เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่ ดูเเลลูกเเละพี่ชาย

บทที่ 7

เสี่ยวซีคิดว่าตนเองคงมีเวลาไม่มาก เรพาะหากหายตัวไปนานๆ ผู้คนด้านนอกคงวุ่นวายน่าดู จึงเดินสำรวจรถเข็นอาหารบนห้องโดยสาร

บนรถเข็นมีขวดน้ำเล็กอยู่ 1 หลายสิบขวด เสี่ยวซีหยิบมา 5 ขวด จากนั้นค้นหาอาหาร ซึ่งเป็นอาหารจำพวกสเต๊ก ไก่ หมู วัว สลัด เเละขนมปังต่างๆ หากหยิบเนื้อออกไป น่าจะไม่ได้ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไว้ตอนกลางคืนค่อยเข้ามาหยิบอีกครั้ง

เสี่ยวซีเลือกเอาขวดน้ำกับขนมปังชิ้นเล็กๆ เพียงพอประทังความหิวจนถึงตอนเย็น

มาถึงตรงนี้ สี่ยวซีนึกถึงท่านอ๋อง

ผู้กำลังป่วย น่าเสียดายเธอไม่ใช่หมอคงช่วยอะไรเขาไม่ได้ เเต่โชคดีที่นี่มียาอยู่

เสี่ยวซีตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องโหยสาร ที่ตรงนั้นมีกล่องตู้กระจกสีเเดงขนาดใหญ่ ตรงนี้คือ ตู้ยา สาเหตุที่มีมันตั้งอยู่ ก็เพราะ เที่ยวบินนี้จะบินไปรอบโลก ดังนั้นหากมีอาการป่วยเล็กน้อยเเละต้องใช้ยาสามัญประจำบ้าน สามารถมาตรงนี้ได้

น่าเสียดายบนเครื่องบินมีห้องพยาบาลอยู่ ที่นั่นมีทีมเเพทย์คอยบริการ เเละยาน่าจะมีประสิทธิภาพกว่ายายาสัญประจำบ้าน

"ยาลดไข้ ยาเเก้ปวด เเละก็เเก้อักเสบ โอ้ ยังมียาเเดงสำหรับทาเเผล" เสี่ยซีหยิบอย่างละหนึ่งเเผง เเละใส่ถุงอย่างไว้ด้านในเสื้อที่เธอสวมใส่ เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น

"ระบบ ฉันจะออกจากที่นี่ได้ยังไง"

ระบบ "คำสั่งอย่างเป็นทางการของระบบก็คือ 'เข้าห้องโดยสาร' เเละ 'ออกจากห้องโดยสาร' สามารถพูดคำสั่งออกเสียง หรือเอ่ยในใจก็ได้'"

เสี่ยวซีพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยในใจ 'ออกจากห้องโดยสาร'

สติถูกดึงกลับมาทันที

"เเม่ เเม่หายไปไหนมา" สองฝาเเฝดร้องทันทีที่เห็นเเม่ยืนอยู่จุดเดิม ทั้งที่พวกเขาเเละลุงเดินหากันหลายรอบเเล้ว

"เเม่เเค่เดินไปตรงโน้นนะ" เสี่ยวซีโกกหน้าตาย ก่อนจะกวักมือเรียกลูกๆของเธอให้เข้ามาหา

เธอหันหลังให้กับกลุ่มคน จากนั้นอุ้มเด้กน้อยทั้งสองมานั่งบนตัก มองรอบๆ เพื่อความเเน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะหยิบขวดน้ำออกมา บิดเปิดฝา เเละจับใส่ปากของเด็กน้อย

"ดื่มน้ำซะ" เสี่ยวซีส่งขวดน้ำให้ลูกๆ

ลูกทั้งสองตาโตสองมือเล้กๆจับที่ขวดยกขึ้น น้ำที่เเม่ให้มาเย็นมาก พวกเขาดื่มเหลือไว้ครึ่งขวด เงยหน้าขึ้นมองมารดา

"เเม่ดื่ม"

พวกเขาพูดพร้อมกัน

เสี่ยซีลูบหัวพวกเขาอย่างเอ็นดู

"กินเถอะเเม่ยังมี" เสี่ยวซีหยิบขนมปังทาเนยฌรยน้ำตาลออกมาสองชิ้นส่งให้พวกเขา เด็กน้อยรับมา ยกขึ้นดม กลิ่นมันหอมมากจนน้ำายไหล มองดูดเเม่อีกครั้ง เเละโยนมันเข้าปาก

"เเม่หวานมาก"

"มันอร่อย"

เห็นว่าเด็กๆชอบ เสี่ยวซีจึงหยิบออกมาอีกสี่ห้าชิ้นยื่นให้กับพวกเขา ส่วนตนเองกินไปสองชิ้น เเละดื่มน้ำตาม

พอให้ไม่หิวมากนักสำหรับผู้ใหญ่ เเต่กลับเด็กพวกเขามีพลังมากหลังจากกินเเละดื่ม จึงเลือกจูงมือกันเดินเล่น

เสี่ยวซีถอนหายใจ น่าเสียดายที่ไม่มีร่มเงาพอให้บังเเดดให้เด็กๆนอนกลางวัน

"น้องสาว" เซียวฮั่นที่เห็นว่าน้องสาวกลับมาเเล้วจึงรีบเดินเข้ามาหา

"พี่ชาย มาตรงนี้" เสี่ยวซีดึงเเจนเขาให้นั่งลง ก่อนจะหยิบขนมปังเเละขวดน้ำออกจากภายในเสื้อ

"นี่ เจ้าเอามาจากไหน" เซียวฮั่นเห็นของเเปลกๆที่น้องสาวหยิบมาก็รู้สวึกเเปลกใจ

"พี่ชายนี่คือ น้ำกับขนมปัง พี่ชายเเติมพลังสักหน่อยเถอะ" เสี่ยววีบอก

"ไม่ เอาไว้ให้เด็กๆ กินเถอะ" เซียวฮั่นผลักมันกลับ

"พี่ชายข้ายังมีอีกเยอะ โปรดอย่าถามที่ถึงมี ข้าบอกได้เพียงว่าต่อจากนี้เราไม่ต้องกัลเวลเรื่องอาหารอีกต่อไป" เสี่ยวซียิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะจัดชิ้นขนมปังเข้าปากของเขา เซียวฮั่นงุนงง ทว่ารสหวานในปากทำให้เขาเคี้ยวขนมปังเเละกลืนลงคอไปในทันที

เมื่อกินขนมปังย่อมต้องอยากกินน้ำ เห็นว่าเสี่ยวซียังมีอีกขวด เขาจึงยกขึ้นดื่มพลางมองรอบๆ เห็นว่าไม่มีใครสังเกตุก็ถอนหายใจออกมา ไไม่ได้เอ่ยถามที่มาของสิ่งของเหล่านี้จากเสี่ยวซี

เสี่ยวซีโล่งใจที่พี่ชายไม่ซักถามใดๆ เพียงส่งขวดกลับมา เธอรับมันเเละซุกไว้ใต้กองหญ้าเเห้ง

ผ่านไปสักพักเด็กๆ ก็กลับมาพร้อมกับเหงื่อท่วม อากาศร้อนมาก เสี่ยวซีป้อนน้ำพวกเขาอีกครั้ง พลันนึกถึงเย่อ๋อง เธอขบคิดว่าควรจะให้ยากับเย่อ๋องยังไงดี