"ข้าวแกง"
"..."
“ร้องไห้ทำไม”
“...”
"รังเกียจกันมากเหรอ...ที่พี่บ้าแบบนี้ก็เพราะพี่รักข้าวมากไม่ใช่รึไง"
"รัก...เหรอคะ" รู้ไหมคะว่าน้ำเสียงกับลักษณะการพูดแบบที่เขาเคยใช้กับฉันเมื่อก่อนมันทำให้ใจฉันสั่นแค่ไหน
"ข้าวก็รู้ดี" เขามองหน้าฉันนิ่งเหมือนกับที่ฉันเองก็จ้องหน้าเขานิ่ง
"จะบอกว่าที่โมโหร้ายมาหลายปีเพราะรักข้าวมากงั้นเหรอคะ"
"แล้วที่ผ่านมาพี่ไม่รักข้าวเหรอ ก่อนเกิดเรื่องมีวันไหนที่พี่รักข้าวน้อยลง"
"..." ฉันนิ่งไปเพราะที่เขาพูดมันจริงทุกอย่าง ฉันเป็นเด็กในบ้านเขา เด็กกำพร้าที่คุณป้ารับมาอุปการะตั้งแต่เด็ก เขากับฉันโตมาด้วยกัน ความรักมันก่อตัวเงียบ ๆ เรามีความรู้สึกดี ๆ ให้กันมาตลอดโดยที่ไม่ได้บอกให้ใครรับรู้ความสัมพันธ์
ที่จริงเขาจะบอกค่ะ อยากบอกคุณป้าให้ท่านทราบแต่ฉันขอร้องเขาเอาไว้ ตอนเริ่มคบกันแบบจริงจังเราเพิ่งเป็นเด็กมัธยมเอง แล้วฉันก็เกรงใจคุณป้ากลัวท่านจะะผิดหวัง ท่านเอ
