“ขอบคุณค่ะคุณเจตน์” เหมือนแพรพนมมือไหว้เขาเมื่อเจตน์จอดรถที่หน้าคณะมนุษยศาสตร์ ทำจนเริ่มเคยชิน ตั้งแต่วันรับน้องจนเปิดเทอมมาสองสัปดาห์เจตน์ก็ยังไม่มีวันไม่ว่างมาส่งเธอเลย ตารางเรียนเช้าสุดของเธอคือเก้าโมงเช้าเลยไม่มีปัญหาว่าจะสาย มีแต่มาก่อนเพื่อนทั้งนั้น ยิ่งวันนี้เรียนวิชาแรกสิบโมงเลย
“วันนี้เลิกกี่โมง”
“บ่ายสี่ค่ะ”
“ปกติเธอไปอยู่ไหนระหว่างรอขึ้นเรียน” เขามาถึงมหาวิทยาลัยเธอไม่เกินแปดโมงสิบนาทีในแต่ละวัน ส่งถึงหน้าคณะตลอด หากเรียนตึกไกลหน่อยอย่างมากก็เดินไม่ถึงสิบนาที
“น่าจะไปหอสมุดค่ะ” คำตอบที่ได้ทำให้เจตน์ถอนหายใจเบาๆ คิดว่ามันก็เหมาะกับเหมือนแพรแล้ว เธอก็ไม่น่าจะอยากเตร็ดเตร่ที่ไหน เวลาที่ว่าเหลือเยอะพอจะทำอะไรจริงจังก็ผ่านไปแป๊บเดียว
“ไปห้องสมุดทุกวันเลย?”
“ก็ บางวันก็นั่งทำการบ้านรอที่สวน” เธอยังนอนกับเขาทุกคืน แต่เจตน์อนุญาตให้เธอทำการบ้านที่ห้องได้แล้วค่อยขึ้นมาหา ช่วงนี้เธ
