EP.2 ของขวัญ

1140 Words

เสียงเพลงจากหน้าเวทียังดังเหมือนเดิม แต่พอมายด์เดินกลับมาถึงโต๊ะ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนดังกลายเป็นเสียงฮัมเบา ๆ ในหัวแทน หน้าเธอร้อนวูบ ตั้งแต่ตอนที่ปิดประตูห้องน้ำออกมานั่นแหละ แค่คิดภาพย้อนกลับไปตอนที่ไนท์บอกว่า เสื้อในมึงหลุด ก็อยากมุดพื้นหนีให้รู้แล้วรู้รอด เขาเห็นไปถึงไหนวะ เห็นแค่สาย หรือเห็นมากกว่านั้น แล้วตอนที่เอาเสื้อมาคลุมให้นี่… มองอยู่นานไหม “มายด์! มานี่ ๆๆๆ” เสียงเพชรตะโกนแข่งกับเพลงทันทีที่เห็นเธอเดินกลับมา เธอสะดุ้งหลุดจากความคิด รีบดึงชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ไนท์คลุมให้อีกทีให้ปิดมิดแล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาที่โต๊ะ ยิ้มแห้ง ๆ ให้พวกเพื่อน ๆ แต่ไนท์ยังไม่ได้เดินตามกลับมาที่โต๊ะในทันที เก้าอี้ที่เขานั่งเมื่อกี้ยังว่างอยู่ “หายไปไหนของเขาวะ” มายด์บ่นในใจเบา ๆ แต่ก็สลัดความคิดออกเมื่อพลอยดึงแขนให้มานั่งตรงกลางเหมือนเดิม “มา ๆ ถึงเวลาเปิดของขวัญแล้วคุณมายด์ดดด” จีนลากเสียงยาว ยกถุงกระดาษหลายใบที่วางกองอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาเรียงบนโต๊ะ “อะไรของพวกมึงอีก” มายด์หัวเราะ แต่ในใจแอบตื่นเต้นนิด ๆ “เริ่มจากของกูก่อนเลย” เพชรยื่นกล่องสี่เหลี่ยมผูกโบให้ แต่กระดาษห่อของขวัญนั่นอาจจะดูยับยู่ยี่ไปนิดหน่อย ก็ไม่นิดอ่ะ! เยอะเลยแหละ!! “กูไม่ได้ห่อเองนะ ร้านเขาห่อให้ อีกอย่างกระดาษห่อของขวัญไม่สำคัญ สำคัญว่าของอะไรอยู่ขเางใน และใครเป็นคนจ่าย” “จ่ายด้วยเงินพ่อมึงปะ” เบสแซวทันที เพชรชูนิ้วกลางกลับให้แบบไม่เสียฟอร์ม “เสือกไอ้ควาย! เงินกูครับ!” มายด์ส่ายหัว ยิ้มออกมาจริง ๆ เป็นครั้งแรกหลังกลับมาจากห้องน้ำ เธอค่อย ๆ ดึงโบออก เปิดกล่องด้านใน เป็นกระเป๋าสตางค์ใบยาวหนังแท้สีชมพู เรียบหรู ดูแพง ให้ฟีลลูกคุณหนู “โห เพชร… แพงปะเนี่ย” “ไม่รู้ดิ ลืมดูราคา” มันตอบหน้าตาย แต่ตาหนีไปอีกทางชัด ๆ พลอยตบโต๊ะเบา ๆ “กูเห็นตอนมึงจ่ายหน้าห้างเมื่อกี้เลย อย่ามาเนียน ตัวเลขมีเกิน 50 ใบเทาอ่ะมึง!” เพชรหันไปทำเสียงจุ๊ปากใส่เพื่อน “เงียบไปเลยมึงอะ” มายด์หัวเราะ ยื่นมือไปกอดเพชรแน่น ๆ แป๊บหนึ่ง “ขอบคุณมากนะเพื่อนรัก เดี๋ยวกูใช้ให้คุ้มเลย” ต่อมาคือของเบส กล่องผ้าหุ้มกำมะหยี่เล็ก ๆ ที่เปิดออกมาแล้วกลายเป็นนาฬิกาข้อมือสายสแตนเลสเรือนเล็กสีเงิน ขอบหน้าปัดเรียบ ดูทันสมัย เทสดี เหมาะกับมายด์ “จะได้เลิกใช้สมาร์ตวอชหน้าจอแตก ๆ ซักทีไง” เบสพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร “มองทีไรก็หงุดหงิดแทน” “ไอ้เลว กูซึ้งอยู่ มึงอย่าพูดให้ของกูดูน่าสงสาร” มายด์หัวเราะทั้งน้ำตาคลอเล็ก ๆ ปอนด์เอาซองบาง ๆ ยื่นให้เธอต่อ “ของกูไม่ว้าวเท่าพวกมันหรอก แต่หวังว่าจะทำให้มึงเครียดเรื่องเรียนลดลงได้บ้าง” เป็นบัตรของขวัญคอร์สเรียนออนไลน์ดีไซน์โปรแกรมที่เธอเคยบ่นอยากเรียนมานานแล้วแต่ไม่ยอมลงสักทีเพราะเสียดายเงิน “ไอ้ปอนด์… มึงจำได้ด้วย” “มึงบ่นในกลุ่มทุกอาทิตย์ ใครจะลืม” มันยักคิ้ว “ก็เผื่อมึงใช้คอร์สนี้ไปทำโปรเจกต์แล้วผ่านแบบไม่ต้องแก้ กูจะได้ไม่ต้องมานั่งช่วยมึงทำสไลด์ตอนตีสามอีก” “ขอบคุณเว้ย” เธอยื่นมือไปฟาดแขนมันเบา ๆ ทีหนึ่งก่อนจะยิ้มให้ ของพลอยกับจีนก็ไม่แพ้กัน พลอยให้เซตสกินแคร์ยี่ห้อที่เธอมองไว้นานแล้วแต่ยังไม่กล้าซื้อ ส่วนจีนให้หูฟังไร้สายรุ่นใหม่เอี่ยมในกล่องเล็ก ๆ “จะได้เอาไว้ประชุมงานกลุ่มตอนอาจารย์เปิดไมค์ถาม แล้วมึงยังนอนอยู่บนเตียง” จีนพูดทั้งที่กำลังหัวเราะ มายด์ยิ้มจนแก้มปริ ใจฟูจนลืมความขวยเขินจากเรื่องเมื่อกี้ไปชั่วคราว กองของขวัญบนโต๊ะดูดีจนน่าตกใจ ทุกอย่างคือสิ่งที่เธอเคยพูดผ่าน ๆ บ้าง บ่นบ้าง ลิสต์ไว้ในโน้ตในมือถือ แล้วพวกมันดันมาจริงจังกับมันขนาดนี้ เธอมองหน้าเพื่อนทีละคน รู้สึกขอบคุณในใจจนพูดออกไปเป็นคำไม่หมด แต่ก็ยังมีคนหนึ่ง… ที่ยังไม่ได้ให้ ไม่ได้พูดอะไรเลย และเหมือนพอทุกคนคิดเหมือนกัน บรรยากาศบนโต๊ะก็เริ่มเงียบลงนิดหน่อย สายตาทุกคู่ค่อย ๆ เลื่อนไปทางเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้าง ๆ มายด์โดยอัตโนมัติ “เอ้า ไอ้ไนท์ล่ะวะ” เพชรเป็นคนพูดขึ้นคนแรก เหมือนคำพูดนั้นเป็นสัญญาณ เพราะไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำตัวเดิมก็เดินกลับมาที่โต๊ะพอดี ไนท์แกะกระดุมคอเสื้อบนออกอีกนิดเหมือนอากาศมันร้อน มืออีกข้างถือแก้วเหล้า ใบหน้าเขายังนิ่งเหมือนเดิม แต่ปลายนิ้วที่จับแก้วแน่นหน่อย บอกว่าเจ้าตัวไม่ได้สบายเท่าไหร่ สายตาเขาเหลือบมองมายด์แวบหนึ่ง เห็นว่าเธอยังคุมเสื้อเชิ้ตของเขาไว้บนไหล่ ก่อนจะนั่งลงที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวใจมายด์กระตุกวูบ ทันทีที่สบตาเขา ภาพในหัวก็เด้งกลับไปเป็นฉากมืด ๆ หน้าโถงห้องน้ำ เขาดึงเธอหันมา เสียงทุ้มพูดเรียบ ๆ เสื้อในมึงหลุด หน้าเธอร้อนขึ้นอีก ทั้งจากเหล้า ทั้งจากความอายและความโกรธ ปนกันเป็นก้อน ๆ อยู่ในอก เพชรไม่รอช้า “มึง ๆ ไอ้ไนท์มาแล้ว ๆๆ ถึงคิวมึงละเว้ย” ไนท์เลิกคิ้วนิด ๆ “คิวเหี้ยไร” “ของขวัญไงมึง” เบสตอบแทน “พวกกูให้มันครบละ เหลือแต่มึงอะพ่อคนหล่อ ควxใหญ่” ปอนด์หรี่ตา “อย่าบอกนะว่ามึงลืมซื้อของขวัญวันเกิดให้มันอะไอ้ไนท์” ไนท์วางแก้วลงบนโต๊ะอย่างใจเย็น สายตาไม่หลบ แต่ก็ไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น “กูไม่ได้ลืม” “แล้วของขวัญล่ะ” พลอยถามบ้าง น้ำเสียงทั้งจริงจังทั้งแซว “อย่าบอกว่าเป็นคำอวยพรสั้น ๆ แบบปีที่แล้วนะ!! กูจะเอาแก้วฟาดหัวมึงจริง!!” ไนท์หายใจเข้าช้า ๆ ก่อนตอบสั้นมาก “ไม่มี” คำเดียว!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more