เกิดใหม่: กลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

บทที่ 11 พักในป่า

บทที่ 11

หลายวันผ่านไป

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทุกคนยังไม่ลดความระมัดระวังลงเลยแม้แต่นิดเดียว

อากาศร้อนมาก เซียวซีรู้สึกเหมือนจะเป็นลมแดด โชคดีที่ไม่นานก็ถึงจุดพัก ทว่าแผ่นดินโล่งๆนี้ มีที่ไหนให้หลบแดด ทุกคนต่างต่อแถวรับน้ำคนละชาม

เซียวซียืนหันหลังให้กลุ่มคนหยิบขวดน้ำออกมาห้องโดยสาร ป้อนลูกๆทันที พอดื่มน้ำเย็นๆ เข้าไปสองพี่น้องสดใสขึ้นมา เซียวซีไม่กล้าให้เด็กกินเยอะ เดี๋ยวจะปวดท้อง

พอตนเองดื่มส่งอีกขวดให้กับพี่ชาย เซียวฮั่นรับมันมาและดื่ม น้ำจากน้องสาวเย็นมาก ขณะที่ขวดน้ำที่ส่งให้กับพ่อบ้านของเย่อ๋องเป็นน้ำธรรมดาที่ไม่เย็น

เซียวฮั่นเดินไปหยิบเอาน้ำมากแจกจ่ายเพื่อไม่ใครสงสัย

ระยะเวลาในการพักไม่มากนัก เพราะทุกคนอยากจะเดินทางต่อเหมือนกัน เนื่องจากไม่มีที่หลบแดด

ดวงอาทิตย์ตล้อยต่ำลง ราวบ่าย ก็มาถึงยังป่าแห่งหนึ่ง

ผู้คุมต่างตะโกนและตีฆ้องส่งสัญญาณให้หยุดและพักผ่อน

ผู้คุ้มสั่งให้ลูกน้องกับนักโทษบางส่วนไปเก็บฟื้น เซียวซีเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เดิมทีจะเป็นเซียวฮั่น ทว่าเซียวซีต้องการสำรวจป่าเพื่อหาอาหาร เพราะการเอาออกมาจากห้องโดยสาร คงเป็นเรื่องแปลกๆ

เซียวซีเดินอยู่ไม่ไกล เธอกิ่งไม้เล็กๆ มากองไว้รวมกัน สายตามองไปตามพื้นหญ้า ก่อนจะเปล่งประกายขึ้นมา

บนพื้นมีบางอย่างที่กินได้ อย่างผักโขม มองไปตามต้นไม้ ก็มีเครือตำลึงอยู่พันรอบๆ ลำต้นข้างล่าง มองไปอีกทางพบเจอผักป่าที่คุ้นเคย ต้องบอกว่าโชคดีที่เธอเคยอาศัยอยู่ในชนบทอยู่สองสามปี ไม่งั้นคงไม่มีทางรู้แน่ๆ ว่าพืชพวกนี้รับประทานได้

ป่าคือแหล่งอาหารที่ไม่มีสิ้นสุด นี่คือความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากเกิดภัยธรรมชาติ

เซียวซีก้มลงเก็บผักป่าที่สภาพดูดี คิดถึงจำนวนคนก็เก็บไปเยอะหน่อย

หลานวันกินแต่ขนมปังกับนม เซียวซีรู้สึกว่าจะขับถ่ายยากไปหน่อย การได้กินผักย่อมเป็นเรื่องดี

ทว่าไม่มีอะไรใส่ได้เลย เซียวซึนึกถึงพื้นที่ห้องโดยสาร สิ่งของทุกอย่างจะรีเซ็ตใหม่ทุกวัน สิ่งของที่เอาเข้าไปข้างในจะยังอยู่ไหม

เสียง ครืนๆ ดังขึ้นในหู เซียวซีสัมผัสได้ว่าห้องโดยสารกำลังตอบสนองต่อคำถามของเธอ ก่อนจะมีบางอย่างผุดขึ้นมา ในสมอง คล้ายกับข้อมูลที่ส่งมาจากบางอย่าง

สิ่งของที่มาจากด้านนอก และถูกเก็บไว้ในห้องโดยสารจะมีหายไปเมื่อเกิดการรีเซ็ตประจำวัน ขณะเดียวกัน สภาพของมันจะยังคงเหมือนตอนที่เอาใส่ไว้ ราวกับเวลาถูกหยุดไว้

เซียวซียิ้มออกมาอย่างพอใจ เธอจึงรวบรวมผักป่าอารมณ์ดี ขณะเดียวกันก็เก็บฟืนแห้งๆ มากองไว้รวมกันไว้ ไม่รู้ว่าคิดอะไร เธอจึงเก็บฟืนบางส่วนเข้าไว้ในห้องโดยสาร จากนั้นตระเวนเก็บผักป่าต่อ

โซ่ตรวนที่แขนและขา ส่งเสียงดัง ครู่ใหญ่ เซียวซีรู้สึกเจ็บก็ข้อมือและข้อเท้า ตรวนมันบาดจนทำให้เกิดแผล เซียวซีจึงหยุด เก็บทุกอย่างที่ควรเก็บ จากนั้นหอมเอาฟืนแห้งกองหนึ่งเดินทางกลับ

โชคดีที่เซียวซีเดินไม่ห่างจากกลุ่มมากนัก ทำให้กลับมาอย่างรวดเร็ว

หลังวางฟืนกองไว้ ลูกๆทั้งสองก็วิ่งเข้ามาหาเธอทันที

"แม่ คิดถึงแม่!"

"แม่เหนื่อยรึเปล่า"

สองพี่น้องแย่งกันพูด เซียวซีก้มลงอุ้มพวกเขากลับไปยังกลุ่มของเธอ

น่าเสียดายไม่มี อุปกรณ์ทำอาหาร ทำให้ผักป่าที่เก็บมา ไม่ได้ถูกนำมากิน แน่นอนเซียวซีไม่ยอมแพ เธอเข้าไปสำรวจในห้องโดยสาร ว่ามีอะไรใช้ทำอาหารไหม แม้ปกติบเครื่องคงไม่มีการอนุญาติจุดไฟก็เถอะ แต่ที่นี่มันเที่ยวบินพิเศษ เที่ยวรอบโลก ราคาหลายล้าน ดังนั้นมันต้องมีละนะ

กลางคืนมาถึง เมื่อเข้าป่า สิ่งแรกที่ เจอ ไม่ใช่สัตว์ป่า หากแต่เป็นยุงที่ชุกชุม หลังจากกินอาหารรองท้องไป เซียวซึถึงกับเข้าไปห้องโดยสารเพื่อหายาทากันยุงโดยเฉพาะ

ในไม้หาม ร่างของเย่อ๋องที่นอนนิ่ง นิ้วมือของเขาพลันขยับไปมาโดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตุ ริมฝีปากขมุบขยิบราวกับเอ่ยบางสิ่ง