ASLI
Önünde duruğum yerin kapısının üzerinde yazan yazıyı belki de elli seferdir okuyordum. Morg. Soğuk. Ölüm kokan. Ölümü ispatlayan buz dolabı. Dondurucu. Arkamda Elif vardı. Çaprazımız da polisler ve daha uzağımız da o iki çocukla kadın görevli yer alıyordu. Onlara dönüp bakmadım. Neden bakacaktım ki? Yüzlerindeki acıyı görmek için mi? Geride kalmanın acısını tanıdığımdan mı? Yoksa aynı acının farklı kulvarlarında yer aldığımızdan mı?
Hayır. Benim yaşadığım ölüm acısı değildi. O kadının ölmesi ya da yaşaması umurumda değildi. Benim göz bebeklerimden onun hareleri altı yaşımda silinmişti. Bir erkeğe karşı tercih meselesi olduğumda o benim için zaten ölmüştü. Babam onun yüzünden yaşadığı yerden kaçar gibi çıktığında, millet arkamızdan laf ettiğinde ve onun için kötü dediklerinde yok
