มือถือปลุกในเวลาหกโมงเช้า แพรววรินลุกนั่งอ้าปากหาวเวลาแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า จัดการทำธุระส่วนตัวแล้วเร่งฝีเท้าลงมาชั้นล่าง พยาบาลราเชลกำลังรออยู่ก่อน เธอรีบสวมถุงมือเพื่อช่วยทำความสะอาด เปลี่ยนถุงของเสียและป้อนอาหาร หนึ่งชั่วโมงสำหรับการดูแล
“วันนี้คุณช่วยดูแลแทนฉันในช่วงเช้าหน่อยนะคะ เพราะฉันต้องออกไปเอายาค่ะ”ราเชลบอก
“ได้ค่ะ”
พยาบาลวัยกลางคนก้าวออกจากห้อง แพรววรินมองดูร่างบนเตียงแววตาหม่น เลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างเตียงกุมมือมิร่าไว้
“ฉันอยากให้คุณฟื้นขึ้นมามากเลย หากคุณได้ยินเสียงฉันได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะนะคะ มีคนอีกมากมายกำลังรอคุณอยู่ ฟื้นขึ้นมามองดูโลกใบใหม่หลังจากที่คุณผ่านสิ่งเลวร้ายมาแล้ว ฉันขอให้คุณหายไวๆ นี่คือความจริงใจของฉันค่ะ”
“เข้ามาในห้องนี้ทำไม!”เสียงตวาดเป็นภาษาไทยแต่ไม่ค่อยชัดเจนเท่าใดนัก ทำให้หญิงสาวสะดุ้งหันมอง แพรววรินปล่อยมือคนป่วยเป็นอิสระแล้วลุกยืน
“เข้ามา
