เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่ 1 "ร้อนจัง แอร์เสียเหรอ" เซียวเสี่ยวซีบ่นออกมาขณะปาดเหงื่อบนซอกคอ ทันใดนั้นมีเสียง คล้ายกับโลหะกระทบกัน ยามที่เธอขยับมือ ดวงตาค่อยปรือขึ้นมอง สิ่งเเรกที่เห็นไม่ใช่เพดาน หากเเต่เป็นดวงตะวันที่เเผ่เเสงเเดดอันร้อนระอุ เสี่ยวซีถึงกับ หลับตาลงอีกรอบ เเละนับหนึ่งถึบสิบ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เเม่เจ้า ดวงอาทิตย์! เสี่ยวซีดีดตัวลุกขึ้นทันที สายตากวาดมองรอบๆเป็นอันดับเเรก บนเส้นทางเท้าที่มีฝุ่นคลุ้ง มีร่างหลายร่างกำลังเดินอยู่ พวกเขาสวมชุดสีขาวที่เก่าเเละขาดสภาพไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว ยามที่พวกเขาเดิน ล้วนบังเกิดเสียง เเกร๊กๆ ปรากฏว่าที่ข้อมือเเละข้อเท้า สวมโซ่ตรวนไว้ คนพวกนี้น่าจะเป็นนักโทษ "เเม่จ๋า" "เเม่จ๋า" เสียงเล็กๆ ที่เเหบพร่าดังขึ้น เสี่ยวซีรับรู้ถึงการกอดที่เเขน จึงก้มมองดู พบเด็กน้อยในชุดนักโทษ ใบหน้าสกปรกมาก จนมองเห็นเเค่ดวงตากับฟันขาวๆ ควมาทรงจำบางอย่างไหลทะลักเข้ามาทันที เสี่ยววีหลับตาลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด เธอจำได้เเล้ว ก่อนหน้านี้ กำลังนั่งเครื่องบินเพื่อไปยังต่างประเทศ น่าเสียดายเครื่งบินเกิดขัดข้อง เสี่ยวซีตายตั้งเเต่ตอนนั้น เเละได้เกิดใหม่ยังร่างที่มีชื่อเดียวกัน เซียวเสี่ยวซี บุตรสาวคนเล็กของเเม่ทัพเซียว ทว่าหลังจากที่เกิด มารดาผู้ให่กำเนิดตกเลือดหลังคลอดเธอ จนร่างกายอ่อนเเอ ป่วยนอนบนเตียงมากกว่าอยู่ด้านนอก ทำให้เจ้าของเดิมถูกเลี้ยงดูโดยภรรยารอง ซึ่งนิสัยไม่ดีนัก จนเติบใหญ่ เจ้าของเดิมรักภรรยารองมากกว่าผู้ให้กำเนิด นิสัยเอาเเต่ใจ หยิ่งยโส ชอบอาละวาด ชื่อเสียงในด้านไม่ดีดั่งกระฉ่อนทั่วเมืองหลวง ยามอายุเข้า 14 ปี ไม่มีใครกล้าตบเเตงด้วย ด้านบิดา เเม่ทัพเซียว ได้เเต่ส่ายหน้า เพราะเขาชอบลูกชายมากกว่าลูกสาว ผ่านไปหนึ่งปี เซียวเสี่ยวซี ฉุดเย่อ๋อง บุรุษผู้หน้าตาดีที่สุดในประเทศต้าเย่ สร้างความอบอายให้เเก่เเม่ทัพเซียวอย่างมาก ด้านของเย่อ๋องไม่ได้มีชื่อเสียงที่ดีนัก เขาเติบโตมาใต้เงาของจักรพรรดิ เเม้จะมีฐานะเป็นหลาน ทว่าจักรพรรดิกลบไม่ชมชอบมากนัก จึงวางยาผิดตั้งเเย่ยังเยาว์วัย ทำให้ร่างกายอ่อนเเอ ช ครั้งเกิดเรื่องจนถึงตั้งครรภ์ เสี่ยวซีจึงถูกส่งเข้าพิธีเเต่งงานกับเย่อ๋องทันที ผ่านมา 3ปี หลังจากคลอดลูกเเฝด จนเด็กน้อยทั้งสองเติบใหญ่ จักรรพรรดิก็มีราชโองการเนรเทศเย่อ๋องกับสกุลเซียวไปเเดนเหนือด้วยข้อหากบฏ ระยะกว่าสามรือยถึงสี่ร้อยไมล์ สกุลเซียวกับจวนเย่อ๋อง บวกกับจักรพรรดิต้องการกำจัดทั้งสอง พวกเขาไม่มีทางไปถึงชายเเดนเหนือเเน่นอน เดินทางไปถึงเดือน ถูกลอบโจมตีโดยกลุ่มโจรตี ถึง 5 ครั้ง เเละเส้นทางไปยังชายเเดนหนือ ยิ่งไปยิ่งรกร้างห่างไกลจากผู้คนเรื่อยๆ โชคดีที่ลูกหลานสกุลเซียวถูกฝึกฝนมาอย่างดี ทำให้รอดมาได้ทั้ง 5 ครั้ง ทว่านอกจากเเม่ทัพเซียวมราเดิมที่ถูกเฆียนตีเเละทรมานจนไม่อาจเดินได้อีกตั้งเเต่ออกจากเมืองหลวง ลูกชายของเขาก็บาดเจ็บสาหัสกันทุกคน เจ้าหน้าคุมนักโทษเป็นคนของจักรพรรดิทั้งนั้น ทำให้ทั้งยารักษาเเละอาหาร ต่างไม่ได้รับการเอาใจใส่ ไม่ช้า อาการบาดเจ็บก็อักเสบเเละติดเชื้อ ร่างของชายหลายคนในสกุลเซียวถูกหามขึ้นรถเข็น คลุมไว้ด้วยผ้าเก่าๆ ท่ามกลางเเสงเเดด ดูเเล้วอนาถยิ่ง กล่าวถึงเจ้าของเดิม เธอทนไม่ไหวกับการเดินทางไกลเเละหิวโหย จึงวิ่งชนต้นไม้เพื่อห๋ษตัวตาย เเต่ก่อนหน้านั้น เท้าดันไปสะดุดก้อนหินบนพื้น หัวฟาดกับหิน ตายไป เเละเสี่ยวซีก็มาครอบครองร่างนี้ "เอาเถอะ คงไม่มีอะไรเเย่กว่านี้อีกเเล้ว" เสี่ยวซีถอนหายใจทำได้เพียงยอมรับเหตุการณ์ตรงหน้า "ใครบอกให้เจ้าหยุด รีบๆ เดินเร็วเข้า!" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับเเส้ในมือ เสี่ยวซีรีบลุกพลางจูงมือลุกทั้งสองก้าวตามขบวนนักโทษอย่างเร่งรีบ