วันวานยังไม่เคยลืม

“ฮัลโหลครับพี่เกม เลิกงานหรือยังครับ วันนี้จ้าวทำของกินไว้เต็มเลย รู้หรือป่าววันนี้วันอะไรน้าาาาาาคิกๆ” “ยังไม่กลับ ทำงานอยู่อย่าพึ่งมาก่อน” “ตะ…เเต่นี่ทุ่มนึงเเล้วไม่ใช่หรอพี่เลิกงา….” ติ้ด จ้าวมองโทรศัพท์มือถือที่ถูกตัดสายไปเสียดื้อๆ เเละถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ สองสามอาทิตย์มานี้พี่เกมหรือคนรักของเขารู้สึกจะทำงานหนักมาก จนไม่กลับบ้านบางทีก็นอนที่บริษัทไม่ได้กลับมาหาเขา จ้าวพยามทำความเข้าใจอยู่หลายครั้งว่าเเฟนตัวเองคงกำลังวุ่นกับงานจริงๆจึงเลือกทีจะไม่ถามอะไรให้น่ารำคาญนัก เเต่ในใจก็คิดถึงคนพี่ใจจะขาด อยากนอนกอดอยากหอมอยากจูบอยากทำทุกอย่างอะไรก็ได้ที่ทำให้หายคิดถึงได้บ้าง จ้าวนั่งลงอยู่ที่โต้ะทานข้างมองกลับข้าวที่เขาทำเตรียมไว้หลายอย่าง ซึ่งเเต่ละอย่างก็เป็นของโปรดของคนพี่ทั้งนั้น เป็นอีกวันที่เขานั่งกินข้าวคนเดียว ส่วนอาหารที่เหลือเขาไม่ได้ทิ้งหรออะไร มัดใส่ถุงให้ดูเรียบร้อยเเละเอาไปให้คนอยากไร้บางคนที่ไม่มีจะกิน ไม่ต้องกังวลเรื่องความสอาดเพราะทุกอย่างเขาใช้ช้อนกลางตักไม่ได้เอาช้อนตัวเองจุ่มลงไป “ฮัลโหล โนอาร์ทำอะไรอยู่พอดีเราออกมาข้างนอกไปเดินเล่นกันไหม” “หื้อวันนี้เป็นอะไรเนี่ยพาเราไปเดินเล่น นี่ก็ทุ่มกว่าๆเเล้วนะ” “ป่าวเราเบื่ออยู่ห้องอ่าช่วงนี้” “อ้อเราคงไปไม่ได้เเหละขอโทษน้าา พอดีวันนี้เราอยู่กับเเฟนเราอ่าเขาชวนไปทานข้าวข้างนอก” ปลายสายพูดด้วยเสียงกระดี๋กระด๋าเฉิงอวดๆ “หื้ออโนอาร์มีเเฟนตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ยไม่บอกเราเลย กินกรุบกริบน้าาา5555” “นิดนึงๆ เราว่าจ้าวน่าจะรู้จักเเฟนเราดีเลยเเหละ” “หื้อจะเป็นไปได้ไง วันหลังต้องพามาเเนะนำตัวเเล้ว” “อื้มๆ ... โนอาร์ มาทำกันเถอะ อุ้ยเเค่นี้ก่อนนะเพื่อนเลิฟ” ติ้ด  หลังจากที่เพื่อนคนสนิทวางสายไป จ้าวกับยืนนิ่งมองดทรศัพท์ตัวเองที่หน้าจอดำมืดไปเเล้ว  เสียงเมื่อกี้ คุ้นจังคุ้นมากๆจนจ้าวต้องสบัดหน้าเเรงๆ “บ้าเเค่เสียงเหมือนเฉยๆเถอะ พี่เกมจะไปอยู่กับโนอาร์ได้ไง” จ้าวพูดกลับตัวเอง เเละเดินเล่นต่อที่สวนสาธารณะตอนถึงจะเเปลกไปหน่อยที่ออกมาเดินเล่นตอนทุ่มกว่าๆ เเต่ทำไงได้เขาไม่อยากอยู่ห้องนี่น่า อยู่ไปก็เอาเเต่คิดถึงคนพี่ ตึกๆ “หื้อ” จ้าวที่กำลังเดินอยู่เงียบๆตามทางเดินจู่ๆก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าหนักๆตามมาจากข้างหลัง เขาหันหน้าไปมองเเถบจะทันที เเต่เบื่องหลังก็ว่างเปล่าไม่ได้มีอะไร จ้าวเริ่มขนหัวลุกซู่ขาเริ่มสั่นพับๆ ยิ่งเป็นคนกลัวพี่อยู่เเล้วด้วยมาเจออย่างงี้ต้องวิ่งสิว่ะ ไอ้ชาย!!!! ตึกตักๆ  เเซดๆ  เหมือนยิ่งวิ่งสิ่งนั้นก็ยิ่งตามมาติดๆจากที่วิ่งออกมาเงียบๆปากเรียวเริ่มอ้าออกเเละส่งเสียงร้องกรี้ดออกมาเเบบไม่อายใคร “คุณเดียวคุณ” หมับ “กรี้ดดดไอ้ผี อีผี ดอกผี เชี้ยผี อ้ากกกกกก” จ้าวที่โดนมือเย็นเฉียบนั้นจับเข้ามาที่เเขนก็ดิ้นสุดแรงฤทธิ์ปากก็กลนด่าไอ้ผีที่ว่าไปด้วย “ใจเย็นผมไม่ใช่ผี” “ห้ะอะไรใคร ปล่อยนะ ผีเเน่ๆตัวเย็นขนาดนี้” “ไม่ใช่” “ใช่” “ไม่ใช่” “ใช่” “ไม่ใช่” “ช้ะ.…” “หยุด ฟังผมก่อน” จ้าวหยุดนิ่งเมื่อรู้สึกเริ่มเเน่ใจเเล้วว่าคนตรงไหนไม่ใช่ผีเเต่เป็นผู้ชายที่ไหนไม่รู้ตัวเปรียกโชคไปด้วยน้ำเเถมข้างบนยังเปลือยไม่ใส่เสื้ออีก ยอมรับนะว่าหุ่นดีเวอร์เเต่ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้เนี่ย “คือช่วยผมหน่อยพอดีผมวิ่งหนี คู่อริมาอะ เเล้วกระโดดลงบ่อน้ำในสวนสาธารณะนี้เเอบมาสองชั่วโมงเเล้วไม่กล้ากลับบ้าน” “ห้ะ…”จ้าวถึงกลับร้องห้ะออกมาอย่าง งงๆ “อายุเท่าไหร่เนี่ยเรา ไปมีคู่อรงอริ เเล้วบ้านอยู่ไหนเดียวพี่ไปส่ง”ถึงคนตัวเล็กจะตกใจเล็กน้อยเเต่ด้วยนิสัยของความยี้สงสารจึงเอ่ยปากที่จะช่วยไปส่งบ้าน ชายหนุ่มก็ดูเป็นวัยรุ่นธรรมดาไม่น่าจะคิดร้ายกับเขาหรอกมั้ง “ขอบคุณมากครับคุณ….“ “เรียกว่าพี่จ้าวก็ได้พี่น่าจะโตกว่าเราดูเเล้ว” “ผมไข่เจียวครับ” “ป่ะๆที่รถพี่ก่อน พี่พอจะมีเสื้อตัวใหญ่ๆติดรถไว้อยู่” เเละเสื้อตัวใหญ่ที่เขาว่าก็ไม่ใช่ของใครอื่น เเต่เป็นของคนรักเขาเอง ถึงเด็กหนุ่มจะดูเเน่นเเละตัวใหญ่กว่านิดหน่อยเเต่ก็น่าจะพอใส่ได้อยู่ จ้าวนำเด็กหนุ่มมาที่รถของตัวเองที่จอดเอาไว้ในลานจอดรถของสวนสาธารณะเขาจัดการปลดล็อครถเเละเปิดไฟในรถให้สว่างขึ้น เเละหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาให้เด็กหนุ่มสวม “อยากเปลี่ยนกางเกงไหมพี่มีให้นะ” “ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ”เสียงทุ้มหล่อสไตล์เด็กวัยรุ่นพูดขึ้น จ้าวยิ้มน้อยๆพลางนึกถึงสมัยที่เขากลับพี่เกมเจอกันเจอช่วงนั้นพี่เกมก็หล่อน่ารักเเบบนี่เลย  “เสร็จเเล้วครับ” “ป่ะบ้านเราอยู่ไหน” “เอ่อออออ.. “เด็กหนุ่มพูดอธิบายละเอียดยิบจ้างพยักหน้าเข้าใจเเละขึ้นขับรถทันที “ขอบคุณมากเลยนะครับพี่จ้าว ถ้าผมไม่เจอพี่คงเเอบอยู่ตรงนั้นอีกหลายชั่วโมง” “5555ไม่เป็นไรๆ เราก็เลือดร้อนเเรงจริงอายุเท่าไหร่เนี่ยมีคู่อริสะเเล้ว” “20เเล้วครับ…เเล้วพี่ละ” “26 เเล้ว” “ยังน่ารักอยู่เลย” “ปากหวานนะเรา” “นิดนึงๆ555 เเล้วนี่พี่มาทำอะไรตอนกลงคืนที่นี่มันเถื่อนนะพี่พวกวัยรุ่นชอบเเอบมาตีกัน” “เหมือนเราอะหรอ” “โห่ป่าวครับ ผมหนีเฉยๆผมก็วิ่งออกกำลังกายอยู่ดีๆพวกมันมาจากไหนไม่รู้ผมก็ใส่เกียร์หมาเลย” เด็กหนุ่มเล่าออกมาพร้อมทำท่าทำทางตลกๆจนจ้าวหัวเราะออกมากับท่าทางความน่ารักนั้น หุ่นกลับหน้าตาไม่ให้เลยเเต่กล้าทำท่าทางเเบบนั้นไปได้ “ใช่ที่นี้หรือป่าวให้พี่ไปส่งข้างในซอยเลยไหม” “ไม่ต้องก็ได้ครับเเค่นี้ก็รบกวนมากเเล้ว ขอบคุณมากครับพี่จ้าว” เด็กหนุ่มไหว้คนท่่อายุเยอะกว่าเเบบกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วส่งสายตามาให้อย่างเเพรวพราว “หึไอ้เด็กนี่” หลังจากที่เด็กน้อยลงรถไปเเล้วจ้าวก็บ่นออกมาเบาๆพร้อมกับขับรถกลับบ้าน ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าๆเเล้วไม่รู้ว่าพี่เกมจะกลับมาหรือยัง หรือวันนี้จะนอนที่บริษัทอีกนะ คิดถึงจังเลย