“คุณเจตน์” เหมือนแพรเรียกเขา มีอาการตกใจเล็กๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้น เจตน์หงุดหงิดนึกไปว่าเจ้าตัวตกใจที่เขามาเห็นเธอคุยกับเพื่อนของเธอหรืออย่างไร
“โมกข์เรากลับก่อนนะ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน” เหมือนแพรเดินมาข้างเขาแล้วเอ่ยลาเพื่อน เจตน์เห็นว่าคนข้างๆ เหลือบมองเขาคล้ายรอจังหวะ เจตน์จึงหมุนตัวแล้วเดินออกมา จังหวะการก้าวเร็วกว่าปกติจนเหมือนแพรต้องรีบเดินตาม ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเจตน์เหมือนโกรธใครมา จนขึ้นมานั่งบนรถก็ไม่มีการถามไถ่ ออกรถมาสักพักเจตน์ที่พอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้บ้างจึงถาม
“เพื่อนๆ เธอกลับหมดแล้ว”
คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างตึงผิดจากปกติของเจตน์ทำให้เหมือนแพรตัวลีบลง ด้วยรู้ว่าต้นโมกข์เคยจะจีบตัวเองแล้วเจตน์มาเห็นอยู่กันสองต่อสองก็อาจจะไม่พอใจ
“เอ่อ ค่ะ โมกข์เลยอยู่เป็นเพื่อน”
“ตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนเลยสินะ” รู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นติดประชดหน่อยๆ อารมณ์ไม่พอใจค
