รักน้า”
นายพีชทำแก้มป่องมาทางฉันเป็นการล้อเลียน ให้ตายสิทำไมหัวใจฉันมันเต้นแรกอีกแล้ว
“อีกหน่อยเราก็จะมีลูก ลมหนาวพวกเราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีนะ”
พีชพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่พอฉันได้ยินประโยคนั้นรอยยิ้มของฉันกลับหุบลงทันที
‘พอเราแต่งงานกัน เราก็จะมีเจ้าตัวเล็กกัน ลมหนาวอยากได้ลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชาย ดีละ’
เสียงของพี่เหนือดังขึ้นมาภายในหัวของฉัน ภาพที่พี่เหนือเฝ้านึกถึงอนาคตของพวกเรา ตอนนั้นพี่เหนือดูมีความสุขมาก ๆ เลย
‘พ่อชื่อลมเหนือ แม่ชื่อลมหนาว ลูกจะชื่ออะไรดีน้า…..พี่อยากให้ถึงวันตั้งชื่อลูกของเราเร็ว ๆ จัง ลูกของพวกเราต้องออกมาน่ารักแน่ ๆ เลยเนาะดูสิมีแม่น่ารักขนาดนี้’
เสียงของพี่เหนือยังดังอยู่ในหัวของฉัน พี่เหนือลมหนาวขอโทษ ที่ไม่สามารถสร้างครอบครัวกับพี่ได้แล้ว
พีช
ผมกำลังคิดชื่อลูกอยู่ แต่พอหันไปมองหน้าลมหนาวที่ตอนนี้เหม่อลอยเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองลมหนาว คิดอะไรของเขาอยู่นะ
“ลมหนาว ลมหนาว”
ผมเรียกเธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจผมเลย
“ลมหนาว ลมหนาว ยัยเด็กบ๊อง!!!”
“หะ!!! คะพี่เหนือ!!!”
ลมหนาวพูดออกมา เมื่อกี้เธอเรียกผมว่า พี่เหนืองั้นหรอ ผมมองไปที่เธอนิ่ง และดูเหมือนลมหนาวเองก็พึ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา
“มันเป็นใคร ไอ้เวรนั้นนะมันเป็นใคร”
ผมพูดเสียงเรียบ พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ แต่ลมหนาวกลับทำหน้านิ่งก่อนจะมองมาที่ผมด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“รุ่นพี่ไม่มีสิทธิ์พูดถึงเขาแบบนี้”
“ทำไม มันเป็นเทวดามาจากไหนพี่ถึงว่ามันไม่ได้ หรือว่ามันคือแฟนเก่าของเธอ ถึงได้ปกป้องมันแบบนี้!!!!”
พอได้ยินว่าลมหนาวปกป้องมัน ผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ดูจากน้ำเสียงของลมหนาวที่พูดออกมาเธอดูไม่พอใจเอามาก ๆ ผมเองก็ไม่พอใจเหมือนเธอนั่นแหละ
“เขาดีกว่ารุ่นพี่ละกัน!!!”
“มันเป็นใครวะไอ้เวรนั้นมันเป็นเก่าเธอจริง ๆ สินะ!!!”
ผมพูดออกมาอย่างหัวเสีย ยิ่งเห็นลมหนาวเป็นแบบนี้ผมยิ่งหงุดหงิด มันดีกว่าผมงั้นหรอ หึ ไม่มีทาง!!!
“ใช่!! เขาเป็นคนที่ลมหนาวรัก รุ่นพี่ไม่ควรพูดถึงเขาแบบนี้!!!”
“ทำไมพี่จะพูดไม่ได้ก็เราเป็นเมียพี่!!”
ลมหนาวมองมาที่ผมนิ่ง เธอยิ้มมุมปากมาที่ผมอย่างชั่วร้าย ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ปรากฏมาก่อน
“เมียงั้นหรอ ฉันยังไม่ได้ตกลงจะเป็นเลยด้วยซ้ำ!!! รุ่นพี่อย่าคิดเองเออเองได้ไหมคะ!!! ถ้าเรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันเป็นเมียรุ่นพี่ แบบนี้ฉันก็ต้องเรียกคนที่ฉันสนใจทุกคนว่าสามีนะสิคะ!!”
“เธอหมายความว่าไง”
“รุ่นพี่ก็แค่ของเล่นของฉันเท่านั้นแหละค่ะ โทษทีนะคะในเมื่อรุ่นพี่มาว่าคนที่ฉันรักแบบนี้ ฉันก็คงอยู่ร่วมกับรุ่นพี่ไม่ได้”
“เธอรักไอ้เวรนั้นมากหรือไง หัวใจฉันละลมหนาวหัวใจฉันละ เธอจะให้ฉันทำยังไง”
“ถ้ารุ่นพี่ยังไม่หยุดเราสองคน ก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกัน!!!”
ลมหนาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตู
ปัง!!!
เธอปิดประตูใส่ผมอย่างแรง ผมได้แต่มองทอดออกไปด้านนอก ตอนนี้ผมหงุดหงิด หงุดหงิดจริง ๆ
“โถ่เว้ย!!!”
ผมตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ทั้ง ๆ ที่มันจะดีอยู่แล้วเชียว มองหันไปมองที่ประตูห้องอย่างหงุดหงิด นี้เธอเห็นผมเป็นเพียงของเล่นงั้นหรอ ผู้หญิงแบบนี้มัน!!!
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมรับโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
“ว่าไง”
(ที่รักขา นี้เนยเองนะคะ ช่วงนี้ที่รักไม่ได้มาหาเนยเลยนะ วันนี้ว่างไหมคะ เราไปกินข้าวกันนะ)
ผมใช้ความคิดอยู่ เนยงั้นหรอ เนยไหนวะ แต่ก็นะอยู่บ้านก็เซ็งอยู่พอดี
“ได้ เดี๋ยวฉันไปรับเธออยู่ไหน”
(เนยอยู่ที่ห้าง xxxx รีบมาเร็วนะคะที่รัก)
ผมกดตัดสายทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมา จริง ๆ ผมก็จำสาว ๆ ที่ผมควงไม่ได้หรอก เพราะบอกเลยว่าวันหนึ่งผมควงไม่ต่ำกว่า 4 คน นี้ก็คงเป็นสาวในสต๊อกของผมเหมือนกัน
“แค่ผู้หญิงคนเดียว รักแรกหรอ?? ไร้สาระ”
ผมพูดกับตัวเอง แต่ผมกลับไม่รู้สึกมีความสุขเลย ไอ้พีชแค่ผู้หญิงคนเดียวมึงจะแคร์ทำไมวะ ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรกับความรักของมึงด้วยซ้ำ หึ พอกันทีกับความรักแบบนี้
“ลมหนาว!!! ลมหนาว!!!”
เสียงเรียกข้างนอกห้อง ทำให้ผมเปิดประตูออกไป พบว่าเป็นไอ้เต้และฝันหวาน สองคนนั้นมองมาที่ผม ฝันหวานมองมาที่ผมด้วยสายตาต่อว่าและต้องการคำตอบ
“พีช ลมหนาวอยู่ที่ไหน!!!”
ฝันหวานพูดขึ้น พอได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้ผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ให้ตายสิ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้วะ
“กลับไปแล้ว”
“ไปไหน”
“ไม่รู้ ฉันมีนัดขอตัว”
ผมพูดจบก็ปรายตามองฝันหวาน เธอเหมือนต้องการคำตอบ แต่ผมยังไม่พร้อมตอนนี้เลยเลือกจะเดินออกมาจากตรงนั้น
ณ.ผับของเรียว เวลา 22.00 น.
หลังจากที่ผมไปกินข้าวกับเนยผู้หญิงที่เรียกว่าสวยและเซ็กซี่เราสองคนก็มาต่อที่ผับไอ้เรียว
“พอดีว่าเนยนัดเพื่อไว้ด้วย ที่รักคงไม่ว่าอะไรนะคะ”
“ผมตามใจเนยอยู่แล้วครับ”
“น่ารักจริง ๆ เลย นั้นไงคะเพื่อนเนยนั่งอยู่นั้น”
ผมเดินตามเนยไปที่โต๊ะ ก็พบผู้ชายหน้าตาหล่อผิวขาวกำลังนั่งรอพวกเราอยู่ ผมและเนยลงไปนั่งที่เก้าอี้
“ที่รักคะ นี้ไนท์ เพื่อนของเนยเอง ไนท์นี้พีช แฟนฉัน”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีเช่นกันครับ”
ผมมองท่าทางไอ้หมอนี้ก็รู้แล้วว่านิสัยยังไง
“แกมานานยังแล้วทำไมไม่สั่งอะไรเลยละ”
“ฉันรอแกนะ อีกอย่างฉันก็กำลังเล็งเป้าหมายไว้”
“ไหนคนไหน”
ไนท์ไม่ตอบหมอนั้นกระตุกยิ้ม แต่ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไร ให้ตายสิทำไมผมถึงคิดถึงยัยเด็กไร้หัวใจคนนั้นด้วยวะ
“จะรับอะไรดีคะ”
เสียงพนักงานผู้หญิงพูดขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้หันไปสนใจ อะไรให้ตายสิผมอยากกลับแล้ววะ
“น้องมานั่งกับพี่ดีกว่าไหม ทำงานมาเหนื่อย ๆ”
เสียงของไอ้ไนท์ดังขึ้น
“ว่าแต่น้องชื่ออะไรหรอครับเนี้ย รู้ไหมว่าหน้าตาเราถูกใจพี่มากเลย”
คำพูดของไอ้ไนท์มันต้องทำให้ผมหันไปมอง หน้าตาจะสวยขนาดไหนวะ เด็กเสิร์ฟที่นี่ผมก็รู้จักทุกคนแล้วนี่หว่า แต่จะว่าไปก็ดูคล้าย ๆ ยัยเด็กบ๊องนะ แต่ก็นะผมคงคิดถึงยัยนั้นมากเกินไป
“ฉันชื่อ ลมหนาวค่ะ ต้องขอปฏิเสธค่ะขอโทษด้วยนะคะ”
ลมหนาวงั้นหรอ ผมรีบมองหน้าเด็กเสิร์ฟคนนั้นอีกที ใช่จริง ๆ ลมหนาวจริง ๆ ด้วย ยัยนี้มาทำอะไรที่นี่
“มานั่งเถอะน่า!!!”
“ว๊ายยย!!!”
จู่ ๆ ไอ้เวรไนท์ก็ดึงยัยนั้นลงไปนั่งที่ตักของมัน ผมเห็นภาพนั้นแล้วก็เดือดทันที ไอ้เวรไนท์แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม ถึงได้มายุ่งกับเมียฉันแบบนี้!!!!
- Writer
