CHAPTER 1
1617 Words
-CHAPTER 1 –
PHAPERNG TALK
“พ่อกับแม่กินข้าวเย็นกันไปเลยนะครับไม่ต้องรอเพลิง วันนี้วันเกิดรัน เพลิงคงจะกลับดึกหน่อย”
“ขับรถดีๆนะลูก”
วันนี้วันเกิดรันแฟนคนสวยของผม เราคบกันมาเกือบสามปีแล้ว และผมจะคบกับเธอต่อไปเรื่อยๆ ผมกําลังขับรถไปห้างสรรพสินค้าเพื่อหาซื้อของขวัญมาเซอไพรส์วันเกิดเธอสองขาพาตัวเองเดินมายังโซนกิ๊ฟช็อปในห้าง พยายามดูของที่คิดว่าซื้อไปแล้วเธอน่าจะชอบ จนสายตาสบเข้า กับตุ๊กตาหมีสีนํ้าตาลตัวใหญ่เท่าคนเข้า
ผมว่าอันนี ้แหละเธอน่าจะชอบ...
“พี่ครับ ผมเอาตัว...”
ยังพูดไม่ทันขาดคําก็มีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มตุ๊กตาหมีตัวนั้นผ่านหน้า ผมแล้วไปจ่ายตังที่แคชเชียร์หน้าตาเฉย เห้ย!! เป็นเด็กเป็นเล็กทําไมขี้ขโมยงี้วะ ดูหน้าตาราวๆกับเด็กม.ปลายอยู่เลย จะไปทะเลาะกับเด็กก็ ไม่ใช่เรื่อง เวลาไม่ได้ดั่งใจแบบนี้มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
“มีตุ๊กตาหมีแบบนั้นสต๊อกไว้อีกมั้ยพี่”
“สีนีเไม่มีแล้วค่ะมีแต่สีขาว”
“งั้นผมขอดูหน่อย”
รอไม่นานพนักงานก็หอบตุ๊กตาหมีสีขาวมาให้ผมดู แต่ตัวนี้มันไม่ลืมตาอ่ะมันเป็นหมีหลับตาเหมือนเบื่อโลก ตุ๊กตาหมีสีนํ้าตาลที่ผม อยากได้มันลืมตา ผมหันไปมองเด็กขี ้ขโมยคนนั ้นอย่างหงุดหงิด
ตื๊อดึ่ง!!
เสียงแจ้งเตือนไลน์ทําให้ผมละสายตาจากเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ กําลังหันหลังเดินออกจากโซนนี้ไปอย่างอารมณ์ดี
[รันเลิกเรียนแล้วน้า]
[โอเค เพลิงกําลังไป]
“งั้นเอาหมีขาวตัวนี้ก็ได้พี่”
ด้วยความที่ไม่อยากให้รันรอนานผมจึงตัดสินใจเลือกตุ๊กตาหมี ขาวเบื่อโลกตัวนี ้ก็ได้ ขึ ้นชื่อว่าตุ๊กตาแล้วผู้หญิงก็น่าจะชอบนั่นแหละ ผม จ่ายเงินแล้วอุ้มตุ๊กตาขึ ้นรถก่อนจะบึ่งรถออกไปทันที
ร้านดอกไม้...
และแล้วผมก็แวะระหว่าทางเพื่อซื้อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่มีดอกกุหลาบทั้งหมด 99 ดอก วันนี ้คือวันพิเศษของเธอผมก็แค่จะทําให้มัน พิเศษกว่าทุกวันเพื่อให้เธอประทับใจ
ถ้าแลกกับรอยยิ ้มของเธอให้ทําอะไรก็ยอม...
เธอรอผมอยู่ที่หน้าตึกคณะ ผมจึงขับรถไปจอดที่ลานจอดรถ ใกล้ๆตึกคณะเธอ รันกับผมรุ่นเดียวกันคือเราเรียนอยู่ปี สองแต่คนละ มหาวิทยาลัยกัน มหาวิทยาลัยนี ้เด่นเรื่องการแสดงและเธอก็เรียนเอกการ แสดงนั่นแหละ ส่วนมหาลัยของผมเด่นเรื่องการบริหาร ส่วนมากก็จะเป็นพวกลูกนักธุรกิจทั้งนั้นแหละ ก็นะ จบไปก็ต้ องบริหารกิจการ ครอบครัวต่อ
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น...
ผมอุ้มตุ๊กตาและถือช่อดอกไม้เดินไปข้ างหลังเธอท่ามกลาง สายตาของผู้คนที่มองผมด้วยความสนใจ
“รัน”
“อ้าว เพลิง”
“แฮปปี ้เบิร์ดเดย์นะครับ”
เธอยิ้มตาหยีก่อนจะรับช่อกุหลาบแล้วลุกขึ ้นมากอดตุ๊กตาหมี อย่างน่าเอ็นดู เสียงโห่ร้องแซวดังรอบตัวเมื่อกลายเป็ นจุดเด่นของบริเวณ นี ้ไปแล้ว ผมบีบแก้มเธอเล่นอย่างที่เคยทําก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ
“ขอบคุณนะเพลิง”
“ไปกินข้าวกันเถอะ”
ผมรับตุ๊กตาหมีมาอุ้มไว้เพราะกลัวเธอจะหนักเลยให้เธอถือแต่ช่อ ดอกไม้อย่างเดียวก็พอ ว่าไปรันเหมาะกับดอกไม้จริงๆ เรามากินข้าวดู หนังกันที่ห้างกว่าจะดูหนังจบก็เกือบสี่ทุ่ม จริงๆผมอยากเหมาร้านอาหาร ที่บรรยากาศดีๆเพื่อนั่งกินข้าวกับรันสองคนด้วยซํ้าแต่เคยทําแล้วรันบ่นๆ ว่าเปลืองตังแล้วก็สงสารคนที่อยากมากินแต่ร้านไม่ให้เข้า ปีนี้เลยไม่ทํา
ผมขับรถมาส่งเธอที่บ้าน บ้านรันเป็นค่ายมวยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เพราะเธอเป็ นลูกสาวนักมวยด้วยแหละพ่อถึงหวงมาก กว่าผมจะผ่าน อุปสรรคพ่อรันไปได้ ก็แรมปี ทุกวันนี ้ยอมให้ คบกันแต่ผมไม่เคย เข้านอกออกในอะไรมากมาย มารับมาส่งรัน นานๆทีจะเข้าไปในบ้าน
“ขับรถดีๆนะเพลิง ถึงบ้านแล้วบอกรันด้วย”
รันหันมาบอกผมเมื่อถึงหน้าบ้านเธอแล้ว ผมโน้มหน้าไปหอม แก้มหนึ่งทีก่อนจะพยักหน้ารับรู้กับสิ่งที่เธอบอก รอร่างเล็กเดินเข้าบ้านไป ก่อนผมจึงค่อยออกรถและทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็วสูง
“อ้าว ปู่ ยังไม่นอนอีกเหรอ? ดึกแล้วนะครับ”
“เดี๋ยวจะนอนแล้ว พ่อแกยังทํางานอยู่ในห้องทํางานอยู่เลย”
“ผมว่าปู่ อ้วนไปแล้วนะ ลดหุ่นหน่อยดิ ไดเอ็ทอ่ะไดเอ็ท”
“ไอ้หลานเวร คุยกับแกดีๆไม่เคยถึงสิบประโยคเลยจริงๆต้อง กวนประสาทตลอด ไปนอนดีกว่าเบื่อหน้าแก”
ผมกับปู่ จะเป็ นแบบนี ้กันตลอด แกล้งหยอกกันแบบนี ้ตั ้งแต่เด็ก จนโต เมื่อปู่ เดินเข้าห้องนอนผมจึงเดินไปหาพ่อที่ทํางาน แอบแง้มประตู ดูนิดนึงเผื่อพ่อคุยธุระจะได้ไม่เข้าไปกวน
สิ่งที่ผมเห็นทําให้ผมอดขําไม่ได้ พ่อผมกําลังอ้อนแม่อยู่ที่โซฟา จะมีใครได้เห็นแบบที่ผมเห็นมั้ยว่านายเล็กแห่งวินเซ็นต์คาสิโนเวลาอยู่กับเมียจะมุ้งมิ้งขนาดนี้ หมดกันมาดมาเฟีย
“อะแฮ่ม พ่ออ้อนอะไรแม่อีกล่ะครับเนี่ย”
“ก็พ่อเราน่ะสิจะชวนแม่ไปฮันนีมูนรอบที่ร้อยแล้วมั้ง จะไปทุกๆ สองเดือนเลยให้ตายสิ”
“ก็ดีนี่จะได้ผ่อนคลายไง แม่ไม่สงสารพ่อเหรออุตส่าห์อ้อน”
“อือๆไปก็ไป”
“เออ พ่อจะบอกว่าผับเราน่ะกําลังไปได้ดีนะ เปิ ดได้เดือนเดียว ยอดสูงขนาดนี ้ถือว่าโอเค พ่อว่าเพลิงทําการตลาดดี”
“จริงอ่ะ!! เปิ ดอีกสักผับดีมั้ยพ่อ”
“ค่อยเป็นค่อยไปสิวะ เอ๊ ไอ้ลูกคนนี ้ แล้วต่อไปตรวจบัญชีเอง บริหารเองนะพ่อจะคอยดูห่างๆ”
ผมดีใจกับผลงานชิ้นแรกเป็นอย่างมาก กิจการชิ้นแรกที่มีชื่อเจ้าของเป็นของผมเอง ผมเป็นเจ้าของผับเปิดใหม่ย่านสถานบันเทิงของ วัยรุ่นที่พอมีอันจะกินหน่อย ก่อนหน้านี้ผมฝึกเรื่องบริหารมาเยอะ พอสมควรเพราะธุรกิจครอบครัวผมมีเยอะมาก ตั้งแต่สมัยรุ่นทวดแล้ว ด้วยซํ้าไม่ว่าจะเป็นธุรกิจถูกกฎหมายหรือผิดกฎหมาย บ้านผมเป็นมาเฟียกันทั้งตระกูลจนมาจบที่รุ่นพ่อผมที่แหละ จะให้ผมสานต่อการรบรา ฆ่าฟันกับคนอื่นคงไม่ไหว
“นายน้อย นายเล็กอยู่ในห้องทํางานหรือเปล่าครับ”
“อยู่ครับน้าริค ทําไมวันนี้เอาเอกสารมาให้พ่อดึกจัง”
“พรุ่งนี ้ผมจะลางานไปเฝ้าเมียคลอดลูกเลยเคลียร์เอกสารมาส่ง ก่อนน่ะครับ”
น้าริคเป็นลูกน้องคนสนิทคนเดียวของพ่อผมเอง ทํางานถูกใจพ่อ ผมไปซะทุกอย่าง ผมเดินขึ้นห้องเพื่อจะอาบนํ้าชําระล้างคราบไคลซะ หน่อยแล้วจะพักผ่อน วันนี้เมื่อยตัวมาทั้งวัน
“พี่เพลิง!!!”
เมื่อเปิดประตูไปได้ก็พบเข้ากับเสียงเรียกชื่อผมดังจนหูจะแตก พะพายน้องสาวฝาแฝดของผมเองที่นั่งอยู่บนเตียงหน้ามุ่ยเป็นตูดลิง
“อะไรอีก”
“พี่เพลิงใช้นํ้าหอมพายใช่ไหม?”
พะพายเดินเข้ามาดมตัวผมใกล้ๆเพื่อพิสูจน์กลิ่นนํ้าหอม แต่ก็คงได้กลิ่นแหละเพราะผมเข้าห้องน้องแล้วไปขโมยนํ้าหอมพะพายฉีดจริงๆ ทําไงได้ก็นํ้าหอมผมหมดอะ
“ก็นํ้าหอมพี่หมดยังไม่ได้ซื้อ ทําไม? งกกับพี่เหรอเดี๋ยวนี้”
“พายไม่ได้งกแต่พี่เพลิงใช้แล้วไม่ปิดฝาอ่ะ ทีหลังใช้ก็ปิดฝาดิ”
“รู้แล้วๆ แล้ววันนี ้ไปไหนทําอะไรมาบ้างไหนบอกพี่สิ”
ผมเป็นโรคหวงน้องสาวมากกว่าอะไรทั้งสิ้น คือน้องมันก็สวยไง ถ้าเป็นปกติเวลาพะพายจะไปไหนผมจะตามไปด้วยตลอดไม่เคยให้คลาด สายตาแต่วันนี้ผมยังไม่เจอหน้าน้องเลยทั้งวัน ก่อนออกบ้านก็เข้าไปขโมยนํ้าหอมในห้องพะพายก็ไม่อยู่แล้ว
“พายโตแล้วน่า จะไปไหนทําอะไรก็ปล่อยพายบ้างเหอะ”
ตื๊อดึ่ง
เสียงแจ้งเตือนไลน์ของโทรศัพท์พะพายดังขึ้นน้องมันก็รีบกดดู ทันที ดูท่าทางรุกรี้รุกรนแล้วไหนจะอาการยิ้มดีใจอีก คืออะไร
ใครมันบังอาจมาทําน้องกูยิ้ม...
ผู้ชายหรือเปล่าวะ...
“ยิ้มอะไร ไหนเอาโทรศัพท์มาดูดิ”
“เห้ย!! อย่ามายุ่งนะ!!”
ผมกําลังจะคว้าโทรศัพท์น้องมาดูแต่พะพายก็ใช้ความตัวเล็กให้ เป็นประโยชน์โดยการวิ่งหนีผมออกจากห้องไป อย่าให้รู้นะโว้ยว่าแอบมีแฟน ให้อยู่กับผมจนแก่ตายไปข้างนึงเลยเหอะ หวงน้องหนักกว่าผมก็พ่อนั่นแหละ เกือบให้บอดี้การ์ดมาตามเฝ้าพะพายแล้วด้วย
- Writer
