เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่ 12 โจมตีกลางดึก

บทที่ 12

"อาซี" เซียวฮั่นเดินมาพร้อมกับน้ำและแผ่นธัญพืชดำๆ แข็งๆ

"เอาสิ่งนั้นมาเก็บไว้ แล้วกินอันนี้" เซียวซีคว้าเอาไอ้ก้อนดำมา และส่งขนมปังไส้ครีมไปให้ จากนั้นโยนไว้ในเครื่องบิน

จนถึงกลางดึก ยุงโคตรจะเยอะ เซียวซีหยิบขวดยากันยุงออกมา เธอค้นเจอในกระเป๋าผู้โดยสารคนหนึ่ง จากนั้นเธอฉีกฉลากออก เหลือเพียงขวดน้ำใสๆ

"เด็กๆ พี่ชาย ทาทานี้ มันมาสามารถไล่ยุงได้" เซียวซีบีบขวดครีมสีขาวลงในมือฝ่าจากนั้นลูบมันไปทั่วทั้งแขนและขา เด็กน้องสองคนเห็นแบบนั้นรับขวดมาและทำเหมือนที่แม่ทำ

เซียวฮี่นเองก็ทำตามเช่นกัน แม้จะสงสัยถึงที่มา ทว่าเขาไม่ถาม เลือกที่จะไม่สนใจเช่นเดิม

และเป็นไปตามคาด เซียวฮั่นพบว่ายุงไม่เข้ามาใกล้พวกเขาเลย เขาหยิบขวดยากันยุงขึ้นมาดู มันช่างน่าอัศจรรย์ ได้ผลดีกว่าผงไล่แมลง แถมยังมีกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ด้วย

เซียวซีมองไปยังกองไฟและนักโทษรอบๆ ก่อนจะหยิบเอาผ้าผืนหนึ่งออกมา เธอวางมันไว้บนพื้น และอุ้มเด็กทั้งสองทับไว้ทันที

"เจ้าสองคนนอนได้แล้ว" เซียวซีเอ่ย เด็กสองคนเชื่อฟังมาก แปบเดียวก็หลับตาลงพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ

เพราะเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ไม่แปลกที่จะหลับ เซียวซีหาวออกมาวอดใหญ่ ในใจนึกอยากจะนอน ทว่าบรรยากาศไม่น่าไว้ใจสักนิดเดียว

เซียวฮั่นเองก็เหมือนกัน

"นายหญิงซี" เสียงลอยมา เซียวซีสะดุ้ง มองไปเห็นว่าเป็นพ่อบ้าน เขามองมาที่พวกเขาจากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ

"ข้าคิดว่ามีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ของทั้งสองท่านโปรดระมัดระวังตัว" พ่อบ้านเอ่ย แม้จะดูอ้วนและท่าทางเหมือนคนธรรมดา แต่พ่อบ้านจวนอ๋อง ยังเป็นคนธรรมดาได้เหรอ ย่อมไม่ใช่แน่นอน

เซียวซีหัวใจเต้นระรัว ฉากสังหารนองเลือดแบบในหนังกำลังเกิดขึ้นแล้วใช่ไหม่เนี่ย แม้จะมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ทว่ามันก็เหมือนกับการมองดูวิดิโอ ฉากของจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น ดูจะทำให้เธอหวาดกลัวกว่าเยอะ

เซียวอุ้มลูกน้องไว้ในอ้อมแขนทันที ส่วนเซียวฮั่นเขาหยิบเอาท่อนไม้บนพื้นมาถือไว้ ทั้งสองเคลื่อนไหวเงียบมาก จนโซ่ตรวจแขนและขาไม่ได้ส่งเสียงออกมา

ฟิ้ว

บางอย่างพุ่งมาจากยอดไม้ เป้าหมายไม่ใช่ใครนอกจากเย่อ๋องที่นอนอยู่บนเปลห้ามที่หามกันมาตั้งแต่ออกจากเมืองหลวง

ลูกธนู

พ่อบ้านกระโดดออกไป หยิบเอาฟืนปัดใส่ลูกธนูทันที

เซียวอ้าปากกว้าง เธอเป็นไม้ในมือพ่อบ้าน ปัดลุกธนูตกลงบนพื้น

"มือสังหาร !" เสียงร้องของลูกชายพ่อบ้านดังขึ้น นักโทษดีดตัวลุก ก่อนจะมีลูธนูนับไม้ถ้วนโจมตีมาจากบนต้นไม้รอบทิศทาง โดยมีกองไม้กองใหญ่เป็นจุดศูนย์กลาง

เกิดความวุ่นวายขึ้น หลายคนโดนลูกธนูยิง ส่วนฝั่งของสกุลเซียว มีบาดเจ็บไม่น้อย เหลือเพียงพวกที่ได้รับการฝึกฝนทักษะต่อสู้มาก่อน

เซียวอุ้มลุกน้อยไปหลบหลังต้นไม้ทันที เซียวฮั่นกระโดดหลบลูกธนูที่พุ่งมาอย่างว่องไว จากนั้นไปหลบยังต้นไม้อีกต้น

ทางด้านพ่อบ้าน พวกเขาเอาเย่อ๋องไปซ่อนไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ เหลือเพียงภรรยาที่หลบหลังต้นไม้ คนพวกนี้ลงมือไวมาก

"ฆ่าให้หมด" เสียงคำรามดังขึ้น จากนชุดสีดำปกปิดใบหน้าและร่างกาย เหลือไว้เพียงดวงตาพุ่งมาจากยอดไว้ ดาบในมือสะท้อนกับแสงจากกองไฟแวววาว

มีราวยี่สิบคน และยังเร็วมากด้วย คนของสกุลเซียว แม้บาดเจ็บ แต่ฝืนสังขารออกมาปกป้อง พวกเขาปะทะกับมือสังหารอย่างทะลักทุเล ก่อนจะโดนสวนกลับมา อาการบาดเจ็บยิ่งแย่ขึ้นไปอีก

ฝั่งพ่อบ้านกับลูกชาย พวกเขาต้านรับมือสังหารสิบคนที่โถมมาราวกับม้าคลั่ง

เซียวซีมองเห็นว่ามีคนตาย เป็นนักโทษ ร่างดวงตาเบิกโพล่งและล้มลงกับพื้น ภาพนี้น่ากลัวมาก จนเธอแทบหมดสติ

"ฆ่า" หนึ่งในนั้นพุ่งมายังจุดที่เซียวซีอยู่ ดาบในมือแทงมาว่องไวมาก

"กรี๊ดดดดด" เซียวซีผู้มาก่อนโลกในอีกหลายพันปีข้างหน้า ไหนเลยเคยเจอแบบนี้ เธอร้องเสียงหลง กอดลูกน้อยไว้แล้วฉากล้มไปด้านข้าง

ปัก

ดาบทะลุเปลือกแทงแทงใส่จุดที่เคยอยู่ทันที