“เฮ้ย ไอ้เจตน์” เขาจำเสียงของจิราวัฒน์ได้ทันที หันไปมองก็เห็นเจ้าตัวยืนยิ้มโบกไม้โบกมืออยู่หน้าร้านเพชรของตัวเอง เจตน์เพิ่งรู้สึกตัวตอนนี้แหละว่าร้านของเพื่อนสนิทอยู่ตรงนั้นทั้งๆ ที่เคยมาหลายครั้ง แม้จะไม่ได้ตั้งใจแวะแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะลืมได้ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรเพลินขนาดนี้
“มาทำอะไรวะ” จิราวัฒน์เดินเอามือล้วงกระเป๋าเดินตรงมาหา มีรอยยิ้มซุกซนขณะที่มองเขาและคนของเขา เจตน์แอบถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนกำลังมองล้อเขาอยู่
“เออ รีบไปไหน เดินผ่านร้านไม่คิดจะแวะ”
“ก็ไม่ได้จะซื้อเพชร” เจตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ แต่เพื่อนสนิทอย่างจิราวัฒน์รู้ทันว่าตอนนี้เจ้าตัวไม่ได้นิ่งอย่างที่เห็น เขาเลยยิ่งทำเป็นมองเจตน์กับเหมือนแพรคล้ายจับผิด แต่ก็ไม่ได้มากเกินให้เด็กของเพื่อนรู้สึกตกใจ
“คุณจีสวัสดิ์ดีค่ะ” เหมือนแพรรู้จักจิราวัฒน์อยู่แล้ว รู้ว่าเป็นเพื่อนของเจตน์และเป็นคนที่เห็นไปที่บ้านเรื่อย
