ย้อนยุคครั้งนี้ ข้ามีหน้าที่จับคนร้าย

ภาพติดวิญญาณ 2

จวนพระราชทาน (เลขาโหยวซานซุน)

เสียงกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับเจ้าของจวนอย่างโหยวซานซุนต้องละสายตาจากการประคบผิวแก้มของหวังซินเจียในทันที หากไม่นับเรื่องของคุณหนูสกุลหวังและสาวใช้ที่อยู่ช่วยทำแผลในห้องนี้ ยังมีคุณหนูสกุลเฉินกับสาวใช้ของนางอยู่มิใช่รึ ‘สตรีที่มีแต่เรื่องยุ่งนั้นทำสิ่งใดอีก!’ “อาจง ไปกับข้า” ร่างแกร่งลุกขึ้นแล้วก้าวออกไปจากห้องอุปกรณ์ มุ่งตรงไปยังจุดที่มีเสียงกรีดร้อง เนื่องจากจวนหลังนี้เป็นจวนที่เขาเพิ่งได้รับพระราชทานมาจากฮ่องเต้โจวเหวินซวนไม่ถึงเดือน ทุกสิ่งทุกอย่างในจวนจึงไม่เข้าที่เข้าทาง บ่าวชายและสาวใช้รึก็มีรวมกันยังไม่ถึงยี่สิบคนด้วยซ้ำ จวนหลังใหม่กับเลขาส่วนพระองค์คนใหม่อย่างเขา กว่าจะจัดการทุกอย่างได้คงต้องใช้เวลาอีกหลายเดือน เว้นเสียแต่ว่าเขาจะมีฮูหยินมาช่วยจัดการให้...ติดที่เขายังไม่คิดจะมี สองขาแกร่งเดินเลี้ยวไปตรงทางแยกที่ได้ยินเสียง เขาเห็นแผ่นหลังของสตรีนางหนึ่ง ซึ่งคาดว่าจะเป็นสาวใช้สกุลเฉิน ‘ใยนางจึงวิ่งออกมาจากห้องนอนชั่วคราวของเขา?’ “อาจง เจ้ารีบวิ่งตามสาวใช้สกุลเฉินนั่นสิ นางจะไปที่ใด แล้วไปทำสิ่งใดในห้องของข้า” เขามองประตูห้องของตนเองที่เปิดอ้าอยู่ จึงรีบเดินเข้าไปทันที ในใจเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกชังสตรีสกุลเฉิน! จังหวะที่ก้าวขาเข้าไปในห้องนั้น เขากลับพบ...เฉินลี่หลินนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น! “เฉินลี่หลิน คุณหนูเฉิน คุณหนู!” นั่งคุกเข่าลงไปบนพื้นแล้วเขย่าร่างของอีกฝ่ายที่เหมือนจะไร้สติ “คุณหนู!!” ตาคมมองออกไปด้านนอก ไม่เห็นบ่าวชายหรือสาวใช้ในสายตา จึงพยายามเรียกอีกครั้ง “เฉินลี่หลิน!”

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย!” เสี่ยวจวงวิ่งออกไปยังห้องโถงด้วยท่าทางลนลาน เมื่อครู่นี้จู่ๆ คุณหนูของนางกลับหมดสติไป เรื่องที่น่ากังวลในตอนนี้คือนางไม่เจอคุณชายเจ้าของจวน จะให้นางวิ่งเข้าไปหาตามห้องหับนับสิบห้อง มิสู้นางวิ่งออกมาด้านนอกแล้วขอความช่วยเหลือจากพ่อบ้านไม่ดีกว่ารึ “ช่วยด้วยเจ้าค่ะ!” หน้าประตูทางเข้าจวนในตอนนี้ มีพ่อบ้านยืนชมนกอยู่ตรงนั้น อีกฝ่ายหันมามองนางพร้อมกับมีบุรุษร่างใหญ่ดูภูมิฐานเดินเข้ามาด้านในพอดี เท้าเล็กของเสี่ยวจวงชะงักไปชั่วครู่เมื่อพบกับ...นายท่านโหยว!

“เจ้าเป็นใคร แล้วมาร้องตะโกนขอให้ช่วยเรื่องใดในจวนนี้!”

เสี่ยวจวงอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนจะนึกถึงคุณหนูของตนเอง “คุณหนูเฉินลี่หลินของข้าแย่แล้วเจ้าค่ะ ช่วยคุณหนูด้วยนะเจ้าคะนายท่านโหยว”

โหยวต่วนหน้าเครียด คำว่าคุณหนูเฉินแย่แล้วอาจมิใช่เรื่องน่ากังวลหากนางจะไปแย่ที่อื่นที่มิใช่ในจวนหลังใหม่ของบุตรชาย! “นำทางไป!”

สาวใช้ผู้ภักดีวิ่งย้อนกลับเข้าไปด้านใน นำทางผู้ที่มีอำนาจที่สุดในสกุลโหยวและยังเป็นอีกหนึ่งคนที่น่าจะช่วยเหลือคุณหนูของนางได้ ร่างเล็กวิ่งเร็วๆ ไปไม่ถึงหนึ่งจิบชาจึงเลี้ยวไปยังห้องๆ หนึ่งที่คุณหนูของนางหมดสติอยู่ จังหวะก้าวขาและเปล่งเสียง “คะ...คุณ” นางกลับชะงักงันเมื่อยามนี้นางเห็นคุณชายโหยวซานซุนก้มหน้าลงต่ำแนบชิดกับใบหน้าของคุณหนูของนางอยู่บนเตียงนอน!

โหยวต่วนที่ตามหลังสาวใช้สกุลเฉินมาติดๆ ถึงกับใบหน้าดำคล้ำ เขาตะโกนเสียงดังลั่น “ซานซุน!!”

ความโกลาหลวุ่นวายพร้อมกับผู้ร่วมเห็นเหตุการณ์ยืนออกันตรงหน้าห้องและหนึ่งในนั้นมีหวังซินเจียร่วมอยู่ด้วยโดยไม่พูดอะไร “…”

เจ้าของนาม ซานซุน สะดุ้งโหยง “ทะ ท่านพ่อ” เขารีบลุกออกจากเตียงนอนของตนเองอย่างรวดเร็ว คล้ายกับตนกำลังกระทำความผิดทั้งๆ ที่เขาเพียงแค่อุ้มสตรีเจ้าปัญหาที่หมดสติขึ้นไปนอนบนเตียงเท่านั้น

“เจ้ากำลังทำสิ่งใด!” โหยวต่วนยืนเท้าสะเอวคาดคั้นบุตรชายของตนเองราวกับกำลังสอบปากคำคนร้าย แม้ภาพที่เห็นอาจจะมิใช่การกระทำที่ผิดประเวณี แต่การที่บุตรชายพาสตรีขึ้นไปนอนบนเตียงมันมิถูกต้อง! “เจ้าไปทำสิ่งใดตรงนั้น!” ชัดเจนว่าที่ตรงนี้มิได้มีเพียงคุณหนูสกุลเฉินแต่ยังมีคุณหนูสกุลหวังอยู่ในจวนด้วย บุตรชายของเขาที่กำลังได้รับตำแหน่งใหญ่ ใดใดคือย่อมไม่ทำเรื่องงามหน้า ถึงแม้สกุลเฉินจะเข้าตาเขาผู้เป็นบิดามากกว่าแต่มันมิใช่กับบุตรชายที่รู้สึกรักชอบคุณหนูสกุลอื่น ‘แล้วเหตุการณ์นี้เล่า คือสิ่งใด?’

โหยวซานซุนส่ายหน้า “มิใช่เช่นนั้นขอรับ ก่อนหน้านี้ที่ข้าจะเข้ามาในห้องก็เห็นนางหมดสติอยู่ก่อนแล้ว” คาดเดาไม่ได้เลยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเฉินลี่หลินวางแผนไว้ หรือนางเป็นโรคอะไรจึงหมดสติมิรู้สึกตัว

ด้านเสี่ยวจวงนั้นมิได้สนใจสองบุรุษสกุลโหยว นางวิ่งไปยังเตียงนอนพลางเรียกคุณหนูของนางอย่างกังวล “คุณหนูเจ้าขา ตื่นสิเจ้าคะ คุณหนู” จับตามเนื้อตามตัวก่อนจะค่อยๆ ส่งนิ้วไปตรง...จมูกรั้น หัวใจสาวใช้ราวกับตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อนางมิได้รู้สึกถึง ลมหายใจของคุณหนู “คุณหนูเจ้าคะ!” รีบหันไปทางเจ้าของจวนพลางร้องขอ “เร็วเข้านายท่าน คุณชาย รีบช่วยคุณหนูเร็วเจ้าค่ะ” น้ำตาคลอหน่วยพร้อมกับเสียงสะอื้น อึ่กๆ “คุณหนู!!” เขย่าร่างบางที่นอนแน่นิ่งอย่างแรงเพราะมิรู้จะทำสิ่งใดแล้ว สาเหตุของการหมดสติและไม่หายใจ? นางมิได้รู้เรื่องอันใดเลย มันเกิดขึ้นได้อย่างไร “คุณหนูฟื้นสิเจ้าคะ คุณหนู ฮึกๆ ฮือๆๆ คุณหนู”

โหยวต่วนหน้าเครียดลงไปถึงเก้าส่วนกับปฏิกิริยาของสาวใช้สกุลเฉิน ในความเป็นผู้อาวุโสที่สุดในที่นี้ สิ่งที่เขาควรทำเป็นอันดับแรกคือช่วยเหลือ “อาจง ไปตามหมอหญิงมาให้เร็วที่สุด!” เขาเดินเข้าไปใกล้สตรีตัวน้อยที่ดูคล้ายเหมือนคนนอนหลับอยู่ พร้อมกับเริ่มจับต้นชนปลายของเรื่อง ก่อนจะมองทุกคนภายในห้องแล้วเอ่ยขึ้น “ห้องนี้คือห้องของเจ้ารึซานซุน”

“...” เจ้าของจวนเงียบเสียงของตน ราวกับว่าการเปล่งมันออกไปจะส่งผลไปถึงการดำรงชีวิตในภายภาคหน้าของตัวเอง รวมไปถึงสตรีสกุลหวังที่เขารู้มาว่านางเองก็พึงใจเขาแต่มิกล้าแสดงออกมาเฉกเช่นคุณหนูสกุลเฉิน ชั่วจังหวะหนึ่งเขามองไปยังหวังซินเจีย นางทำหน้าเศร้าแล้วก้มมองมือของตัวเอง ในขณะที่เขาหันกลับไปมองอีกหนึ่งสตรีไร้สติ...อารมณ์ชั่ววูบหนึ่ง เขาอยากให้นางสิ้นชีพไปเสียทั้งอย่างนั้น

“ซานซุน ตอบบิดาเจ้ามาเดี๋ยวนี้!”

เสียงเข้มนั้น ผู้เป็นบุตรที่ดีมาโดยตลอดจำต้องตอบความจริง “ใช่ขอรับ ห้องนี้คือห้องนอนชั่วคราวของข้า แต่ก่อนหน้านี้เฉินลี่หลินทำร้ายคุณหนูหวัง ข้าและคุณหนูหวังอยู่ในห้องทำแผลอีกห้องหนึ่ง จนได้ยินเสียงสาวใช้ของนางกรีดร้อง ข้าจึงวิ่งมาถึงห้องโดยมิรู้เลยว่านางเข้ามาในนี้ได้อย่างไร” มิใช่ข้ออ้างเพื่อเอาตัวรอดแต่มันคือความจริง

โหยวต่วนฟังเสียงบุตรชายกล่าวอ้าง สลับกับเสียงเรียกคุณหนูของสาวใช้สกุลเฉินแล้วนึกเจ็บใจ ข่าวลือของเฉินลี่หลินที่ไล่ตามโหยวซานซุนไม่ลดละ มีมาช้านาน แม้ไม่อยากให้เกิดเรื่องเช่นนี้แต่ในเมื่อได้เห็นสตรีสกุลเฉินไแนอนอยู่บนเตียงของบุตรชาย เขาคงไม่จัดการให้จบไม่ได้แล้ว “แต่เมื่อครู่เจ้าสัมผัสนาง”

“...” โหยวซานซุนขบกรามแน่น

“...” หวังซินเจียกำหมัดตนเองจนเจ็บมือ ใบหน้านวลก้มต่ำ เม้มปากอย่างขัดใจ

สถานการณ์เลวร้ายในห้อง คงมีเพียงเสี่ยวจวงที่ยังเฝ้าเขย่าร่างของคุณหนูของนางอยู่เช่นนั้น “คุณหนู ฟื้นสิเจ้าคะ ฮือ”