ศึกแรกในห้องประชุม
1116 Words
เสียงนาฬิกาในห้องประชุมเดินอย่างสม่ำเสมอ แต่หัวใจของ พริม กลับเต้นเร็วเกินกว่าจังหวะปกติ เธอยังตั้งสติไม่ทันกับเรื่องที่ว่าคนที่ชนเธอเมื่อครู่นี้คนที่เธอเพิ่งเถียงกลับไปแบบไม่คิดชีวิตดันเป็นถึง ลูกชาย CEO ของบริษัทที่เธอใฝ่ฝันอยากเข้ามาฝึกงาน
เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ในขณะที่ คีย์ นั่งเอนหลังสบาย ๆ ราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนไปนั่งกินกาแฟวันว่าง มากกว่ามาฝึกงานเสียอีก
หัวหน้าฝ่ายเริ่มประชุม แนะนำโครงสร้างงานที่พวกเขาต้องดูแลในช่วงสามเดือน พร้อมมอบหมายโปรเจกต์แรกทันทีการทำแคมเปญออนไลน์เปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่
“และเพื่อให้ทุกคนได้ลองทำงานร่วมกัน…” หัวหน้าหญิงวัยกลางคนยิ้ม “เราจะจับคู่ฝึกงานเป็นทีมละสองคนค่ะ”
พริมสูดหายใจลึก เธอหวังเต็มหัวใจว่า
อย่าให้เป็นเขา… อย่าให้เป็นเขา…
“คนแรก… คุณพริมากับคุณคีย์ค่ะ”
เธอหลับตาปี๋เหมือนฟ้าผ่าลงตรงหน้า
คีย์หันมามองช้า ๆ ราวกับรู้อยู่แล้ว เขายิ้มที่ไม่ถึงตา เป็นยิ้มแบบคนที่เตรียมจะกวนประสาทใครสักคนให้เดือดได้ง่าย ๆ
“ฝากตัวด้วยนะครับ… พริม” เขาเน้นชื่อเธอเหมือนตั้งใจให้กวนที่สุด
พริมแทบอยากเอาแฟ้มฟาดหัวใครสักคน
ทำไมโชคชะตาต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้!
หลังประชุม พริมเก็บของลงแฟ้มด้วยความเงียบ แม้แต่เสียงปิดปากปากกาเธอยังพยายามทำเบา ๆ เพราะไม่อยากหันไปเห็นหน้าคนข้าง ๆ แต่โชคร้ายที่คีย์ยืนรออยู่ด้านหน้าเหมือนจงใจขวางทาง
“จะรีบหนีไปไหนครับ เราต้องคุยงานกันไม่ใช่เหรอ?”
“ใครหนี? ฉันแค่…จะไปเอาน้ำ” พริมตอบทั้งที่มือยังสั่น
คีย์ยักคิ้ว “ผมไปด้วย”
“ไม่ต้อง!”
แต่เขาก็เดินตามมาอยู่ดีด้วยท่าทีสบาย ๆ เหมือนเดินเล่นในสวน
พริมเริ่มอารมณ์ขึ้น
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ? จะเดินตามฉันไปทุกที่เลยหรือไง?”
“ก็ต้องทำงานกับคุณไงครับ ถ้าไม่ตามแล้วจะคุยงานยังไง?”
น้ำเสียงที่ใช้ราบเรียบเหมือนคำพูดทั่วไป แต่ทำเอาพริมพูดไม่ออก เพราะมันฟังดูมีเหตุผล… แบบน่าหมั่นไส้สุด ๆ
พอถึงมุมเครื่องกดน้ำ พริมก็พยายามตั้งสติ
เธอต้องทำงานที่นี่ให้ดี เพราะอีกไม่กี่เดือนก็ต้องส่งรายงานฝึกงานให้มหาวิทยาลัย และที่สำคัญนี่คือบริษัทที่เธออยากสมัครจริงหลังเรียนจบ
เธอหันกลับมาเผชิญหน้าเขา
“โอเคค่ะ เราเป็นทีมเดียวกัน เราต้องทำงานร่วมกัน ฉันจะไม่ทะเลาะกับคุณ”
พริมพยายามยิ้มอย่างเป็นทางการที่สุด
“ขอแค่คุณ…อย่ากวนประสาทฉันก็พอ”
คีย์มองหน้าเธอนิ่ง ๆ ก่อนตอบ
“ผมไม่กวน ถ้าคุณไม่เริ่ม”
พริมแทบสำลักน้ำตัวเอง
มันจะต่างจากเมื่อเช้าตรงไหน!?
หลังจากกลับไปที่โต๊ะทำงานของฝ่ายการตลาด ทั้งคู่เริ่มอ่านข้อมูลโปรเจกต์ พริมนั่งก้มหน้าตั้งใจอ่าน ส่วนคีย์กลับนั่งไขว่ห้างเอนพิงพนักเก้าอี้เหมือนพนักงานระดับผู้บริหาร
พริมแอบเหลือบมองแล้วขมวดคิ้ว
“คุณจะไม่อ่านงานเหรอคะ?”
“อ่านอยู่ครับ”
เขาชี้ไปที่แท็บเล็ตตรงหน้าที่เปิดเพียงหน้าหนึ่ง
พร้อมหน้าจอที่โชว์เวลาผ่านไปแค่ 2 นาที
“แบบนั้นเขาไม่เรียกว่าอ่านนะคะ เขาเรียกว่าดูผ่าน ๆ”
คีย์ยิ้ม “ก็แค่ข้อมูลเบื้องต้นเอง ไม่ต้องรีบทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้”
พริมสูดลมหายใจลึก
โอเค…ต้องใจเย็น…
แต่หัวใจของเธอไม่ยอมเชื่อฟัง
“นี่คือโปรเจกต์แรกนะคะ ฉันอยากทำให้ออกมาดีที่สุด ถ้าคุณไม่จริงจัง ฉันจะทำเองหมดก็ได้ค่ะ!”
คีย์ยกคิ้ว เงยหน้ามามองเต็ม ๆ
“ใครบอกว่าผมจะไม่จริงจัง?”
“ก็ท่าทางคุณไงคะ! นั่งเอนตัวไม่อ่านอะไรเลย”
“พริม” คีย์พูดช้า ๆ “การอ่านเอกสารไม่ได้วัดว่าทำงานดีหรือไม่ดี”
“ก็…”
“แต่ความตั้งใจของคุณ ผมนับถือจริงนะ”
คีย์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่าตกใจ
“ผมเองก็อยากทำโปรเจกต์นี้ให้ดีเหมือนกัน”
พริมชะงัก เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้น
“เพราะฉะนั้น…”
คีย์วางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะแล้วขยับตัวลุกขึ้น
“เรามาคุยกันตรง ๆ ดีกว่า ว่าในทีมนี้ ใครถนัดอะไรบ้าง?”
คำพูดนั้นทำให้พริมเหม่อไปครู่หนึ่ง
เธอไม่คุ้นเคยกับเวอร์ชันจริงจังของเขาเลย มันต่างกับตอนกวน ๆ ก่อนหน้านี้ ราวกับเป็นคนละคน
พริมตัดสินใจวางเข็มทิศอารมณ์ของตัวเองใหม่
“โอเคค่ะ งั้น…ฉันถนัดงานรีเสิร์ช หาข้อมูลลูกค้า และเขียนคอนเทนต์”
คีย์พยักหน้า
“ผมถนัดวางแผนภาพรวม และทำพรีเซนต์”
พริมมีสีหน้าประหลาดใจ
“คุณทำพรีเซนต์ได้ด้วยเหรอคะ?”
“ทำไมครับ? ผมดูไม่เหมือนคนทำพรีเซนต์เหรอ?”
เธอเผลอพูดความจริงออกไป
“ก็ดูไม่น่าอ่านเอกสารจบน่ะค่ะ…”
คีย์หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
เป็นครั้งแรกที่พริมเห็นเขาหัวเราะที่ไม่ใช่แบบยิ้มมุมปากกวน ๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะจริง ๆ
แล้วเขาก็พูดว่า
“ยังไงวันนี้คุณก็ได้เห็นเองแหละว่า ผมเวิร์คแค่ไหน”
พริมหน้าแดงแบบไม่ตั้งใจ ก่อนรีบทำเสียงเข้ม
“งั้นก็ช่วยทำให้มันเวิร์คจริง ๆ ด้วยนะคะ ไม่ใช่พูดเฉย ๆ”
คีย์พยักหน้า “แน่นอนครับ คู่กัดของผม”
คำว่า คู่กัด ทำพริมสะดุ้ง
“ใครคู่กัดกับคุณ!?”
“ก็คุณไง”
เขายักไหล่ “ตั้งแต่เช้าก็เห็นชัดแล้วไม่ใช่เหรอ?”
พริมกำแฟ้มแน่น
โอ๊ย…ผู้ชายคนนี้มันกวนทุกโมเลกุลจริง ๆ!
แต่ก่อนเธอจะตอบกลับ หัวหน้าฝ่ายก็เดินเข้ามาพอดี
“ทั้งสองคนคะ ตอนบ่ายช่วยตามขึ้นไปหาฉันที่ชั้นผู้บริหารหน่อยนะคะ คุณคีย์อยากให้แนะนำทีมบริหารให้รู้จัก ส่วนคุณพริม…ช่วยเป็นผู้ติดตามด้วยค่ะ”
พริมแทบอ้าปากค้าง
ไปชั้นผู้บริหาร? ไปเจอผู้บริหารระดับสูง?
เธอแค่เด็กฝึกงานนะ!
คีย์ยิ้มอย่างพอใจ
“เห็นมั้ยครับ…วันนี้เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”
พริมอยากจะร้องไห้และกรี๊ดในเวลาเดียวกัน
- Writer
