คนใหม่ที่ทำให้บางคนควบคุมตัวเองไม่ได้

909 Words

เช้าวันถัดมา บรรยากาศในออฟฟิศแปลกประหลาด เหมือนอากาศถูกบีบให้หนักขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล พริมเดินเข้าไปด้วยหัวใจที่ยังคงบอบช้ำจากเรื่องเมื่อวาน แต่วันนี้ เธอพยายามยืดตัวให้ตรง รวบทุกเศษความเข้มแข็งที่ยังเหลืออยู่ เธอบอกตัวเองว่า อย่าไปสนเขา อย่าไปคิดเรื่องเขาอีก แต่โลกมักเล่นตลกเสมอ… คนใหม่ปรากฏตัว พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ออฟฟิศสว่างขึ้น “ขอโทษนะครับ… ที่นี่ฝ่ายการตลาดไหม?” เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้น พริมหันไป แล้วความวุ่นวายในหัวก็ชะงักทันที ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า สูง สุภาพ แต่งตัวสะอาดตาราวกับหลุดมาจากคอลัมน์แฟชั่น รอยยิ้มของเขานุ่มจนทำให้ใจที่เหนื่อยล้าของพริมเผลออ่อนลงนิด ๆ “ใช่ค่ะ” พริมตอบ “คุณมีธุระอะไรหรือคะ?” เขายกแฟ้มขึ้นเล็กน้อย “ผมเพิ่งถูกย้ายมาจากสำนักงานใหญ่ครับ ชื่อเซน หัวหน้าบอกให้มาติดต่อคุณพริมเป็นคนแรก” พริมชะงัก เขารู้ชื่อเธอได้ยังไง…? เซนยิ้มแบบไม่รีบไม่ร้อน “ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ คุณพริม ได้ยินชื่อคุณมาตั้งแต่ก่อนย้ายมาแล้ว” คำทักทายธรรมดา แต่เหมือนโลกตั้งใจจะให้มันไม่ธรรมดาเลยสักนิด คีย์ ผู้ที่ไม่ควรได้ยิน แต่กลับได้ยินทั้งหมด คีย์เดินเข้ามาพอดีกับจังหวะนั้น เขาหยุด เหมือนร่างตัวเองไม่รับคำสั่ง ภาพตรงหน้า —พริมยืนคุยกับผู้ชายแปลกหน้า —เขาหล่อ —เขายิ้มให้เธอ —และเธอก็ยิ้มตอบ แม้จะเป็นเพียงรอยยิ้มสุภาพ บางอย่างในอกของคีย์กระเพื่อม เหมือนเชือกที่ถูกดึงแรง ๆ จนเกือบขาด เขาไม่ได้ตั้งใจจะแสดงความคิดเห็น แต่ใบหน้ากลับเย็นลงโดยอัตโนมัติ ดวงตาหรี่ลงเหมือนเงาคลืบเข้ามาปิดท้องฟ้า เขาไม่ได้เดินเข้าไป แต่ยืนมองจากระยะไม่ไกล นาน…เกินกว่าที่ควร เซนขอให้พริมพา Tour “ถ้าไม่รบกวน พริมพอมีเวลาพาผมเดินดูรอบ ๆ ไหมครับ?” เซนถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ พริมลังเล แต่เซนดูจริงใจพอที่เธอไม่อยากปฏิเสธ และการเดินออกไปนอกแผนกตอนนี้…มันช่วยให้เธอหลบสายตาบางคู่ได้ด้วย “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปดูส่วนต่าง ๆ” เซนยิ้ม “ขอบคุณครับ ผมดีใจที่ได้ทำงานกับคุณจริง ๆ” และในวินาทีนั้นคีย์เดินเข้ามาในห้องพอดี ประตูปิดดัง “ปึง” แม้เขาไม่ได้ตั้งใจจะปิดแรง แต่คนรอบข้างยังสะดุ้ง ส่วนพริม…แอบสะดุ้งในใจ เขาได้ยินใช่ไหม? คีย์ ความเงียบที่เสียดแทงยิ่งกว่าเสียงตะโกน ตลอดทั้งวัน คีย์ไม่สนใจเธอเลย ไม่แม้แต่จะมอง แต่ทุกครั้งที่พริมเงยหน้าจากงาน เธอกลับรู้สึกได้ถึงสายตาบางอย่างแอบมองมาจากด้านข้าง สายตาที่เก็บอารมณ์ไว้จนหนาวเย็น เหมือนพายุที่เริ่มก่อตัวเงียบ ๆ กลางทะเล พริมพยายามไม่สนใจ แต่ช่วงบ่าย หัวหน้าประกาศว่า… “พริม เซนจะมาช่วยงานโปรเจกต์นี้ด้วยนะ ถ้ามีอะไรให้แบ่งงานหรือประชุม แยกกันจัดการได้เลย” คีย์ยกสายตาขึ้น ช้า…แต่แรง เหมือนมีแรงกดดันมองทะลุกำแพงมาถึงเธอ ตอนเย็น พริมอธิบายงานบางส่วนให้เซนฟัง เขายืนใกล้ไปนิดหนึ่ง แต่เป็นระยะที่สุภาพปกติสำหรับการทำงาน เธอไม่ทันคิดอะไร จนกระทั่ง… “พริมครับ ผมว่าตรงนี้ถ้าแก้แบบนี้อาจจะง่ายขึ้น” เซนก้มลงดูเอกสารข้างเธอ ไหล่เขาแตะกับแขนเธอแผ่ว ๆ พริมตกใจนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะเขาแตะ แต่เพราะเงาหนึ่งทอดยาวมาจากด้านหลัง คีย์ยืนอยู่ มองนิ่ง ไม่มีคำพูด ไม่มีสีหน้า แต่ดวงตาเขา…เข้มจนแทบแผดเผากระดาษในมือเธอได้ บรรยากาศเหมือนอากาศถูกแช่แข็งทันที เซนเงยหน้าขึ้น “อ้าว คุณคีย์ใช่ไหมครับ? ผมเซน…” “ผมรู้” คีย์พูดตัด น้ำเสียงทื่อจนคม เซนยิ้มเก้อ ๆ แต่คีย์ไม่ได้สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว สายตาของเขาจับอยู่ที่พริมตลอด นิ่ง ลึก และเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ทั้งสองคนงงไปครู่หนึ่ง “ประชุมของโปรเจกต์…หลังนี้ พริมอยู่กับผม” พริมชะงัก “แต่หัวหน้าบอกว่า” คีย์พูดทับทันที “ผมจะจัดการเอง” แล้วเขาก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งแรงกดดันหนาแน่นไว้กลางอากาศ เหมือนเสียงฟ้าร้องที่ยังไม่ตกฟ้า แต่ทำให้ใจสั่นได้อยู่ดี ค่ำวันนั้น พริมเดินออกจากตึกพร้อมเซน จังหวะที่หัวเราะให้เรื่องที่เซนเล่าขำ ๆ รถคันหนึ่งค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ด้านหลัง คีย์นั่งอยู่ในรถ มองทั้งคู่ผ่านกระจก คิ้วขมวดเล็กน้อย มือที่จับพวงมาลัยเกร็งแน่นจนเส้นเลือดขึ้น เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ภาพพริมกับผู้ชายคนอื่นทำให้เขาหงุดหงิดจนควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องยิ้มให้เขาแบบนั้น? เมื่อวานยังร้องไห้เพราะผมอยู่เลย… เขามองอีกครั้ง แล้วถอนหายใจแรง ก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more