เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่4 สถานการณ์

บทที่ 4

นักโทษหลายสิบคนจับกลุ่มกัน เพราะพวกเขามาจากตระกูลเดียวกัน บางส่วนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีก็เกาะกลุ่มกันจนมีจำนวนสามสิบถึงสี่สิบคน

ด้าน นักโทษสกุลเซียว

“แม่ กินสักหน่อยเถอะ พี่ใหญ่ ไม่เป็นอะไรหรอก เขาแข็งแรงตั้งเต่เด็ก จนโตไม่เคยป่วนสักครั้งเดียว” เซียวกู่ หลานชายคนที่สามของฮูหยินเฒ่าเซียว ขณะเดียวกันก็มองไปยังร่างที่นอนเรียงบนพื้น

แม่ทัพเซียว หรือเซียวจง บุตรชายคนโตของฮูหยินผู้เฒ่าเซียว เขานอนหมดสติเพราะพิษบาดแผล ทั้งจากการทรมานจากในคุกก่อนถูกส่งตัวออกมา และบาดแผลอันเกิดจากพวกโจร ทุกๆ อย่างผสมปนกันจนอาการทรุดลงๆเรื่อยๆ

แน่นอนไม่ใช่เซียวจงเท่านั้น หลายชาย อีกสองคน เซียวจู กับ เซียวอาน ยังได้รับบาดเจ็บอีก ตอนนี้เกิดอาการปวดร้อนเพราะพิษไข้ หากไม่ใช่ยาที่ตระเตรียมมาก่อนออกเมืองหลวงประคองไว้ คงตายไปแล้ว

ทว่ายารักษาที่เตรียมมาถูกใช้ออกจนหมด บัดนี้ไม่เหลือยาให้ประคองอาการของคนทั้งสามไม่เหลือแล้ว จะไปขอพวกเจ้าหน้าที่ อีกฝ่ายบอกปัดว่าไม่มี สองข้างฝั่งของเส้นทาง มีแต่ต้นหญ้าแห้งๆ พวกเขาที่พอรู้จักสมุนไพร ไม่มีทางหามันได้เลย ตอนนี้ทุกคนอับจนหนทางกันหมดแล้ว

“พ่อของเจ้า เสียสละมากมายเพื่อบ้านเมืองของเรา กระทั่งวินาสุดท้าย เขายังตายในสนามรบอย่างมีเกยรติ ดูเอาเทิด สิ่งที่จักรพรรดิตอบแทนพวกเราสิ” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเอ่ย แววตาดุร้าย ก่อนจะอ่อนลง เพราะรู้สถานการณ์ครอบครัวดี

ทางฝั่งของจวนอ๋อง เดิมทีมีสนมมากมาย ทว่าเย่อ๋องไม่ได้แตะต้องคนพวกนั้น หลังจากมีราชโองการเนรเทศออกมา พ่อบ้านเย่ จึงไล่ทุกคนออกจากจวนอ๋อง ยกเว้นเพียงเซียวเสี่ยวซี ที่หนีไม้พ้น เพราะเธอเป็นทั้งนางสนมของเย่อ๋อง ทั้งยังเป็นบุตรสาวของแม่ทัพเซียว ไม่ว่าจะทางหนี เธอไม่อาจหลบหนีพ้น

มีคนเจ็ดถึงแปดคน อยู่ตรงนั้น พวกเขากำลังยืนเฝ้าร่างหนึ่งที่กำลังนอนบนแผ่นกระดานไม้อย่างกังวล

เป็นพ่อบ้านลู่กับภรรยาและลูกชาวัยสิบห้าปี ถัดจากนั้นเป็นแม่นม และหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นญาติของแม่นม

“บาดแผลของเจ้าชายของเราเน่าและส่งกลิ่นเหม็น เราจะทำยังไง่ดี” พ่อบ้านลู่เอ่ยด้วยสีหน้ากังวล

“ทำอย่างไรได้เล่า พวกมันมียาอยู่ในเกวียน แต่กลับบอกว่าไม่มีน่าโมโหจริงๆ” ลู่ซิงเอ่ยถึงพวกเจ้าหน้าที่ด้วยความเคียดแค้น ทว่าตอนนี้ร่างกายของเขา ไม่ร่างกายของทุกคนอ่อนแอมากในตอนนี้ ไม่มีทางจะสู้กับพวกมันได้เลย

“เป็นเวรกรรมอะไรหนอ เจ้าชายเดมิอ่อนแออยู่แล้ว มาถึงตรงนี้ข้าไม่มั่นใจว่าเจ้าชายจะไปถึงชายแดนเหนือได้เลย” แม่นมเหลียงร่ำไห่ หลานสาวรีบเข้ามาปลอบ ทว่านอกจากนั้นพวกเขาไม่อาจทำอะไรได้เลย

ตอนนั้นเองมีสองสองคนผู้ใหญ่และร่างเด็กก้าวเข้ามาหา พวกเขา

“สนมเซียว” แม่นมเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“คุณย่า” สองแฝดเห็นแม่นมเหลียงก็วิ่งไปหาทันที ก่อนจะหันไปทักทายคนข้างๆด้วย

“ลุงลู่ ป้าลู่ พี่ลู่ พี่สาวกู้”

น้ำเสียงของเด็กๆ ที่สดใส ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ทว่าสายตากลับมองสนมเซียวอย่างคาดเดาไม่ได้

เสี่ยวซีไอเล็กน้อย ความทรงจำของเจ้าของเดิมโผล่มา ระหว่างทางเนรเทศ เจ้าของเดิมค่อนข้างแย่ทีเดียว โวยวาย และอาละวาด ก่อนจะวิ่งชนต้นไม้ตาย แต่พราดกลิ้งตกเนินหัวฟาดมือตายไป

นับว่าน่าอายไม่น้อยที่ต้องแบกรับชื่อเสียงแย่ๆ พวกนั้น เสี่ยวซีได้แต่ทำใจแข็งเข้าไว้