วันวานยังไม่เคยลืม

เเปลกไป

เเกร็ก

เป็นเวลาสามทุ่มนิดๆได้ที่จ้าวกลับมาถึงบ้านเเล้ว บ้านหลังใหญ่โตกว้างขว้าง ปกติทุกอย่างจะดูวุ่นตลอดเวลาไม่ว่าจะคนใช้คนสวน เเต่ตอนนี้มันกับดูมืดมนในสายตาดวงน้อยๆ

“เอ้าตายเเล้วคุณหนูออกไปไหนตั้งเเต่ตอนไหนเนี่ยค่ะ ป้าไม่รู้ตัวเลยมืดค่ำอย่างงี้เดียวคุณเกมเป็นห่วงเเย่นะค่ะ”

“เขาทำงานอยู่ครับป้าเเจ่มวันนี้ไม่น่าจะกลับบ้าน”

“ไม่กลับอะไรละค่ะคุณหนู พึ่งกลับมาเมื่อกี้เลยสีหน้ามีความสุขใช่ย่อย คุณหนูแอบเซอร์ไพรส์อะไรคุณเกมหรือป่าวค่ะเเห่มๆ”

“ไม่มีนี่ครับ” จ้าวขมวดคิ้วตอบ วันนี้มีเรื่องดีอะไรที่ทำให้คนรักของเขายิ้มหน้าตาละลื่นกันนะ คงทำงานสำเร็จไปด้วยดีละมั้ง

“ป้าไม่กวนเเล้วค่ะๆคุณหนูขึ้นไปหาคุณเกมเถอะค่ะ เดียวป้าตรวจดูความเรียบร้อยอีกสักหน่อยก็จะเข้านอนเเล้ว”

“ครับ ขอตัวนะครับ”

หลังจากนั้นจ้าวก็เดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นห้องนอนหลายห้องเรียงต่อกัน โดยหน้าๆสุดจะเป็นห้องนอนที่เอาไว้สำหรับรับเเขก ห้องนอนของเขากับคนรักอยู่ท้ายสุดเเละเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดด้วย

“พี่เกมครับ กลับมาเเล้วหรอ คิดถึงพี่เกมจังเลย” ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา คนตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปสวมกอดคนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงทันทีด้วยความคิดถึง

“เหนื่อยไหมครับ จ้าวคิดถึงพี่เกมมากเลยกว่าจะกลับอ่าาา”

“ปล่อยพี่อึดอัด” มือเเกร่งเเกะมือของจ้าวออกไปอย่างรำคาญ จ้าวที่เห็นเเบบนั้นก็สตั้นไปหลายวิ ทำไมอะเเค่กอดเองปกติก็ไม่เห็นจะงุดงิดไม่ให้กอดเเบบนี้เลย

“พี่คงเหนื่อย ให้ต้าวไปเตรียมน้ำอุ่นให้ไหมจะได้อาบน้ำนอนผักผ่อนกัน”

“ไม่เดียวพี่ทำเอง เเล้วนี่ออกไปไหนมาดึกๆดื่นๆ” จ้าวที่ได้ยินคนรักถามก็ยิ้มตอบอย่างดีใจ คิดว่าคนพี่ยังคงรักเเละเป็นห่วงเขาอยู่

“อ้อจ้าวไปขับรถเล่นดูเเสงไฟตามถนนหนะคึกครื้นดี”

“งั้นหรอก็ดีช่วงนี้พี่จะไม่อยู่บ้านสักพัก พอดีงานรัดตัวมาก” ชายหนุ่มสูบบุหรี่อีกครั้งเต็มๆปอด เเละเคลี่ยมันทิ้งลงที่ใส่บุหรี่ ใบหน้าหล่อคมคายเงยมองขึ้นไปบนฟ้าอย่างเหม่อลอย ไม่ได้สนใจกับคนที่พูดด้วยเลย

“จริงหรอครับ”

“อื้ม อาจจะอาทิตหรือสองอาทิตมั้ง”

“เเล้วจ้าวละ ไปด้วยได้ไหม คือจ้าวไม่อยากอยู่คนเดียวที่บ้าน จ้าวคิดถึงพี่”

“อยู่บ้านไปนั่นเเหละ อย่ามาเยอะพี่ไม่ชอบ”

“ห้ะ” จ้าวงงเป็นไก่ตาเเตกเมื่อได้ยินคำว่า อย่ามาเยอะ เขาเยอะตรงไหนเขาเขาทำอะไรผิดทำไมต้องพูดจาเเบบนั้นด้วยเเค่ขอไปด้วยเนี่ยนะ

“ปกติก็อยู่เเต่บ้าน ไม่เห็นอยากจะออกไปไหน อยู่นี่เเหละ”

“เเต่”

“เห้ออ พอพี่จะไปอาบน้ำนอนเเละ”

“จ้าวอาบด้วยสิ”

….

“อื้ม” ร่างสูงเงียบไปเล็กน้อยเเละหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างกัน คิดอะไรได้นิดหน่อยก็ตอบตกลงไป

“เย้” จ้าวกระโดดโหย่งๆดีใจเเละรีบตามคนพี่เข้าไปในห้องน้ำทันที

———-

ณ ห้องน้ำ

อ้างอาบน้ำใบใหญ่ที่สามารถบรรจุคนได้สามสี่คน ตอนนี้มีสองร่างที่เปลือยกายนอนเกยกันอยู่ โดยที่คนตัวเล็กนอนซบอกอยู่ระหว่างตรงกลางของคนพี่

เกมไม่ได้พูดอะไรเพียงเเค่นอนหลับตาเฉยๆ

“ช่วงนี้งานที่บริษัทโอเครดีใช่ไหมครับ”

“อื้ม ไปได้สวยเลยทีเดียว”

“พี่ดูอ้วนขึ้นมานิดนึงนะ คิกๆ ปกติคนทำงานหนักต้องโซมสิ เเต่พี่ดูมีเนื้อมีหนัง น่ารักขึ้นเยอะ เเฟนใครน้าาาน่ารักที่สุด” จ้าวทาบมือทั้งสองข้างไปที่ใบหน้าหล่อของสุดที่รักของตัวเองอย่างหมั่นเขี้ยว

“อย่าจับไม่ชอบ” ร่างสูงพูดขึ้นเเละสบัดหน้าหนี

“อ้ะ”

“จะอาบก็รีบอาบ มัวเเต่มานอนเเช่อยู่ได้ พี่จะอาบก็ไม่ได้อาบ”

“ขอโทษครับ” จ้าวที่โดนดุก็สลดไปชั่วครู่เเละเริ่มจัดการกับตนเอง มีบางครั้งที่จะช่วยคนพี่อาบน้ำเเต่กลับไม่ได้รับอนุญาตเเถมยังบอกไม่ให้เขาสัมผัสตัวเองอีก

อะไรกันทำไมเขาจะจับนิดจับหน่อยไม่ได้เลย จ้าวเริ่มรู้สึกเเปลกๆกับคนพี่ขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเจ้าตัวดูทำท่าทีเมินห่างเขาขนาดนั้น ปกติต้องกอดต้องจูบให้หายเหนื่อยจากการทำงานสิ เเต่นี่กลับไม่เอาอะไรเลย เเต่จ้างเองก็พยามไม่คิดมาก คิดสะว่าคนเป็นพี่เครียดจากการทำงานช่วงนี้จึงไม่สบอารมณ์อะไรมากนัก

จากที่ป้าเเจ่มบอกว่าคนพี่ยิ้มหน้าบานเข้าบ้านคงจะไม่ใช่เเล้วเพราะคนที่อยู่กับเขาตอนนี้ทำสีหน้าเย็นชาเเละเรียบเฉยมากๆจนเดาอารมณ์ไม่ถูก ถึงจะอยู่ด้วยกันมานานถึงหกปี เขาไม่เคยที่จะคาดเดาอารมณ์หรือสายตาของคนพี่ได้เลย มันยากไปจริงๆเขาไม่สามารถจริงๆอาจจะมีดูออกบ้างบางเวลา ที่เจ้าตัวมีความสุขหรือมีความคิดหื่นๆกลับเขา

จ้าวที่เเต่งตัวเสร็จก่อนเเล้วก็ขึ้นเตียงนอนรอคนรักอย่างใจจดใจจ่อ เเละไม่นานเวลานั้นก็มาถึง เกมเดินเข้ามาทรุดตัวนอนลงที่ข้างกันกับคนตัวเล็ก ไม่มีบทสนทนาไม่มีคำพูดหวานหยดย้อย ทุกอย่างเงียบชงัด จ้าวเองก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปาก

ทุกวันเวลานอนอ้อนกอดอุ่นจะสวมลงมาอย่างเเนบเเน่น เเละมอบความอบอุ่นให้กลับเขาเเต่วันนี้กับไม่ มีเพียงเเผ่นหลังเเกร่งที่หันมาให้ จ้าวยังคงปลอบใจตัวเองอยู่ มันไม่มีอะไรหรอกพี่เขาเครียดไงอย่าคิดมาดิจ้าว

ความห่างเหินของทั้งสองช่วงที่ผ่านมานี้ทำให้คนคิดมากอย่างจ้าว เป็นกังวล ทุกอย่างมันเเปลกไปหมด ไม่เหมือนเเต่ก่อน การทำกิจวัตรประจำวัน การพูดคุย มันอึดอัดเเละติดขัดไปหมด ไม่ใช่เพราะเขา เเต่เป็นเพราะคนพี่

เเม้ยามจะกอดเพื่อให้กำลังยังถูกผลักไส ทำไมทำไมกัน

ตลอดเวลาทั้งคืนจ้าวไม่หลับเลยสักนิดจ้องมองเเผ่นหลังเเกร่งผ่านความมืด เขากังวล กลัวคนพี่เบื่อ กลัวคนพี่ไม่รักเขา กลัวคนพี่ไม่พอใจถ้าเขาทำอะไรผิด ไม่ขอบเลยไม่ชอบเเบบนี้เลย ความรู้สึกเหมือนจะถูกทิ้ง เหมือนกำลังถูกเขี่ยออกไปทีละนิดๆ ยังไงไม่รู้

เเต่เหมือนสมองจะใช้งานหนัก ทำให้คนที่นอนกังวล เพลียเเละหลับไป เเต่ยังคงทิ้งความรู้สึกโหว่งๆให้ได้เก็บไปฝัน

ขออย่าให้มีวันนั้น วันที่เขาจะถูกทิ้งจากชายเป็นที่รัก