ตอนที่ 8 : ติดอยู่ด้วยกันจนต้องเผชิญหน้า

1271 Words

หลังจากวันที่พริมถูกเพื่อนพนักงานฝ่ายการตลาดชายหนุ่มอัธยาศัยดีเข้ามาใกล้ชิดมากขึ้นจนคีย์เริ่มหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด พริมก็พยายามหลีกเลี่ยงคีย์ให้มากที่สุด เธอไม่อยากให้ตัวเองหวั่นไหว และไม่อยากเจ็บแบบเดิมอีก แต่โชคชะตาเหมือนตั้งใจแกล้ง เพราะวันนี้บริษัทจัดกิจกรรมตรวจสต๊อกประจำเดือนที่คลังสินค้า และหัวหน้าเรียกชื่อขึ้นมาว่า “คีย์ พริม ไปดูสต๊อกโซน C ด้วยกันนะคะ” ทั้งห้องเงียบกริบ พริมเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ส่วนคีย์ที่นั่งอีกมุมก็ชะงักไปวูบหนึ่ง หัวหน้าถามย้ำ “มีปัญหาไหมทั้งคู่?” คีย์ตอบสั้นๆไม่แสดงอารมณ์ “ไม่มีครับ” พริมก็จำใจตอบ “ไม่มีค่ะ” แต่ในใจทั้งสองพูดย้อนกลับเป็นร้อยประโยค ทำไมต้องเป็นฉันอีก จะให้ต้องไปอยู่กับเขาจริง ๆ เหรอ คลังสินค้า บรรยากาศอึดอัด คลังสินค้าของบริษัทกว้างใหญ่และอากาศค่อนข้างอบอ้าว เสียงเครื่องปรับอากาศเก่า ๆ ดังหึ่งเป็นจังหวะ แต่ความเงียบระหว่างทั้งคู่กลับดังยิ่งกว่า คีย์เดินนำหน้า พริมเดินตาม ไม่มีใครพูดแม้แต่คำเดียว จนคีย์เอ่ยขึ้นก่อน เสียงนิ่งแต่แฝงความกระด้างเล็ก ๆ “คุณจะเดินให้ห่างผมประมาณสองเมตรทุกครั้งไปเลยหรือ?” พริมสะดุ้ง ไม่คิดว่าเขาจะรู้ตัว “ฉันแค่ไม่อยากเกะกะคุณค่ะ” “หรือว่าเพราะคนที่ชื่อชิณนั่น?” พริมชะงัก คีย์เองก็หยุดเดิน หันกลับมามองเธอตรง ๆ “ฉันไม่เข้าใจค่ะ” พริมตอบเสียงเรียบ คีย์ขมวดคิ้ว “คุณเข้าใจดี” “ไม่ค่ะ ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคุณหมายถึงอะไร” เขามองหน้าเธอเหมือนกำลังโกรธ… แต่ลึก ๆ เหมือนเจ็บมากกว่า “ก็คุณดูสนิทกับเขามากนี่” คีย์หลบตานิดหนึ่ง ราวกับรู้ว่าคำพูดตัวเองไม่มีเหตุผล “จนผมคิดว่าคุณไม่อยากทำงานกับผมแล้ว” พริมเงียบ ก่อนตอบช้า ๆ “คุณก็ไม่อยากคุยกับฉันไม่ใช่เหรอคะ?” คำตอบนั้นทำเอาคีย์ชะงัก เหมือนโดนแทงกลับตรงจุด คีย์กำลังจะตอบ แต่ ตุ้บ! เสียงบางอย่างตกลงมาจากชั้นบนของชั้นเก็บสินค้า แล้วไฟในคลัง… ก็ดับสนิท เงียบกริบ มืดสนิท พริมอุทาน “วะไฟดับเหรอคะ!?” คีย์รีบเข้าใกล้เธอ “อย่าเดินนะ เดี๋ยวเหยียบของล้ม” ในความมืด พริมสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ ๆ จับข้อมือเธอไว้แน่นเพื่อพาไปยังพื้นที่โล่ง หัวใจเต้นแรงไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือเพราะเขา และแล้วเสียงประกาศก็ดังขึ้นจากลำโพงเก่า ๆ “ขออภัยค่ะ ระบบไฟขัดข้อง คลังโซน C จะถูกล็อกอัตโนมัติประมาณ 2 ชั่วโมง โปรดรอเจ้าหน้าที่ไปเปิดให้ค่ะ” ประตูทางเข้าดังเสียงล็อก กึก หมดทางออกทันที พริมเบิกตา “สองชั่วโมงเหรอคะ!?” คีย์พยายามตั้งสติ “ใจเย็น เดี๋ยวก็มีคนมาเปิด” “แต่มันมืดขนาดนี้…แล้วอากาศก็ร้อน…” คีย์หายใจเข้าลึก พยายามปกปิดความเป็นห่วงที่เด่นชัดเกินไป “ผมอยู่ตรงนี้ คุณไม่เป็นอะไรหรอก” เขาพาเธอไปนั่งตรงกล่องกระดาษใบใหญ่ ใช้ไฟจากมือถือส่องให้เกิดแสงสลัว ๆ หลังจากนั้นความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ความเงียบของคนเกลียดกัน มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่ได้พูด บทสนทนาที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ พริมพยายามมองไปทางอื่น แต่แสงไฟจากมือถือทำให้ใบหน้าของเขาชัดเจนกว่าปกติ เธอพูดออกมาเสียงเบา “คุณโกรธฉันมากเหรอคะ?” คีย์เงยหน้า เหมือนเขาไม่คิดว่าเธอจะถามตรง ๆ “ผมไม่ได้โกรธคุณ” “แล้วทำไมถึงไม่คุยกับฉันเลยล่ะคะ?” คีย์ก้มมองมือของตัวเอง กำแน่นจนเห็นเส้นเลือด “เพราะผมไม่กล้าคุยต่างหาก” พริมไม่เชื่อหูตัวเอง “คีย์…คุณพูดว่าอะไรนะคะ?” เขาสูดลมหายใจ พูดเสียงเคร่ง “ผมกลัวว่าถ้าคุยกับคุณมากไปผมจะหลุดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา” “อะไรที่ไม่ควรพูด?” คีย์เงียบ นิ่ง แต่แววตาบอกชัดว่าเขากำลังสู้กับความรู้สึกบางอย่างในตัวเอง พริมพยายามถามต่อ “หรือเพราะฉันสนิทกับคนอื่น?” คีย์เงยหน้าขึ้นทันที “ผมหึง” คำที่ทำให้พริมใจเต้นจนแทบหยุด “ผมหึงจนทำตัวผิด ๆ ไปหมด” เขาเอามือกุมหน้าผาก “ผมหงุดหงิดที่เห็นคุณยิ้มให้เขา หงุดหงิดเวลาที่เขาเดินมาหาคุณ ผมไม่ชอบเลยที่คุณไม่มองผมอีกแล้ว” พริมอึ้งจนพูดไม่ออก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “แล้วคุณคิดว่าฉันรู้สึกยังไงตอนคุณไม่พูดกับฉัน?” เธอถามเสียงสั่น “คุณทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน คุณตัดงานฉันออกโดยไม่บอก แล้วปล่อยให้คนอื่นเข้าใจผิด” “ผมรู้” คีย์รีบพูด “ผมผิด ผมควรอธิบาย ผมควรพูดกับคุณตั้งแต่วันนั้น…” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนสารภาพเสียงเบา “ผมแค่กลัวว่าถ้าผมเข้าใกล้คุณผมจะเผลอรู้สึกมากกว่านี้” พริมขยับตัวเล็กน้อย ใจสั่นจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน “คุณไม่ควรรู้สึกแบบนั้น” เธอพูดเบา ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เขารู้สึก แต่เพราะไม่รู้จะรับมือความรู้สึกของตัวเองยังไง คีย์มองเธอ สายตาคมเข้มในแสงสลัวนั่นเหมือนอ่านความคิดเธอออก “คำว่าไม่ควรไม่เคยหยุดความรู้สึกใครได้หรอกพริม” เธอกลืนน้ำลาย มืออุ่น ๆ ของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้เธอโดยไม่รู้ตัว จนเธอขยับถอยเล็กน้อย คีย์ยิ้มบาง ๆ เศร้าปนขัดใจ “เห็นไหม คุณก็หนีผมตลอด” “ฉันไม่ได้หนี” “คุณหนี” เขาพูดต่อนุ่ม ๆ แต่ตรงไปตรงมา “เพราะคุณเองก็รู้สึกบางอย่างเหมือนกัน” พริมเงียบ ไม่ยืนยัน ไม่ปฏิเสธ แต่ความเงียบของเธอบอกทุกอย่างแทน ประตูที่ยังไม่เปิด และความรู้สึกที่เปิดไปแล้ว หลังจากนั้นทั้งคู่เงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความเงียบที่อบอุ่นอย่างประหลาด คีย์ถามเสียงเบา “คุณกลัวผมไหม?” “ไม่ค่ะ” “งั้นคุณกลัวความรู้สึกของคุณเองหรือเปล่า?” พริมเบือนหน้าหนี เธอไม่รู้คำตอบ หรืออาจจะรู้แต่ไม่กล้าบอก คีย์มองเธอนาน ก่อนเอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวเธอหายไป “ไม่เป็นไรผมจะรอให้คุณพร้อม” หัวใจพริมเต้นแรงจนเจ็บ ในความมืด ในพื้นที่ที่มีแค่เขาและเธอ มันไม่มีทางซ่อนความรู้สึกได้อีกแล้ว สักพัก ประตูก็ถูกปลดล็อก แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามา พริมลุกขึ้นจะเดินออก แต่คีย์คว้าข้อมือเธอไว้แผ่วเบา “เดี๋ยวสิพริม” เธอหันกลับไป เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอ่อนโยน อ่อนล้า และจริงใจอย่างหมดเปลือก “เรายังไม่ได้คุยให้จบ” พริมกลั้นใจตอบ “ตอนนี้ไม่ค่ะ” คีย์ไม่ดึง ไม่เร่ง เพียงปล่อยมือเธอออกช้า ๆ แต่ก่อนปล่อย เขาพูดประโยคที่ทำให้หัวใจเธอเต้นสะดุดอีกครั้ง “งั้นไว้คุณพร้อมเมื่อไหร่พูดกับผมก่อนนะ” พริมไม่ตอบ เพียงเดินออกไป ทิ้งเขาไว้ในคลังที่ยังมืดครึ่งหนึ่ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more