เจตน์มารับเธอตอนบ่ายโมงตรง พาไปที่โรงพยาบาลเอกชนที่ครอบครัวใช้บริการมาตลอด เขานัดคุณหมอไว้แล้ว พอมาถึงโรงพยาบาล ทำการซักประวัติเรียบร้อยพยาบาลก็นำทั้งคู่มารอที่หน้าห้องแพทย์ เจตน์รู้สึกว่าคนข้างๆ ดูตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน เธอกำมือตัวเองบนตักแล้วก็มองประตูห้องอย่างจดจ่อ
“เข้าไปคนเดียวได้ไหม หรืออยากให้ไปเป็นเพื่อนไหม” เจตน์ถามก่อน แม้จะรู้สึกอยากพาเธอเข้าไปในห้องแต่เขาก็รู้ว่าบางทีเหมือนแพรอาจจะไม่สะดวก เจ้าตัวหันมามองเขา มีแววครุ่นคิดเล็กๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเจตน์ หนูไปคนเดียวได้” พอเธอเลือกแบบนั้นเจตน์ก็ไม่ได้เซ้าซี้
“คุณเหมือนแพร เชิญข้างในเลยนะคะ” พอถูกเรียกอีกฝ่ายก็มีท่าทีประหม่า เขาจึงแตะหลังเธอเบาๆ
“ไปเถอะ ฉันรออยู่ข้างนอก” เพียงคำพูดและปฏิกิริยาเล็กน้อยจากเขาก็ทำให้เด็กสาวรู้สึกปลอดภัยและไว้วางใจ เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เพื่อเดินเข้าไปในห้อง
เ
