เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่ 3 เซียวฮั่น

บทที่ 3

เสียงดังที่ข้างหู ทว่าไม่ทันได้ทำอะไร เสียงเรียกดังขึ้นเเทรก ทำให้เสี่ยวซีสะดุ้ง

"อาซี"

ร่างชายคนหนึ่ง เสี่ยวซีหันไปมอง พบใบหน้าที่คุ้นเคย กำลังเดินเข้ามาหา เเววตาเเละบรรยากาศของเขาเต็มไปด้วยความดีใจ

"พี่รอง" เสี่ยวซีเอ่ยทักอย่างดีใจเช่นกัน เธอกำลังจะไปหาคนรู้จักอยู่พอดี ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเจอะเธอก่อน

พี่รอง เซียวฮั่น เป็นพี่ชายต่างมารดาของเสี่ยวซี ซึ่งเกิดจากอนุภรรยาของเเม่ทัพเซียวเช่นเดียวกัน ซึ่งเสียชีวิตไปหลายสิบปีเเล้ว ตอนนั้นฮูหยินเซียวคลอดบุตรชายคนโตก่อนหน้าเซียวฮั่นสองปี จึงเกลียดชังเเละกลัวเซียวฮั่นจะมาชิงตำเเหน่งผู้สืบทอดจวนเเม่ทัพ ทำให้เซียวฮั่นถูกเลี้ยงดูโดยฮูหยินรอง ซึ่งสภาพของเสี่ยวซีไม่ต่างกันหลังจากเกิด เพราะบ้านใหญ่ชอบลูกชายมากกว่าลูกสาว

พี่ชายน้องสาวถูกเลี้ยงมาโดยคนเดียวกัน ทว่านิสัยต่างกันมาก เซียวฮั่นไม่ได้ถูกล้างสมอง เขายังคงเงียบขรึมอยู่ในกรอบเสมอมา ส่วนเสี่ยวซีก็อย่างที่อธิบายไว้ในตอนเเรกนั้นเเหละ

เซียวฮั่นเดินพลางเเสดงความอิดโรยบนใบหน้า ชุดนักโทษขาดวิ่นมีรอยเลือดอยู่มากมาย อันเกิดจากการปะทะกับพวกโจรที่ซุ่มโจมตีระหว่างทาง

"ลุง" สองฝาเเฝดเห็นลุกก็ผุดลุกขึ้นวิ่งไปกอดขาทันที

เซียวฮั่นวัย ยี่สิบปียิ้มเล้กน้อย ก้มลงอุ้มเด้กน้อยทั้งสองขึ้นมาดู พลิกตัวไปมาเห็นว่าไม่ได้บาดเเผลก็เเววตาอ่อนลง เพียงเเต่ผอลงเพราะกินไม่อิ่ม

"ที่หัวๆปโดนอะไรมา" เซียวฮั่นเห็นเลือดที่หัว ก็ตกใจโพล่งถามออกไปทันที เเละรีบเข้าไไปดู

"พี่ชาย ฉันเเค่หกล้ม..." เสี่ยวซีโกหกหน้าตาย

"เเบบนี้เเย่สิ ถ้าเเผลเกิดเน่าขึ้นมาน้องจะป่วยเอา พี่จะไปขอยาจากผู้คุม" เซียวฮั่นลุกขึ้น เสี่ยวซีคว้าเเขนไว้ทันที

"พี่รองไม่จำเป็น คนพวกนั้นจะไม่เอายาให้เรา พี่เองก็รู้" เสี่ยวซีเอ่ย

เซียวฮั่นกำหมัดเเน่น ใช่ ที่เสี่ยวซีพูดมาก็ถูก ไม่เช่นนั้นบาดเเผลบนตัวเขา คงได้รับยาสมุนไพรไปนานเเล้ว ส่วนสกุลเซียว ถูกควบคุมโดยฮูหยินเซียวผู้เป็นเมียหลวง ลูกๆกับสามีของหล่อนบาดเจ็บค่อนข้างหนัก ทำให้เซียวฮั่นไม่ได้รับยาใดๆเลย ต้องบอกว่าโชคดีที่อาการบาดเจ็บของเขาไม่มาก มิเช่นนั้นคงไม่สามารถเดินมาหาน้องสาวได้เเน่

"พี่ชาย ต่อจากนี้เราเดินด้วยกันเถอะ" เสี่ยวซีเอ่ย เซียวฮั่นพยักหน้า ครอบครัวเซียวไม่ยินดีให้พวกเขาร่วมกลุ่ม พวกเขาวองพี่น้องจึงทำได้เพียงพึ่งพอตนเองเดินเอาชีวิตรอดให้ถึงชายเเดนเหนือ

"จริงสิ อาซี เย่อ๋องเหมือนจะป่วยหนัก" เซียวฮั่นเอ่ย ทำให้เสี่ยวซีชะงักนิ่ง

ไม่ใช่ว่าไม่สนใจ เพียงเเต่ จวนเย่อ๋องไม่ได้ยินดีต้อนรับเจ้าของร่างเดิมเลย ทำให้ไม่อาจพึ่งพาอีกฝ่ายได้ ไม่สิ จะพูดเเบบนั้นคงไม่ถูก บัดนี้เย่อ๋องที่ป่วยอ่อนเเอเป็นทุนเดิม ถูกทรมาน เเละส่งไปยังเเดนเหนือ มีเพียงคนรับใช้เก่าเเก่ไม่มีคนเท่านั้น สภาพไปจากจากพวกเขาสองพี่น้องเท่าไหร่นัก

"เเม่" สองฝาเเฝดพอได้ยินลุงพูดถึงพ่อก็เดินมาหามารดาทันที

สองฝาเเฝดเเม้จะไม่ได้รับความรักจากบิดา ทว่าพวกเขาเติบโตในจวนอ๋องมาตั้งเเต่เกิด พ่อบ้านหลี่เเละลูกชายทาสเก่าเเก่ของเย่อ๋อง ดูเเลสองเเม่ลุกไม่ขาดตกบกพร่องใดๆ จึงค่อนข้างอ่อนไหวกับคนในจวนอ๋อง

"เช่นนั้น ไปดูสักหน่อยเถอะ" เสี่ยวซีเอ่ยขึ้น สามีราคาถูกของเธอ เขาเองก็เป็นบิดาของลุกๆ การจะปล่อยให้เด็กกำพร้าพ่อก็ใช่เรื่อง

"เซียว" ฮั่นพยักหน้า จากนั้นหยิบเด็กชายผู้เป็นหลานมาอุ้มไว้ เดินนำไปข้างหน้า เสี่ยวซีอุ้มเด็กหญิงตามไปติดๆ