เฉินลี่หลินมองภาพสตรีที่ตนวาด พลันคิดถึงใบหน้าโหยวซานซุนเมื่อตอนกลางวัน “สตรีผู้นี้อยู่ในจวนสกุลโหยวแน่ๆ นางเป็นสาวใช้รึ” ที่ถามเช่นนี้เพราะนางมิได้อยู่ในเหตุการณ์ยกน้ำชาเฉกเช่นเจ้าของร่างเดิม ทางด้านเสี่ยวจวงเองก็คงคิดว่าตัวนางหลงลืมทุกอย่างไปเสียสิ้น จึงตอบกลับมาว่า
“นางมิได้สวมชุดของสาวใช้ เรื่องนี้บ่าวมั่นใจมากเจ้าค่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าไปหาบ่าวชายมาสักคนสิ ข้าจะใช้งานสักหน่อย เอาคนฉลาดๆ นะ”
“ได้เจ้าค่ะ” เสี่ยวจวงรีบไปตามบ่าวชายชื่อว่าอาชู อายุประมาณสิบเจ็ดหนาว ใบหน้ายิ้มแย้มดูไม่มีพิษภัย ซึ่งคุณหนูของนางดูถูกใจอย่างมากและคำสั่งใหม่คือให้อาชูไปคอยเฝ้าอยู่แถวๆ หน้าจวนสกุลโหยวพร้อมกับจับตาดูสตรีในภาพวาด เมื่อพบตัวแล้วให้ไปสืบดูว่านางอยู่ตำแหน่งใดในจวนนั้น ที่สำคัญคืออย่าให้ผู้ใดจับได้
“วันพรุ่งนี้เจ้าไปจัดการได้เลยนะอาชู” เฉินลี่หลินสั่ง ก่อนจะให้บ่าวชายกลับไปพักผ่อน “เจ้าออกไปเถิดเสี่
